Τον Οκτώβρη του 2022 είχε προκαλέσει οργή και αγανάκτηση το φρικιαστικό έγκλημα του βιασμού και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης σε βάρος του 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό από τον Η. Μίχο και σειρά ακόμα δραστών.Όσα είδαν το φως της δημοσιότητας αποδεικνύουν ότι οι αιτίες για φρικιαστικά εγκλήματα όπως αυτά σε βάρος ανηλίκων βρίσκονται σ... Περισσότερα
Η δίκη της Χρυσής Αυγής και το "πράττειν" της οργάνωσης
από Η Άλλη Άποψη
Γράφει οΣίμος Ανδρονίδης,υποψήφιος διδάκτορας ΑΠΘ
«It doesn’t what you’ve done In my words you are a sinner For every word you say to me, In every way, you are a sinner» (Ιced Earth, ‘Burning times’).
Το 'Παρατηρητήριο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής' που συστάθηκε με ίδιο πρόταγμα την άμεση καταγραφή, παρατήρηση και δημοσίευση των στοιχείων που αναδεικνύονται κατά την διάρκεια της δίκης της νεο-ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, προχώρησε στη δημιουργία ενός video με το οποίο και ζητεί την κοινωνική και πολιτική υποστήριξη στην επιδιωκόμενη 'σκοπολογία' προβολής του 'πράττειν' της Χρυσής Αυγής, με την τροπικότητα άρθρωσης του διαμέσου της διεξαγόμενης δίκης η οποία και ουσιαστικά εκκίνησε μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον Γιώργο Ρουπακιά, μέλος Τάγματος Εφόδου της οργάνωσης, 'φόνευση' που συμπύκνωσε την πολιτική-ιδεολογική περιεχομενικότητα της δράσης της οργάνωσης την προηγούμενη, 'κρισιακή' περίοδο..
Στο περιβάλλον της δίκης, με την άμεση αρωγή και του 'Παρατηρητηρίου' αναδεικνύεται το όλο 'φορτισμένο' νεο-ναζιστικό πεδίο, διάστικτο από τους πολιτικούς όρους μίας προσίδιας συνάρθρωσης ενός ιδιαίτερου 'εθνο-φυλετισμού' με την ανοιχτή βιαιότητα της καθημερινής του συστηματοποίησης, η επι-γένεση ενός συνειδησιακού 'μίσους' προς τα στοιχεία και τα υποκείμενα που αντιστρατεύονται την αξιωματική 'αρχή' της εν-σώματης και αναγόμενης σε εξυψωτικό 'φετίχ' (νεο-ναζιστικός 'φετιχισμός') του εθνικού ή ελληνικού, γενεαλογικού' ιδεώδους που 'κραδαίνει' το 'φως' (αναγνώριση 'Χρυσής Αυγής'), ιδεώδες το οποίο και αξιο-θεμελιώνεται στο 'αίμα' και στην 'τιμή' της άκρατης συνθηματολογίας και πολιτικής πρακτικής, με την με τις κοινωνικές απευθύνσεις και συναλλαγές με τις 'αταξινόμητες' διαδρομές και δυναμικές του 'υπόβαθρου' της πολιτικής 'οργής' που προσλαμβάνει η οικονομική-κεφαλαιοκρατική κρίση εν Ελλάδι καθώς και η μνημονιακή της διαχείριση: η Χρυσή Αυγή, η όλη οργάνωση της Χρυσής Αυγής δύναται να καταστεί 'τοπολογία' μετασχηματισμού της 'οργής' και των διασταυρούμενων λαϊκών-κοινωνικών μαρτυριών της 'πτώσης' και της απωλεσθείσας αίσθησης της 'σταθερής' απώλειας του χρόνου σε ένα εμπρόθετο 'ενεργείν' που ασκεί την πολιτική μίας οντολογικής βίας που δια-σπείρει τα 'σπέρματα' της ομοιογενούς εθνικής 'συνέχειας', ασκείται εγκάρσια και ετερο-αναφορικά, με την οργάνωση να αποτελεί παράλληλα ένα κοινωνιο-πολιτικό 'πεδίο' συσσώρευσης των αντινομιών της κρίσης, πέραν των οικονομικών και οικονομίστικων αντιλήψεων και θεωρητικών όσο και πολιτικών προσλήψεων..
