Σύντομο χρονικό του πρόσφατου εκφασισμού της Ουκρανίας

του Νικηφόρου Αυγερινού

Η πρώτη νομοθετική πράξη της νέας κυβέρνησης που προέκυψε από την ανατροπή του Προέδρου Γιανουκόβιτς, ήταν η κατάργηση, στις 23 Φεβρουαρίου 2014, του νόμου Kivalov-Kolesnichenko του 2012 που όριζε τα ρωσικά ως επίσημη γλώσσα.

Η απόφαση αυτή προκάλεσε θύελλα στον ρωσόφωνο πληθυσμό.

Το αποτέλεσμα ήταν μια σφοδρή καταστολή κατά των ρωσόφωνων περιοχών (Οδησσός, Ντνεπροπετρόφσκ, Χάρκοβο, Λούγκανσκ και Ντόνετσκ) που διεξήχθη από τον Φεβρουάριο του 2014 και οδήγησε σε στρατιωτικοποίηση της κατάστασης και σε σφαγές (στην Οδησσό και τη Μαριούπολη κ.α.).

Τα δημοψηφίσματα που διενήργησαν οι δύο λαϊκές Δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ τον Μάιο του 2014, δεν ήταν δημοψηφίσματα «ανεξαρτησίας» όπως ισχυρίστηκαν ορισμένοι αδίστακτοι δημοσιογράφοι, αλλά δημοψηφίσματα αυτονομίας. Στην πραγματικότητα, οι Δημοκρατίες αυτές δεν επιδίωκαν να διαχωριστούν από την Ουκρανία, αλλά να αποκτήσουν καθεστώς αυτονομίας, που τους εγγυόταν απλώς τη χρήση της ρωσικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας.

Οπλισμένοι αντάρτες, χάρη στην αποστασία των ρωσόφωνων ουκρανικών μονάδων καθώς οι ουκρανικές αποτυχίες συνεχίζονταν, πλήθυναν στις τάξεις των αυτόνομων. Αυτό ώθησε τους Ουκρανούς να δεσμευτούν στις Συμφωνίες του Μινσκ. Οι Ουκρανοί υπέστησαν μια συντριπτική ήττα στο Debaltsevo, η οποία τους ανάγκασε να συμμετάσχουν στις Συμφωνίες του Μινσκ 2.

Είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε εδώ ότι οι συμφωνίες του Μινσκ 1 (Σεπτέμβριος 2014) και Μινσκ 2 (Φεβρουάριος 2015) δεν προέβλεπαν το διαχωρισμό ή την ανεξαρτησία των Δημοκρατιών, αλλά την αυτονομία τους στο πλαίσιο της Ουκρανίας.

Τον Οκτώβριο του 2015, ο Vasyl Hrytsak, διευθυντής της Ουκρανικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (SBU), ομολόγησε ότι μόνο 56 Ρώσοι μαχητές είχαν εντοπιστεί στο Ντονμπάς. Αυτό ήταν απόλυτα συγκρίσιμο με τους Ελβετούς που πήγαιναν να πολεμήσουν στη Βοσνία τα Σαββατοκύριακα, τη δεκαετία του 1990, ή τους Γάλλους που πηγαίνουν να πολεμήσουν στην Ουκρανία σήμερα.

Ο ουκρανικός στρατός ήταν τότε σε άθλια κατάσταση. Οι νεαροί Ουκρανοί αρνήθηκαν να πάνε να πολεμήσουν στο Ντονμπάς και προτίμησαν τη μετανάστευση, γεγονός που εξηγεί εν μέρει, το δημογραφικό έλλειμμα της χώρας.

