Το «κόκκινο χαλί» και η Εθνική Περηφάνια

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας

Μέρα που είναι, καλό θάναι να είμαστε «κουμπωμένοι» όταν ακούμε για «περήφανη κυβερνητική πολιτική», για αποκατάσταση του «κύρους της χώρας που καταρρακώθηκε με τα μνημόνια» κ.α. Αφορμή για όλα τα παραπάνω η πρόσφατη συνάντηση Αλ. Τσίπρα με την Α. Μέρκελ. Χρειάζεται δηλαδή πέρα από το «θέαμα» του «κόκκινου χαλιού» της υποδοχής να ασχοληθούμε και με την ουσία των συζητήσεων εκεί. Ας δούμε ορισμένες πλευρές:

1.Ανέφερε ο Έλληνας Πρωθυπουργός: ««Είναι λάθος να λέμε ότι για όλα τα δεινά φταίνε οι ξένοι, φταίνε κάποιοι άλλοι, δεν φταίμε εμείς καθόλου γι' αυτό. Υπάρχουν ...και ενδογενείς αιτίες που συνέβαλαν να μπει η Ελλάδα στην κρίση, τα πέντε χρόνια του προγράμματος δεν βοήθησαν να αντιμετωπίσουμε αυτές τις αιτίες (...) άρα το συμπέρασμα που πρέπει να βγει είναι ότι δεν πρέπει να γκρεμίσουμε ό,τι θετικό έγινε, αλλά να αλλάξουμε μείγμα πολιτικής για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις παθογένειες και κοινός στόχος πρέπει να είναι η υλοποίηση μεγάλων κι αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα (...) Κοινός στόχος είναι ότι αλλάζοντας τις προτεραιότητες της πολιτικής και έχοντας συναίνεση κοινωνική στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις μπορούμε να προχωρήσουμε και να ολοκληρώσουμε τη διαδικασία δημοσιονομικής προσαρμογής που θα δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να ξεπεράσει την κρίση»!Ακούγοντας τον Α. Τσίπρα να μιλάει για το θετικό έργο που έχει γίνει στο παρελθόν και για την ανάγκη συνέχισης της δημοσιονομικής προσαρμογής και προώθησης των μεταρρυθμίσεων, ο λαός μπορεί να καταλάβει ότι ο ίδιος θα πληρώσει ξανά το λογαριασμό της ίδιας πολιτικής. Προφανώς και γενικά δεν «φταίνε οι ξένοι», όμως τα ζητήματα των «σιδερένιων νόμων» της Ε.Ε είναι παρόντα, το ίδιο και οι επιδιώξεις –συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών ντόπιων και ξένων είναι παρόντα και τα οποία θεωρεί ως αδιαπραγμάτευτα δεδομένα και η νέα κυβέρνηση!

2. Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης, για αλλαγή στο μείγμα πολιτικής με νέα ισοδύναμα μέτρα, δε δίνονται προς το λαό και τους εργαζόμενους, αλλά προς το μεγάλο κεφάλαιο. Άλλωστε, οι ιδιωτικοποιήσεις, η συνέχιση της επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα, στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η εξοικονόμηση κρατικών πόρων, που θα δοθούν για τη στήριξη των επενδύσεων, είναι μέτρα που ζητά το ίδιο το κεφάλαιο για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του, για να υπάρξει καπιταλιστική ανάκαμψη. Πολύ απλά το ζήτημα για το λαό δεν είναι το ποιος τελικά θα του βάλει τη θηλιά στο λαιμό (με τη θέληση ή όχι της Ελληνικής κυβέρνησης μέσω του προγράμματα «μεταρρυθμίσεων») αλλά το πώς αυτή θα βγει!

3. Αρκετοί κάνουν λόγο για εθνική περηφάνια επειδή «τόλμησε» να κάνει αναφορές για τη "Ζήμενς" και τις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις. Καλά έκανε φυσικά και τα ανέφερε. Όμως αυτές ήταν περισσότερο το επικοινωνιακό περιτύλιγμα αυτής της σκληρής, για τα λαϊκά συμφέροντα, πραγματικότητας, ενώ και για τα ίδια τα ζητήματα έχουμε αμφιβολίες για την παραπέρα διεκδίκηση τους…

Καταλαβαίνουμε ότι μετά από πολύχρονες ταπεινώσεις κάθε είδους ο Ελληνικός λαός «διψά» για περηφάνια και αξιοπρέπεια. Μόνο που δεν θα τη βρει μέσω διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε και του «θεσμούς» αλλά μέσα από τη σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ και στη χάραξη ενός δρόμου ριζικά διαφορετικού με στόχο άμεσο την ουσιαστική ανακούφιση του λαού, την ανάκτηση των μεγάλων απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, ένα δρόμο υπέρ των συμφερόντων του λαού και όχι του κεφαλαίου. Εξάλλου η απελευθέρωση από του Τούρκους δεν προήλθε μέσω …διαπραγματεύσεων μαζί τους, ούτε με συναντήσεις με τους «θεσμούς» της εποχής αυτής (Ιερά Συμμαχία) αλλά μέσω επανάστασης εθνικοαπελευθερωτικής-κοινωνικής!

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

Επιλογή διευθυντών: Συναπόφαση ή συνενοχή στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής

Επόμενο άρθρο

Μία πρώτη αποτίμηση της νέας κυβέρνησης