Νέες μορφές εργατικής εναντίωσης: Οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και ο συνδυασμός της «Κινητοποίησης» στη Χαλκίδα

Γράφει ο Σίμος Ανδρονίδης, υποψήφιος διδάκτορας ΑΠΘ

Εδώ και περίπου 9 μήνες οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών δίνουν έναν πολύ σημαντικό αγώνα, διεκδικώντας την επαναπρόσληψη τους. Ο αγώνας των καθαριστριών αφορά το σύνολο της εργατικής τάξης. Οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, με την καθημερινή τους παρέμβαση έξω από τον «χώρο» του υπουργείου, αναδιατάσσουν ριζικά το πλαίσιο των ευρύτερων Μνημονιακών αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, καθότι διεκδικούν το αναφαίρετο δικαίωμα τους στην εργασία. Εδώ και 9 μήνες περίπου διαδηλώνουν καθημερινά, έχοντας ως «όπλο» την λαϊκή-εργατική αλληλεγγύη. Η συμβολική όσο και πραγματική τους παρουσία έξω από το υπουργείο Οικονομικών νοηματοδοτεί εκ νέου τον αστικό «χώρο» μετατρέποντας τον σε «χώρο» διοχέτευσης των «ροών» της εργατικής διαμαρτυρίας και εναντίωσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, η αποκοπή των εργατικών «ροών» εναντίωσης στην διαχείριση της οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος της κυρίαρχης αστικής τάξης, που συμφύεται οργανικά με τις επιδιώξεις της, συναντά ένα βασικό εμπόδιο: Τον καθημερινό αγώνα των καθαριστριών που με την παρουσία και την στεντόρεια φωνής τους τέμνουν το ευρύτερο κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο, «φωτίζοντας» ταυτόχρονα τις «αθέατες» γωνίες της εργατικής διαπάλης.  Εκτός από την αδιάλλακτη στάση της δικομματικής κυβέρνησης, οι καθαρίστριες έχουν να αντιμετωπίσουν και την σωματική αλλά και λεκτική βία των καταπιεστικών μηχανισμών του αστικού κράτους. Είναι νωπές οι μνήμες από την πρόσφατη επίθεση αστυνομικού με σιδηρογροθιά εναντίον αγωνιζόμενης καθαρίστριας.

Η καθημερινή εναλλαγή των μορφών βίας, οι μετασχηματισμοί της βίας τείνουν να «επικαλύψουν» και να απομονώσουν τον συγκεκριμένο και απολύτως ενεργό «χώρο» αντίστασης. Την ίδια στιγμή, η βία του κράτους «απολυτοποιείται»  και «συγκρεκριμενοποιείται», αποτελώντας το «πραγματικό» υπόδειγμα της βίαιης κατασταλτικής πράξης, η οποία συμπληρώνει οργανικά τις Μνημονιακές αντεργατικές αναδιαρθρώσεις συμβάλλοντας και στη δημιουργία ενός «ενιαίου» Μνημονιακού αμαλγάματος που έχει μία συγκεκριμένη ταξική απεύθυνση.

Η εναλλαγή των μορφών βίας, ο μετασχηματισμός της λεκτικής σε σωματική βία και τούμπαλιν, περιλαμβάνει και την «δραστηριοποίηση» των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους, και συγκεκριμένα, των ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ φιλτράρουν και διαμεσολαβούν την κυρίαρχη ιδεολογία, λειτουργώντας ως «φίλτρο» διάχυσης της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας στο μπλοκ των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων. Έτσι μπορούν και παρουσιάζουν τις κινητοποιήσεις των καθαριστριών, τις συμβολικές πράξεις αλληλεγγύης στον αγώνα τους, ως μορφές ενός ξεπερασμένου «κρατισμού».

 Η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη, που είναι επιφορτισμένη με την παρουσίαση της κυβερνητικής «γραμμής», ουσιαστικά χαρακτήρισε τον αγώνα των καθαριστριών ως απότοκο ενός «νοσηρού» παρελθόντος το οποίο και συνδέεται με την επιδίωξη εύρεσης εργασίας στο δημόσιο. Η οργανική σύνδεση καταπιεστικών και ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους, τείνει στην αποκοπή από το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, όχι μόνο των απολυμένων  καθαριστριών  του υπουργείου Οικονομικών, αλλά και συνολικά της εργατικής τάξης.

Αυτός ο ιδιότυπος «αυταρχικός κρατισμός» που έχει διαμορφωθεί στο κοινωνικό πεδίο περιλαμβάνει και ενσωματώνει και το νεο-ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως μέλη του νέο-ναζιστικού μορφώματος «επιτέθηκαν» φραστικά στις αγωνιζόμενες καθαρίστριες, καταδεικνύοντας, για άλλη μία φορά, ότι δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τα λαϊκά-εργατικά συμφέροντα. Η αγωνιστική διάθεση των καθαριστριών τέμνει και αναδιατάσσει    τον ευρύτερο αστικό «χώρο» λειτουργώντας ως απείκασμα εκ νέου ενεργοποίησης των αδρανοποιημένων εργατικών «ροών».

