Οι κυβερνητικές παλινωδίες με την 4η δόση του εμβολίου για τον κορονοϊό δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Η κυβέρνηση περίπου συμβουλεύει τον λαό να αυτοδιαγνωστεί σε ό,τι αφορά τον κίνδυνο να κολλήσει και να ...αυτοψυχαναλυθεί, για το πόσο φόβο αισθάνεται απέναντι στον ιό και ανάλογα να πράξει. Δηλαδή, αν κάποιος πιστεύει ότι είναι περι... Περισσότερα
"Από την επιδημία του κορονοϊού στην πανδημία του ολοκληρωτισμού"
Τελευταία ενημέρωση από Η Άλλη Άποψη
Διατηρώντας τις δικές μας απόψεις παρουσιάζουμε απόσπασμα άρθρου με τίτλο "Ο εμβολιασμός ως βιοπολιτικό διακύβευμα" του Σπύρου Μανουσέλη που κατατίθενται ενδιαφέρουσες-για προβληματισμό- απόψεις γύρω από τη πανδημία και δημοσιεύτηκαν στην στην Εφ.Συν. (4/12)
"Η «κατάσταση εξαίρεσης» είναι ένας νομικός όρος που αντλεί
την καταγωγή του από την έννοια «exceptio» (εξαίρεση) του ρωμαϊκού δικονομικού
συστήματος. Διάφοροι κορυφαίοι νομικοί και πολιτικοί φιλόσοφοι, όπως ο Τζόρτζιο
Αγκάμπεν, θεωρούν ότι στην εποχή μας, ο τρόπος διακυβέρνησης που ασκείται
σχεδόν παντού περιγράφεται επαρκώς μόνο μέσω της συνταγματικά κατοχυρωμένης
έννοιας της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», την πιο σκοτεινή εκδοχή της οποίας
είχε θεωρητικοποιήσει πρώτος ο Καρλ Σμιτ: «Κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει
για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (βλ. «Πολιτική θεολογία», εκδ. Κουκκίδα).
Πρόκειται για μια εμφανώς αντιδημοκρατική αρχή άσκησης της
εξουσίας, η οποία χάρη στην ανοχή, τον φόβο και την αδιαφορία των πολιτών,
τείνει σήμερα να μετατραπεί σε «φυσιολογικό» και διαρκή τρόπο διακυβέρνησης,
που όλο και πιο συχνά καθορίζει τόσο την εξωτερική όσο και την εσωτερική πολιτική
των κατά τα άλλα δημοκρατικών κρατών.
Αν όμως η διαχείριση μίας κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, όπως
η τωρινή πανδημία του κορονοϊού, εμφανίζεται, νομιμοποιείται και τελικά
επιβάλλεται ως αναπόφευκτη και σχεδόν μοιραία επιλογή, τότε υπάρχει σοβαρός
κίνδυνος αυτή η υποτίθεται πρόσκαιρη κατάσταση εξαίρεσης να γίνει ένας μόνιμος
τρόπος διακυβέρνησης.
Οταν τόσο οι δημοκρατικοί θεσμοί και όσο και τα ανθρώπινα
δικαιώματα, που διασφαλίζονται από το Σύνταγμα, τείνουν να εφαρμόζονται
επιλεκτικά και, σε ακραίες περιπτώσεις, να αναστέλλεται η συνταγματικά
κατοχυρωμένη κανονιστική λειτουργία τους, τότε σε αυτές τις ακραίες περιπτώσεις
το όριο που χωρίζει τη δημοκρατία από τον ολοκληρωτισμό καταλύεται.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν να μας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός ότι
αναφορικά με την πανδημία του κορονοϊού όλοι μιλούν για «πόλεμο» με έναν αόρατο
και δήθεν άγνωστο εχθρό. Το αξιοπερίεργο, όμως, με αυτή την πανδημία είναι η
κήρυξη σε κατάσταση πολέμου όχι μιας χώρας αλλά ενός πλανήτη εναντίον του
κορονοϊού.
Πρόκειται για γεγονός που αποτελεί αναμφίβολα μία ιστορικά
καινοφανή «κατάσταση εξαίρεσης» αφού, πρώτη φορά, μία πανδημική πολιτική
εφαρμόζεται σε ολόκληρο τον ανθρώπινο πληθυσμό, κατά τη διάρκεια της οποίας
λαμβάνονται μια σειρά από μέτρα «έκτακτης ανάγκης» που επιτρέπουν στις
κυβερνήσεις να αναστέλλουν κατά βούληση και επ’ αόριστον, δηλαδή μέχρι «την
τελική νίκη» των ανθρώπων επί του ιού, διάφορα συνταγματικά κατοχυρωμένα
δικαιώματά των πολιτών τους, οι οποίοι εντελώς αυθαίρετα ενοχοποιούνται ως
δυνητικοί «φορείς» του κορονοϊού και αντιμετωπίζονται σαν «τρομοκράτες» που
απειλούν τη δημόσια υγεία."