Υπό αυτό το πρίσμα, στα πλέγματα των μοναδικών και διασταυρούμενων πραγματικότητων της κρίσης, η οργάνωση λειτουργεί στο μέσον ενός προτάγματος 'εκκαθάρισης', πολιτικοποιεί τον κοινωνικό 'πανικό' διαβαίνοντας τις 'ανοιχτές θύρες' του, 'ενοχοποιεί' ρατσιστικοποιώντας δίκην μίας λαϊκής-λαϊκότροπης 'επί-γνωσης', συνιστώντας την 'φωνή' ή και την 'γλώσσα' στο στόμα πολλών: 'Να αγιάσει το χέρι του Κασιδιάρη, και, διαφορετικά ειπωμένο, 'έφθασε η στιγμή να καθαρίσει, βίαια και ‘απο-λυτρωτικά’ η Χρυσή Αυγή', όντας πλέγμα ιδεών, ΄ώριμο’ πολιτικό ‘τέκνο’.
Η οργάνωση που προϋπήρχε εκτατικά της εκ-δίπλωσης των 'ροών' της οικονομικής-κεφαλαιοκρατικής κρίσης εν Ελλάδι, προβαίνει στην ανα-κατασκευή, εντός κρίσης (εάν αναφέρουμε τα πραγμολογικά δεδομένα της κοινωνικής-πολιτικής διεύρυνσης της Χρυσής Αυγής, διεύρυνση που 'μεταφράστηκε' και σε εκλογικό-κοινοβουλευτικό επίπεδο), της προταγματικής δράσης και κινητοποίησης, προσιδιάζοντας στη μετατόπιση των φασμάτων-'φαντασμάτων' του παρελθόντος στο παρόν, πολύ-σημα και πολλαπλά ως στρατηγική έγκληση και 'έκ-λυση', προσδιορίζοντας εκφάνσεις μίας δεσπόζουσας παροντικής συμβαντικότητας: η νεο-ναζιστική μορφή ευρίσκεται στο 'εδώ', τιθέμενη όχι στα άκρα του κομματικού-πολιτικού συστήματος, αλλά στο κρίσιμο σημείο συναρμογής της δυνάμει και μη 'θανατηφόρας' βίας με την εννοιολογική-πολιτική συγκρότηση του 'αποκειμένου' (Julia Kristeva), στην κεντρικότητα ενός πλαισίου που 'εξεγείρεται' εναντίον των Μεταπολιτευτικών και καθαυτό 'ενοχικών' συμβάσεων, εγγράφοντας συνάμα την Χεγκελιανή «πανουργία του λόγου», η οποία και, παράλληλα με την ανάδειξη του σημαίνοντος 'Χρυσή Αυγή' δύναται να αναδείξει και τα επάλληλα σημαινόμενα.
Στις εκφάνσεις της αισθητικοποιημένης και αμφίδρομης αίσθησης του 'μέτρου' και της 'κλοπής' του 'βιό-κοσμου' που αναμετράται διαρκώς με την ριζοσπαστικοποιημένη οριακότητα του, ενσκήπτει η επωνυμία 'Χρυσή Αυγή' στις καθημερινές 'Εστίες' που βιώνουν και την αίσθηση της 'απώλειας' της πατρίδας στο χώρο..
Τα συγκεκριμένα στοιχεία, όπως επίσης και η χωρο-χρονική ανάδυση ενός εν Ελλάδι ριζοσπαστικού και βίαιου νεο-ναζισμού, από κοινού με τις μνήμες του γενεαλογικού 'εθνικοσοσιαλισμού' της 'διαφοράς' (''είμαστε η σπορά των ηττημένων του 1945''), οι βίαιες απολήξεις και εγγραφές του 'εχθρικού' στην 'σεσημασμένη' 'ανοικειότητα' του, αναδεικνύονται στη δίκη της οργάνωσης, νοηματοδοτώντας 'φορτισμένα' αυτό που υπογραμμίζει με έμφαση η Αθηνά Αθανασίου: «Η θεματική του πολιτικού εχθρού γενικεύεται και μεταγράφεται βιολογικά. Η παραγωγή αυτού του κανονιστικού πλέγματος εν-τόπιας οικειότητας και η φυσικοποίηση του με βιολογικούς όρους αποκρύπτει τις μερικότητες και ιεραρχίες που δομούν το πολιτικό οικοδόμημα του συνανήκειν με όρους μιας δήθεν κοινής και συμμεριζόμενης «ουσίας» ή ενός χωροχρονικού «κοινού τόπου».
