«Το ξεκαθαρίζουμε, δεν θα υπάρχουν μειώσεις». Αυτό έλεγε και ξανάλεγε μονότονα η υπουργός Εργασίας, ζητώντας και τα εύσημα για τον νέο τρόπο καθορισμού του κατώτατου μισθού που θα θεσμοθετήσει η κυβέρνηση από το 2027. Πρόκειται για τον «αλγόριθμο», στον οποίο, όπως έλεγε η Νίκη Κεραμέως, «δεν θα επεμβαίνει κανείς», πέρα βέβαια από τα .... Περισσότερα
«Ανοικτές κάλπες» και …κάλπικη εσωκομματική «δημοκρατία»
από Η Άλλη Άποψη
Οι εσωκομματικές διαδικασίες για την εκλογή προέδρων σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ προβάλλονται υπέρ του δέοντος στα αστικά ΜΜΕ. Κυριαρχούν ειδησεογραφικά σε βάρος των πραγματικών λαϊκών προβλημάτων που βρίσκονται σε όξυνση, των ανησυχητικών πολεμικών εξελίξεων στη γειτονιά μας με την εμπλοκή της χώρας μας, η συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, ενώ ταυτόχρονα αποσιωπούνται συνειδητά π.χ οι κινητοποιήσεις του λαού μας, η δράση του ΚΚΕ κ.α.Επομένως η πρώτη μας παρατήρηση έχει να κάνει με την προσπάθεια αποπροσανατολισμού της «κοινής γνώμης» και μέσω συνολικά των «εσωκομματικών αυτών εκλογών».
Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τη συστηματική προσπάθεια παρέμβασης του συστήματος και των μηχανισμών στις διεργασίες αναδιάταξης του αστικού πολιτικού μας συστήματος, μέσω και της παρέμβασης στα εσωτερικά των κομμάτων της «αντιπολίτευσης», αλλά και στη διαδικασία αλλαγής των ηγεσιών τους. Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο στη πρώτη σελ. της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (6/10) που με τίτλο «Ανοιχτή κάλπη» αναφέρει:«Έχει φανεί στο παρελθόν ότι μια ανοιχτή εσωκομματική εκλογή δεν αφορά μόνο τον μικρόκοσμο του κόμματος που αναζητεί νέα ηγεσία. Είναι ένα δημοκρατικό ορόσημο, ιδίως από τότε που τα κόμματα αποφάσισαν να απευθυνθούν στους πολίτες, ξεπερνώντας τα όρια της κομματικής γραφειοκρατίας. Γι’ αυτό είναι κρίσιμη η μαζική συμμετοχή- για να εκπληρώνεται ο σκοπός της υπέρβασης των μηχανισμών και να αποτυπώνεται στην ετυμηγορία η βούληση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Με αυτό το σκεπτικό, όσοι αισθάνονται ότι τους αφορά ποιος/ποια θα είναι ο/η επόμενος/η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να μείνει σήμερα στον καναπέ».
Φυσικά να τονίσουμε ότι χαρακτήρας των προαναφερόμενων κομμάτων δεν θ’ αλλάξει με την όποια αλλαγή των ηγεσιών τους, θα είναι δηλαδή κόμματα του συστήματος, χρήσιμα «αμορτισέρ» είσπραξης τα λαϊκής δυσαρέσκειας από την κυβερνητική πολιτική, χρήσιμοι «παρτενέρ» σε ενδεχόμενο κυβερνήσεων συνεργασίας.
Η τρίτη παρατήρηση έχει να κάνει με τα όσα ακούγονται περί «άμεσης δημοκρατίας», «κόμματα μελών» κ.α. Πρόκειται για συνειδητή παραποίηση της πραγματικότητας. Καταργείται η όποια έννοια υπήρχε (ακόμη και για αστικά- σοσιαλδημοκρατικά κόμματα) για τα μέλη κομμάτων, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Μετατρέπονται έτσι ουσιαστικά σε «ακόλουθους» και «χειροκροτητές ηγεσιών που θα μπορούν υποτίθεται ν’ αλλάζουν με δύο ή τρία ευρώ, που δεν θα μπορούν να τους ελέγχουν, αλλά και ούτε οι ηγέτες τους θα απολογούνται σε κανένα όργανο παρά μόνο – υποτίθεται- «στη βάση που τους ψήφισε». Τα κόμματα αυτά μετατρέπονται σε «χυλό», χωρίς ουσιαστικά ζωή σ’αυτά (όσο αυτή υπήρχε…), σε αρχηγικά (ακόμη περισσότερο), σε «πασαρέλες» υποψήφιων «σωτήρων» με όλα τα ευτράπελα που τις συνοδεύουν, σε κόμματα όπου ακόμη και τ’ αντίστοιχα των ΗΠΑ θα φαντάζουν πιο «δημοκρατικά». Και κάτι που θα φανεί απόλυτο:Όταν ένα πολιτικό κόμμα δεν ελέγχεται από τα μέλη του, τότε έχει αποδειχτεί ιστορικά ελέγχεται ουσιαστικά από άλλα κέντρα…
Και η τελευταία παρατήρηση: Πίσω από τις βαρύγδουπές εκφράσεις των μηχανισμών του συστήματος και την προσπάθεια για δημιουργία «κομμάτων» με κάλπικη δημοκρατία που θα κρύβουν την αντιλαϊκή τους πολιτική με προπαγάνδα περί «ανοικτών και αντιγραφειοκρατικών κομμάτων», κρύβεται ο «φόβος» μήπως ο κόσμος που ακολουθεί τα κόμματα αυτή, διαπιστώσει ότι στο υπαρκτό ερώτημα «αν υπάρχει αντιπολίτευση», υπάρχει απάντηση. Και αυτή βρίσκεται στους δρόμους του αγώνα και στη συμπόρευση με το ΚΚΕ.