Του Αλέκου Χατζηκώστα

Στη μνήμη της Αγάπης

Πέρασαν 6 μήνες από τότε που ο χρόνος σταμάτησε- τουλάχιστον για όσους έχασαν αγαπημένα πρόσωπα- στα Τέμπη, στο πολύνεκρο αυτό έγκλημα. Έξι μήνες που τα γιατί, δεν απαντήθηκαν ουσιαστικά, με την κυβέρνηση και τότε και τώρα να προσπαθεί να διαχειριστεί το ζήτημα επικοινωνιακά , με στόχο να κάνει όλους τους υπόλοιπους να ξεχάσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους…

Ο Γολγοθάς των συγγενών συνεχίζεται μιας και η προσπάθεια της κυβέρνησης και γενικότερα του κρατικού μηχανισμού και της εταιρείας είναι η συγκάλυψη των ευθυνών!

Έξι μήνες μετά, η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι τότε αντέδρασε άμεσα, ενώ σήμερα έχει πάρει τα αναγκαία μέτρα ώστε να μην συμβεί ξανά. Για παράδειγμα διαρρέει, ότι η τηλεδιοίκηση και η σηματοδότηση έχουν ολοκληρωθεί στο μεγαλύτερο τμήμα της γραμμής Αθήνα – Θεσσαλονίκη και ότι υπολείπεται μόνο το κομμάτι Οινόη – Δομοκός. Και όλα αυτά στον 21^ο αιώνα και με βάση την τεράστια ανάπτυξη της επιστήμης! Να σημειώσουμε εδώ ότι επικίνδυνο παραμένει το δίκτυο σε όλη την υπόλοιπη χώρα, παρά τις σοβαρές και αλλεπάλληλες καταγγελίες των σιδηροδρομικών για πλήθος παγίδες και κενά ασφαλείας που μπορεί να οδηγήσουν σε νέες τραγωδίες. Και ενώ η ασφάλεια επιβατών και εργαζομένων, θα έπρεπε να είναι το πρώτο ζητούμενο.

Το έγκλημα στα Τέμπη, αποκάλυψε περίτρανα και με τον πλέον τραγικό τρόπο την έλλειψη ενός ολοκληρωμένου συστήματος και σχεδίου ασφάλειας (και) στις σιδηροδρομικές μεταφορές. Αποκάλυψε, επίσης, τι σημαίνει η περίφημη «απελευθέρωση των μεταφορών» που Ε.Ε και όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις της χώρας εφάρμοσαν με «θρησκευτική ευλάβεια» έχοντας ως στόχο την εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων και όχι την ασφαλή, γρήγορα και φθηνή μετακίνηση των πολιτών.

Τα προβλήματα (και) στους σιδηροδρόμους (π.χ προσωπικό, μέσα κλπ) παραμένουν. Για παράδειγμα μέχρι το δυστύχημα στα Τέμπη, μόλις 30 εργαζόμενοι είχαν απομείνει να δουλεύουν στη συντήρηση της σηματοδότησης (από 300 παλιότερα), σ’ ένα δίκτυο μήκους χιλιάδων χιλιομέτρων! Κι όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, η κατάσταση δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου μετά το δυστύχημα τον περασμένο Φλεβάρη!

Ο σιδηρόδρομος μπορεί όμως να αποτελέσει ένα σύγχρονο, γρήγορο, ασφαλές και φτηνό μέσο μετακίνησης του λαού και μεταφοράς προϊόντων σε όλη τη χώρα. Αυτό προϋποθέτει όμως «απελευθέρωση» από τις ράγες του κέρδους, προϋποθέτει μεταφορές και υποδομές με κριτήριο την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών, μέσα από έναν ενιαίο κρατικό φορέα, αξιοποιώντας όλα τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, ενταγμένες στον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, την κοινωνική ιδιοκτησία και τον εργατικό έλεγχο.

Όπως κατέδειξαν και οι μεγάλες κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν τις μέρες εκείνες σε ολόκληρη τη χώρα το έγκλημα αυτό δεν είναι κάποια εξαίρεση στον κανόνα. Καθημερινά οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με μικρά και μεγάλα εγκλήματα, που πολλαπλασιάζονται στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής που θυσιάζει δικαιώματα, εισοδήματα, μισθούς, εργασιακές σχέσεις, υποδομές απαραίτητες για την προστασία του λαού, ακόμη και της ίδιας της ανθρώπινης ζωής.

Συνεπώς, το πολιτικό-κοινωνικό δίλημμα που τίθεται είναι αμείλικτο: `Η θα συνεχίσουμε να μετράμε νέες απώλειες και θύματα στο πλαίσιο της πολιτικής που κοστολογεί τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού ή θα διαλέξουμε τον δρόμο της οργανωμένης πάλης για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας.

Αναδημοσίευση από τη εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ Μαγνησίας

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.