Τα επάλληλα και μικρά καθημερινά 'πογκρόμ΄ στο πεδίο του κοινωνικού, συνθέτουν το «μάγμα», για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο του Κορνήλιου Καστοριάδη, της βίαιης απεύθυνσης και αποκριτικής επιτελεστικότητας του Χρυσαυγίτικου 'μύθου', αυτού του περιώνυμου 'μύθου' ενώπιον της πραγματικότητας, το «μάγμα» μίας συγκεντροποιημένης, εντός ιδεολογικές προβολών και αναπαραστάσεων, τομής: τι άλλο δύναται να είναι η Χρυσή Αυγή εκτός από το 'πογκρόμ' επί του ονόματος, της κοινωνιο-οντολογίας του 'επίχρυσου κανονικού' που δεν ανήκει παρά στο 'πνεύμα' του μητρικού, της 'μητρικής' γης, φέροντας αυτήν την «επιθυμία θανάτου» για την οποία κάνει λόγο ο Σάββας Μιχαήλ: μία «επιθυμία θανάτου» που «πρέπει να στραφεί προς τα έξω, προς τον Εβραίο μέσα σου και προς το κάθε ομοίωμα Εβραίου, μετανάστη, ομοφυλόφιλου, «μη κανονικού», γύρω σου».
Ο Χρυσαυγίτικος, ο νεο-ναζιστικός 'ενθουσιασμός' ενέχει και δια-σπείρει την 'φαντασμαγορία' του θανάτου που αναπαρίσταται ως 'μεγέθυνση' του γίγνεσθαι, ως πραγμολογική προϋπόθεση για την οικοδόμηση ενός, με βάση την ανάλυση του Γερμανού ιστορικού Gotz Ally, «κράτους του ήλιου», με την 'φόνευση' να μην εκ-ζητεί τάφο αλλά την κοινή θέα της 'σκύλευσης' πάνω στη γη..
Εντός των συν-δηλώσεων μίας δίκης που συνεχίζεται διαρκώντας αισίως αρκετά χρόνια, στέκει η μητέρα του νεκρού Παύλου Φύσσα, η Μάγδα Φύσσα, που ενώπιον του μητρικού και σπαρακτικού 'Επιταφίου' (Γιάννης Ρίτσος), ανα-συνθέτει το πλέγμα ενός βίου που διήρκεσε ελάχιστα αλλά 'δυναμολογικά', ανθίσταται στο ‘αίμα’ και στην πρωταρχική και ‘ελληνοποιημένη τιμή’, μετασχηματίζοντας την παλλόμενη εκ-φορά του βίου του υιού σε πληθυντική πολιτική και αναλυτική δράση, εκθέτοντας νεο-ναζιστικά υπόβαθρα, με όρους μίας συνειδησιακής υποβολής: ως 'απερίσταλτη' θέση, λαμβάνει και επι-φέρει την μνήμη του νεκρού ως μαρτυρία, ως ίδιο και 'άλλο τουφέκι' όπως έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος στον 'Επιτάφιο', διαμέσου του οποίου δύναται να 'συλληφθεί' η κανονικοποίηση μίας βίας, κυβερνολογικής και σημασιοδοτικής που αναγνωρίζει και αναγνωρίζεται στο 'πέραν του ταυτοτικού εαυτού', στους ιδιαίτερους 'ρομαντισμούς' της 'πρώτης φοράς'.
Όπως τονίζει σε μία διεισδυτική του ανάλυση για τον νεο-φασισμό ο Βαγγέλης Γαλάνης, επρόκειτο «για μια (επ) άνοδο η οποία (επαν) εγγράφεται σε μια ιστορία «που κατάγεται από το παρελθόν», όχι με το νόημα ενός όντος που παρήλθε, αλλά με το νόημα τη καταγωγής από το παρελθόν ως πεπρωμένο του τραυματικού, πέραν της αρχής της ευχαρίστησης, στον καταναγκασμό της επανάληψης, υπό την αιγίδα της ενόρμησης του θανάτου».