Έτσι, για να αντισταθμίσει την έλλειψη στρατιωτών, η ουκρανική κυβέρνηση κατέφυγε σε παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές. Αυτές αποτελούνται ουσιαστικά από ξένους μισθοφόρους, συχνά ακροδεξιούς μαχητές. Το 2020, αποτελούσαν περίπου το 40 τοις εκατό των ουκρανικών δυνάμεων και αριθμούσαν περίπου 102.000 άνδρες, σύμφωνα με το Reuters. Οπλίστηκαν, χρηματοδοτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά και τη Γαλλία. Υπήρχαν περισσότερες από 19 εθνικότητες — συμπεριλαμβανομένων των Ελβετών. Οι δυτικές χώρες έχουν έτσι ξεκάθαρα δημιουργήσει και υποστηρίξει ουκρανικές ακροδεξιές πολιτοφυλακές. Τον Οκτώβριο του 2021, η Jerusalem Post σήμανε συναγερμό καταγγέλλοντας το Πρόγραμμα Centuria. Οι πολιτοφυλακές αυτές δρούσαν στο Ντονμπάς από το 2014, με δυτική υποστήριξη.

Αυτές οι πολιτοφυλακές, που προέρχονται από τις ακροδεξιές ομάδες που εμψύχωσαν την επανάσταση του Euromaidan το 2014, αποτελούνται από βάναυσους φανατικούς φασίστες. Η πιο γνωστή από αυτές είναι το Σύνταγμα Αζόφ, το έμβλημα του οποίου θυμίζει τη 2η Μεραρχία Πάντσερ SS Das Reich, η οποία τιμάται στην Ουκρανία για την απελευθέρωση του Χάρκοβο από τους Σοβιετικούς το 1943, πριν πραγματοποιήσει τη σφαγή του 1944 στο Oradour-sur-Glane της Γαλλίας.

Ο χαρακτηρισμός των ουκρανικών παραστρατιωτικών ως «ναζί» ή «νεοναζί» θεωρείται ρωσική προπαγάνδα. Ισως. Αλλά αυτή δεν είναι η άποψη των Times of Israel, του Κέντρου Simon Wiesenthal ή του Κέντρου Αντιτρομοκρατικής της Ακαδημίας West Point. Επιπλέον, το 2014 το περιοδικό Newsweek φαινόταν να τους συσχετίζει περισσότερο με το Ισλαμικό Κράτος. Διαλέξτε!

Κατά παράβαση των Συμφωνιών του Μινσκ, η Ουκρανία διεξήγαγε αεροπορικές επιχειρήσεις στο Ντονμπάς χρησιμοποιώντας drones, με ένα τουλάχιστον χτύπημα σε αποθήκη καυσίμων στο Ντόνετσκ τον Οκτώβριο του 2021. Ο αμερικανικός Τύπος αυτό το σημείωσε, αλλά όχι οι Ευρωπαίοι και κανείς δεν καταδίκασε αυτές τις παραβιάσεις.

Στις 18 Ιανουαρίου, οι μαχητές του Ντονμπάς αναχαίτισαν σαμποτέρ, οι οποίοι μιλούσαν πολωνικά και ήταν εξοπλισμένοι με δυτικό εξοπλισμό και προσπαθούσαν να δημιουργήσουν επεισόδια με χημικά στην Γκορλίβκα. Θα μπορούσαν να ήταν μισθοφόροι της CIA, με επικεφαλής ή «συμβούλους» Αμερικανούς και αποτελούμενους από Ουκρανούς ή Ευρωπαίους μαχητές, για να πραγματοποιήσουν ενέργειες δολιοφθοράς στις Δημοκρατίες του Ντονμπάς.

Ο βομβαρδισμός του ουκρανικού πυροβολικού κατά του πληθυσμού του Ντονμπάς συνεχίστηκε και, στις 23 Φεβρουαρίου, οι δύο λαϊκές Δημοκρατίες ζήτησαν στρατιωτική βοήθεια από τη Ρωσία….

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

Η σημασία της κόκκινης σημαίας...

Επόμενο άρθρο

Σχόλια με αφορμή μία συνάντηση