Σε αυτό το πλαίσιο είναι που υπερβαίνουν τον «αδρανοποιημένο» θεσμικό συνδικαλισμό κορυφής, διαμορφώνοντας τους όρους και τις προϋποθέσεις για ανάδυση και την αποκρυστάλλωση ενός συνδικαλισμού «βάσης», ο οποίος θα συγκλίνει με τα λαϊκά-εργατικά συμφέροντα. Και ήδη έχουμε δείγματα γραφής αυτού του «νέου» και «κρισιακού» συνδικαλισμού βάσης. Οι καθαρίστριες αντιμετωπίζουν τις ιδεολογικές «επιθέσεις» και την αστυνομική βία με απαράμιλλο σθένος.

Απαντούν στην «κωδικοποιημένη»  κρατική βία με την κλιμάκωση του συμβολικού όσο και πραγματικού αγώνα τους, έχοντας και την στήριξη μεγάλου μέρους της πληττόμενης εργατικής τάξης. Απαντούν καθημερινά στην «κωδικοποιημένη» αστυνομική βία, όσο και σε εκείνη την ιδιότυπη «αόρατη βία» που τους στερεί το δικαίωμα στην εργασία, όπως συμβαίνει και με χιλιάδες άλλους εργαζόμενους.

«Η βία, «σπειροειδούς» ή «κυκλικής» μορφής, απαλλαγμένη από κάθε επιθετικό προσδιορισμό, αποκτά χαρακτήρα μεταφυσικής οντότητας για τον κυρίαρχο λόγο περί τρομοκρατίας και ασφάλειας. Άπαντες περιμένουν από αυτή την ιεροποιημένη συναίνεση που επικαλείται την ηθική, το δίκαιο, και τη θρησκεία,  να συγκαλύψει την πραγματική βία, που είναι σύμφυτη στις κοινωνικές σχέσεις του συστήματος».[1] Και αυτή η «πραγματική» βία, στην οποία αναφέρεται ο Labica, διαπερνά το πλαίσιο ενός δεδομένου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, καθότι ενυπάρχει και συμφύεται οργανικά με τις σχέσεις ταξικής εκμετάλλευσης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Οι νέες μορφές εργατικής εναντίωσης και συμβολικής βίας τείνουν να απαντήσουν στη δομική  «συστημική»  βία που ορίζει και προσδιορίζει ταυτόχρονα τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής. Με εκείνη την βία που ορίζει την κεφαλαιοκρατική κοινωνική και οικονομική δομή.  Ο καθημερινός αγώνας των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών σχετίζεται άμεσα με την εργατική υποψηφιότητα του Κώστα Κουλουρίδη για τον δήμο της Χαλκίδας, υποψηφιότητα που κατάφερε να συσπειρώσει ένα σημαντικό τμήμα του τοπικού λαϊκού-εργατικού μπλοκ.

Ο συνδυασμός της «Κινητοποίησης» με επικεφαλής τον Κώστα Κουλουρίδη οργάνωσε και εξέφρασε πολιτικά, σε τοπικό επίπεδο, τα συμφέροντα και τα αιτήματα των εργαζομένων και των ανέργων της περιοχής. Συνεπικουρούμενος από το δραστήριο Εργατικό Κέντρο Εύβοιας (Χαλκίδα), έδρασε ως «συλλογικός οργανωτής» εργατικών συμφερόντων, προσδιόρισε τον «χρόνο» και τον «χώρο» δράσης του ενάντια στα τοπικά μπλοκ εξουσίας, ενώ ταυτόχρονα, απετέλεσε την συμβολική προσπάθεια υπέρβασης της οικονομικής κρίσης προς όφελος των εργαζομένων.

Πλέον, αίροντας τα εμπόδια εργατικής  οργάνωσης που υπήρχαν, λειτουργεί ως οιονεί μείζονα εργατική  αντιπολίτευση στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου της Χαλκίδας. Και είναι τώρα που όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στο Εργατικό Κέντρο Εύβοιας και στον επικεφαλής του συνδυασμού της «Κινητοποίησης», διότι με πρόσχημα παλαιά χρέη του Εργατικού Κέντρου, δέχονται μία ολομέτωπη επίθεση από το αστικό κράτος και τους πολυπλόκαμους εισπρακτικούς μηχανισμούς του.

Η σύγκρουση προσλαμβάνει ταξικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, στο βαθμό που η επίθεση ενάντια στην νυν διοίκηση του Εργατικού Κέντρο Εύβοιας και στον επικεφαλής του συνδυασμού της «Κινητοποίησης» νοείται ως η «αστική» επιδίωξη παρεμβολής και απομόνωσης της οργάνωσης και συνάρθρωσης των  εργατικών συμφερόντων στην πόλη της Χαλκίδας. Η δημοτική παράταξη της «Κινητοποίησης» απορρίπτοντας πιέσεις και εκβιασμούς αντιπαρατίθεται άμεσα με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, δίνοντας, από κοινού με τις καθαρίστριες, ένα «φωτεινό» παράδειγμα αγώνα και εργατικής αυταπάρνησης.

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

Θα σκεφτούμε και θα πράξουμε επιτέλους αλλιώς;

Επόμενο άρθρο

Το «μοντέλο» του ΤΑΙΠΕΔ.