Ο νεο-ναζισμός εισχωρεί βαθιά, αξιώνοντας το 'ανεξάντλητο', την 'ηδονή' που δύναται να προκαλέσει η δι-επαφή με τους 'καταναγκασμούς' της συναίνεσης.. Υπόγειας και μη.
Η Χρυσή Αυγή λειτουργεί και διαμεσολαβεί τα χαρακτηριστικά ενός «τύπου κόμματος που εναντιώνεται στα υπόλοιπα», όπως παρατηρεί ο Mudde, εκφράζοντας τους όρους της ορατής κανονικοποίησης ενός πολιτικού λόγου που δεν οδηγεί απλά, παρά διευρύνει τις προϋποθέσεις άσκησης νεο-ναζιστικής βίας. Πέντε χρόνια μετά την είσοδο της στο Κοινοβούλιο, στις εκλογές του 2012, και εντός της εναλλασσόμενης πολιτικής της, η κοινωνική της επιρροή, γειωμένη και σταθερή, κοινοβουλευτικά επιθετική και ‘αντι-μνημονιακά’ ταγμένη, παραμένει ορατή.
Στη δίκη αναδύονται ευρύτερες πτυχώσεις της νεο-ναζιστικής δράσης, η ευρύτητα που σήμαινε η ίδια η παρουσία της, με την υπερασπιστική της γραμμή να κινείται μεταξύ της ‘επίθεσης’ που διεξάγεται από τα ‘μίσθαρνα όργανα’ του πολιτικού και μιντιακού ‘κατεστημένου’ και της διαρκώς ‘αυτόνομης’ δράσης που δεν ευθυγραμμίζεται και δεν δύναται να ‘χρεωθεί’ στην οργάνωση. Τα σώματα που φέρουν και τα ίχνη του νεο-ναζιστικού ‘ενεργείν’ και του ηθικολογικού ‘πανικού’ εντός ιστορίας, ‘ομιλούν’ τον λόγο της ανα-σήμανσης και της τροφοδότησης του πραγματικού με ‘βάθρα πολιτικής αληθείας’.
Βλέπε σχετικά, ‘Golden Dawn Watch: «Σας θέλουμε δίπλα μας»’, ‘Info-War’, 25/10/2018, https://info-war.gr/golden-dawn-watch-sas-theloyme-dipla-mas/. Το ‘Παρατηρητήριο για την δίκη της Χρυσής Αυγής’ ανα-συνθέτει, και πολιτικά, το όλο περίγραμμα της σημαντικής δίκης και των πρακτικών της οργάνωσης, συμβάλλοντας στην ενίσχυση με αποδεικτικό υλικό της πλευράς των εναγόντων.
Το ερευνητικό κέντρο ‘Forensic Architecture’ με έδρα το Λονδίνο προχώρησε, με την χρήση σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, σε μία πλήρη οπτικοποίηση και καταγραφή του χρονικού της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, καταγράφοντας την θέση του Παύλου Φύσσα, τις κινήσεις του Τάγματος Εφόδου της Χρυσής Αυγής λίγη ώρα πριν την ‘φόνευση’, την ‘απουσία’ της αστυνομίας και των αστυνομικών δυνάμεων, νοηματοδοτώντας το πως οριοθετείται ο χώρος από τα παράλληλα και ‘ελάσσονα’ συμβάντα που διαμορφώνουν το πλαίσιο της δολοφονίας Φύσσα. Το συμβάν της δολοφονίας ανα-δομείται ιστορικά και βιο-πολιτικά, διαμέσου της τεχνολογικής ‘άσκησης’. Το συγκεκριμένο ερευνητικό κέντρο εμβαθύνει στη χρησιμοποίηση σύγχρονων τεχνολογικών μέσων καθιστώντας τα θεωρητικό και πολιτικό ‘εργαλείο’, πέραν του βιο-πολιτικού ‘πανοπτικού’, με διακύβευμα την ανάδειξη φαινομένων παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο. Το υλικό της καταγραφής δύναται να χρησιμοποιηθεί στη δίκη που λαμβάνει χώρα. Βλέπε σχετικά, ‘Το χρονικό της δολοφονίας Φύσσα: Ολόκληρο το Βίντεο του Forensic Architecture’, ‘Βαβυλωνία’, 07/10/2018, https://www.babylonia.gr/2018/10/07/to-chroniko-tis-dolofonias-fyssa-olokliro-to-vinteo-tou-forensic-architecture/.
Δύναται να αναφέρουμε πως, για να αντιληφθούμε πλήρως την διαθετική δράση της νεο-ναζιστικής Χρυσής Αυγής, οφείλουμε να εστιάσουμε σε μία αναλυτική-επιστημολογική ‘θέσμιση’, εμβαθύνοντας παράλληλα στις κοινωνικά, πολιτισμικά και πολιτικά ‘ανοιχτές θύρες’ μέσω των οποίων η Χρυσή Αυγή ‘εισχώρησε’, τροφοδότησε όσο και τροφοδοτήθηκε από την παρότρυνση που εξέφρασαν περιμετρικά και μη, τα κοινωνικά υποκείμενα της εκπροσώπησης στα πεδία του ‘ο σκοπός αποτελεί ιδέα: η Χρυσή Αυγή καθίσταται η ‘μητρική’ οργάνωση, η μορφή του πολιτικού κόμματος, ‘μήτρα’ και ανάδυση της οικείας εικόνας του ‘αδελφού’, του ‘συνοδοιπόρου’ που σπεύδει από το παρελθόν, τείνοντας τη ‘χείρα’ υπό το πρίσμα της συνειδητοποίησης του ζωτικά και δι-ιστορικά ‘ανατρεπτικού’.
Η Χρυσή Αυγή ‘πολιτικοποιούσε’ διαρκώς την δράση της, εντός και πέραν των ορίων μίας απλής οικονομίστικης προσέγγισης που εμβαθύνει στις οικονομικές και κρισιακές μεταβλητές της κοινωνικής-πολιτικής και εκλογικής ανόδου της οργάνωσης. ‘Πολιτικοποιώντας’ τείνει σε μορφή μίας επιθυμητής ‘αμοιβαιοποίησης’, αναλύει την κρίση οριακά ‘εσχατολογικά’ (εκεί όπου σημαίνεται η ‘ευκαιρία’ εκκαθάρισης του ‘προδοτικού’ κοινωνικού και πολιτικού στοιχείου), καθιστώντας τις ‘μονάδες’ της ως έναυσμα ανάδυσης μίας ‘νέας’ καθεστωτικής ‘αρρενωπότητας’, διαχέοντας ωφέλειες ‘μόνο για Έλληνες’ (που ‘πένονται’ και ‘υποφέρουν’ ) και προωθώντας μία αντίστοιχη ‘απο-μεταναστευτικοποίηση’ πάνω στο έδαφος εφαρμογής του λόγου σε άξονα ‘μύησης’ στη ‘μέθη’ της βίας.
Το λογοθετικό-πολιτικό υπόδειγμα που αναδεικνύει το πρόσημο του να ‘αγιάσει το χέρι του Κασιδιάρη’ ως ‘αποτέλεσμα’ της βίας που άσκησε το μέλος της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης εναντίον της βουλευτού του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ) Λιάνας Κανέλλη, στο μεσοδιάστημα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012, δεικνύει τον Ηλία Κασιδιάρη ως την, εκείνη την στιγμή, τηλεοπτικά δρώσα και κοινωνικά διαχεόμενη, ‘ενσάρκωση’ της Χρυσής Αυγής, σημασιοδοτεί τις παράλληλες μεταβάσεις που προσλαμβάνει η ευρύτητα της Χρυσαυγίτικης βίας η οποία και εκ-βάλλει από την ‘μήτρα’ των σημασιών της για να επιστρέψει όχι μόνο στον ‘κάτοχο’ και ‘φέροντα’ την βία αλλά και στον τηλεοπτικό δέκτη, δομεί τους κανόνες μίας και διαδικτυακής ‘παρότρυνσης’ στην πολιτική και ηθικολογική ‘τιμωρία’ που αποκτά έμφυλες-εμφυλοποιημένες διαστάσεις εν μέσω του κομμουνιστικού ‘πολυκαιρισμού’ και της ‘αναγκαιότητας’ και της περιεχομενικότητας ‘τιμωρίας’ του θηλυκού υποκειμένου που ομιλεί ‘ακατάπαυστα’ και ‘ακατάληπτα’, που ανα-καλεί κομμουνιστικές ‘κενώσεις’, την ‘εχθρότητα’ (ανοιχτός ‘αντι-κομμουνισμός’) της κομμουνιστικής Αριστεράς και μη προς κάθε τι ‘εθνικό’, την ‘προδοτική παγκοσμιότητα’ της, που φέρει την ‘εντροπία’ του ‘θεσμισμένου’ κομματισμού μεταξύ και ενώπιον του τότε κομμάτων εξουσίας και της Αριστεράς, καθώς και των ‘κοινών παιγνίων’ συμπαιγνίας και ‘συνωμοσίας’ που από κοινού επιτελούν. Το χέρι που σηκώνεται και ασκεί την βίαιη ενέργεια, αναπαρίσταται ως ‘μαζικό’, ‘ίχνος’ μίας πολιτικής παρουσίας που, εντός πράξης και πέραν αυτής, πλαισιώνει ψήγματα της ‘ιεροποιημένης’ και προσίδιας ‘αγανάκτησης’ για αυτό στο οποίο προστρέχει ο ‘άλλος’, εκεί όπου συμπτύσσεται η αρχιτεκτονική και η δυναμική η οποία προ-φέρει το Λακανικό «ομιλούν ασυνείδητο»: ‘είμαστε και εμείς Ηλίας Κασιδιάρης’.
Δύναται να δεχθούμε τον αναλυτικό ισχυρισμό του Κορνήλιου Καστοριάδη ο οποίος υπενθυμίζει τις ομιλούσες δυνατότητες (δυνατότητες αυτο-θέσμισης) που υποκρύπτονται στο κοινωνικό: «Η κοινωνία η ίδια μιλάει για την κρίση της, σε μια γλώσσα που σ’ αυτή την περίπτωση μόλις που χρειάζεται ερμηνεία». Βλέπε σχετικά, Καστοριάδης Κορνήλιος, ‘Η Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας’, Μετάφραση: Σπαντιδάκη Γιούλη, Σπαντιδάκης Κώστας & Χαλικιάς Σωτήρης, Επιμέλεια Μετάφρασης: Σπαντιδάκης Κώστας, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 1978, σελ. 123. Η κρίση συντίθεται από την εκ-φορά των ερμηνειών περί κρίσης και εκ-δίπλωσης, από μία, με βάση την ανάλυση του Paul Ricouer, «ένταση ερμηνειών» που, με τους τρόπους ενός εμπρόθετου πολιτικού ίμερου, επιδιώκουν να αναδείξουν τον και τους «πυρήνες» της.
H κεντρικότητα όχι απλά της αίσθησης της ‘τιμωρίας’ αλλά και της ανάδειξης της αναδεικνύεται σε αυτό το πλαίσιο, εκ-φερόμενη ως ιστορία που ‘εκπληρώνεται’, ως πραγματικότητα δίχως ‘φραγή’.
Η ίδια η πρόσληψη της Μεταπολίτευσης και της Μεταπολιτευτικής θέσμισης, συσσωρεύει αντιφάσεις και αντιθέσεις, αναδεικνύοντας την ειδολογική σχετικότητα μεταξύ της ‘οργής’ για την απώλεια ενός συγκεκριμένου τρόπου και προκείμενων ζωής (που επήλθε δίχως εστιάσεις και ιδιαίτερες κοινωνικές απο-στοιχίσεις) με την κατάδειξη και την ‘καταγγελία’ των ‘ενόχων’ που συμπυκνώνουν πλέον το υπόδειγμα: η Μεταπολίτευση είναι η κρίση, ‘τοτέμ’ δίχως πλαισιώσεις, σημαίνουσα αναφορά του ‘κομματισμού’ που ‘ευθύνεται για όλα’. Οι αντινομίες ενσκήπτουν μεταξύ δεδομένου τρόπου ζωής και ‘καταγγελίας’.
Αναφέρεται στο: Καστοριάδης Κορνήλιος, ‘Η Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας…ό.π., σελ. 68.
Βλέπε σχετικά, Αθανασίου Αθηνά, ‘Η κρίση ως «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Κριτικές και Αντιστάσεις’, Εκδόσεις Σαββάλας Αθήνα, 2012, σελ. 38-39.
Προτού ουσιαστικοποιηθεί κοινωνικά, η έννοια του νέο-ναζιστικού ‘πογκρόμ’ επανεπινοεί και προβάλλει την ‘ενσάρκωση’ του υποκειμένου ως φαντασιακή και μη προέκταση του χώρου, του δημόσιου χώρου που είναι ‘κατειλημμένος’, αποδίδοντας σημάνσεις μίας βίαιης διαδικασίας ‘από-υβριδοποίησης’ του, από την ετερογένεια που ‘αλλοιώνει’ και σπερματικά ‘επι-μολύνει’ δραστικά και βαθυ-δομικά, όντας δίχως ‘πηγή’.
Βλέπε σχετικά, Καστοριάδης Κορνήλιος, ‘Η Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας…ό.π.
Ο Γιώργος Βέλτσος ‘ιχνογραφεί’ τις ‘διαδρομές’ της βίας στην παροντική Ελλάδα, εκτατικά και σιβυλλικά, οριακά θέτοντας το, και σε ανύποπτο χρόνο, πλαίσιο του ‘τοίχου’-βίας ‘εντός’, με όρους ‘έλλογης’ εκ-φοράς που στο όνομα αυτής της ‘λογικής’, της εις το διηνεκές βαθιάς και κοινωνικά ‘ορθής’, δύναται να ‘φονεύσει’, αρθρώνοντας ένα υποκείμενο, το υποκείμενο ‘ληστή’, το προσλαμβανόμενο ως ‘υβριδικό’ υποκείμενο της queer αμφισημίας-ρευστότητας, στην αιχμή των ‘καθαγιασμένων’ όψεων της ‘αρρενωπής’, πατριαρχικής, ετεροφυλοφιλικής εθνικής ‘οικογενειακότητας’ (η «οικογένεια ως πυρήνας εξουσίας, διαχείρισης, επιθυμίας», όπως γράφει ο Δημήτρης Παπανικολάου) που σχετίζονται με τον ‘τοίχο-βία, ήτοι τον Ζακ Κωστόπουλο: «Κάποιος που δεν καταλαβαίνει πως, ό,τι κι αν κάνει, ο τοίχος δεν πέφτει, γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του είναι μέσα του. Το τίμημα βέβαια δεν το πληρώνω εγώ, αλλά ο Ζακ Κωστόπουλος». Βλέπε σχετικά, Γιώργος Βέλτσος, ‘Συνέντευξη στον Δημήτρη Δουλγερίδη’, ‘Ο λαός είναι η ύψιστη μορφή λαϊκισμού’, Εφημερίδα ‘Τα Νέα’, Ένθετο ‘Βιβλιοδρόμιο’, 26-28/10/2018, σελ. 4-5.
Η βία, η ασκούμενη βία ως δυνάμει κοινωνική κινητοποίηση και ‘πόλεμος’, εκ-διπλώνει την σημαντικότητα που αποκτά το ‘εφικτό’ και η αναζήτηση του στο λόγο και στις πρακτικές της οργάνωσης-κόμματος, εκεί όπου το Τάγμα λειτουργεί ως τελετουργικό πλαίσιο και συλλογικότητα, οικειοποιούμενο την έννοια της ‘θυσίας’ (της ‘ετερότητας’) για το ‘όλον’.
Βλέπε σχετικά, Μιχαήλ Σάββας, ‘Οι υπάνθρωποι των απάνθρωπων’, στο: Μιχαήλ Σάββας, (επιμ.), ‘Η Φρίκη μιας παρωδίας. Τρεις ομιλίες για τη Χρυσή Αυγή’, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα, 2013, σελ. 25.
Ο ιστορικός Δημήτρης Κουσουρής, θέτει το ζήτημα της ‘ιστορικότητας’ της παρουσίας της Χρυσής Αυγής, προσθέτοντας σχετικά: «Με λίγα λόγια, η πολιτική εδραίωση της Χρυσής Αυγής από το 2010 ως το 2013 και η διάβρωση του κρατικού μηχανισμού η οποία ξεδιπλώνεται μπροστά στην αμήχανη κοινή γνώμη μετά την ποινική δίωξη που ακολούθησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα τον Σεπτέμβριο του 2013, δεν έγιναν σε ιστορικό κενό». Βλέπε σχετικά, Κουσουρής Δημήτρης, ‘Ο Φασισμός στην Ελλάδα: Συνέχειες και ασυνέχειες κατά τον ευρωπαϊκό 20ο αιώνα’, στο: Χριστόπουλος Δημήτρης, (επιμ.), ‘Το «βαθύ κράτος» στη σημερινή Ελλάδα και η Ακροδεξιά/Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Στρατός, Εκκλησία’, Εκδόσεις Νήσος, Αθήνα, 76. Όπως καθίσταται αντιληπτό από τον τίτλο του πονήματος, η ανάλυση εστιάζει στη «θεσμοποίηση» ή αλλιώς στη δυναμική διερεύνηση της παρουσίας και της πολιτικής αναπαραγωγής και αντανάκλασης της δράσης της Χρυσής Αυγής στο εσωτερικό των κατασταλτικών και ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους.
Βλέπε σχετικά, Aly Gotz, ‘Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ. Ληστεία, φυλετικός πόλεμος και εθνικοσοσιαλισμός’, Μετάφραση: Δεληβοριάς Νίκος, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 2009, σελ. 19.
Η μητέρα του νεκρού Παύλου Φύσσα, «αναγνωρίζει μέσα σ’ όλα» την μορφή του υιού, δια-κρατώντας, εντός ενός πένθους που διαρκεί αξιώνοντας το σώμα και διαπραγματευόμενο με το νεο-ναζιστικό ‘μαχαίρι’, επανεγγράφει την περιοδολόγηση της ακτιβιστικής δράσης της οργάνωσης έτσι όπως ‘εξειδικεύτηκε’ μέσω των Ταγμάτων Εφόδου, τείνοντας στο ‘μαύρο’ (‘ίδιο σώμα’) ως ιδιαίτερη μορφή εν-συναίσθησης και δια-πάλης επί των πολιτικών-ιδεολογικών διακυβευμάτων της Χρυσής Αυγής. Για την «αναγνώριση μέσα σ’ όλα», βλέπε σχετικά, Ponty-Merleau Maurice, ‘Les Aventures de la dialectique’, Gallimard, Παρίσι, 1955, σελ. 172.
Στη ‘γραμματική’ της Χρυσής Αυγής, ο νεκρός κείτεται εκτός ιστορίας, στο ‘μη’ της ιστορίας που αποκλίνει από αυτό που θα ορίζαμε ως ‘εθνικοποίηση’ της.
Βλέπε σχετικά, Γαλάνης Βαγγέλης, ‘Γίγνεσθαι (μη) φασίστας. Μια ψυχοδυναμική-πολιτισμική προσέγγιση’, στο: Βαμβακίδου Ιφιγένεια, Καλεράντε Ευαγγελία & Σολάκη Ανδρομάχη (επιμ.), ‘Από το Ρόζα Λούξεμπουργκ στο τερατώδες είδωλο της Ευρώπης’, Εκδόσεις Επέκεινα, Τρίκαλα, 2016, σελ. 88.
Με τους πολιτικούς, ιστορικούς και ψυχαναλυτικούς όρους του Βαγγέλη Γαλάνη, ο «φασισμός υπόσχεται τη ζωή μέσα σε ένα μυθικό στοιχείο, την πίστη σε έναν συγκροτησιακό μύθο, στον οποίο το άτομο λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο και τις ορίζουσες του», αποτελώντας «επιστροφή στο παρόν» και «καταναγκασμό επανάληψης», «μια επι-στροφή εγκλωβισμένη σε αναπαραστάσεις πράγματος και όχι λέξης». Βλέπε σχετικά, Γαλάνης Βαγγέλης, ‘Γίγνεσθαι (μη) φασίστας. Μια ψυχοδυναμική-πολιτισμική προσέγγιση…ό.π., σελ. 90. Ο πραγμολογικός νεο-ναζισμός αναπαράγει τελετουργίες βιώματος και ‘βίωσης’ του αληθινά εντατικού στο σώμα και στα σώματα.
Αναφέρεται στο: Γεωργιάδου Βασιλική, ‘Η άκρα δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης/ Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία…ό.π., σελ. 497.