Η συζήτηση για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Γράφει ο Σίμος Ανδρονίδης, υποψήφιος διδάκτορας ΑΠΘ

 Μετά από αρκετές διαβουλεύσεις, η συζήτηση στη Βουλή για το περίφημο και περιβόητο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ολοκληρώθηκε. Η θετική ψήφος των βουλευτών της Ν.Δ, του ΠΑΣΟΚ, και της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν αναιρεί το γεγονός ότι το περίφημο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δεν αποτελεί ένα επαρκή νομοθετικό πλαίσιο αποτροπής της εν γένει ρατσιστικής βίας, λεκτικής και σωματικής. Κύρια τείνει στην τιμωρία του λόγου, του ρατσιστικού και μισαλλόδοξου λόγου και όχι στην τιμωρία και «αποτροπή» της άσκησης ρατσιστικής σωματικής βίας. Ο νομοθέτης δεν φαίνεται να έλαβε υπόψη την ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων ρατσιστικής-σωματικής βίας στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, που κύρια ισούνται και ταυτίζονται με την δράση και την λειτουργία του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής.

 Η γενικότερη «ποινικοποίηση» του ρατσιστικού λόγου που ωθεί σε βία, βία λεκτική που μετασχηματίζεται σε «δομική» σωματική βία αποτρέπει την εν συνόλω αντιμετώπιση της βίας, της ρατσιστικής βίας που είναι, τελικά άσκηση νεοναζιστικής βίας. Η λεκτική βία, η ώθηση σε πράξεις βίας αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση ρατσιστικής-σωματικής βίας που στρέφεται κύρια εναντίον των μεταναστών, των μελών αντιφασιστικών αριστερών συλλογικοτήτων και των ατόμων που έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Πως θα καταπολεμηθεί η ρατσιστική βία που «γεννάται» από την πολιτική δραστηριότητα του νεοναζιστικού μορφώματος όταν έμφαση δίδεται μόνο στο λόγο και όχι και στην πράξη και πρακτική;

 Η οργανική σύμφυση λόγου και πράξης, η «ολική» αντιμετώπιση του «βίαιου φαινομένου» και  η συγκεκριμένη ανάλυση της ζώσας κοινωνικής πραγματικότητας και κανονικότητας, θα μπορούσαν να ορίσουν ένα νομοθετικό πλαίσιο και πλέγμα δράσης που θα κινούνταν και θα στρεφόταν ενάντια στις αποκρυσταλλώσεις και συνηχήσεις της βίας. Ο λόγος, το απείκασμα της λεκτικής βίας, μετασχηματίζεται και λαμβάνει τα προσίδια χαρακτηριστικά της άσκησης σωματικής βίας που φθάνει και έως την φυσική εξόντωση. Η συζήτηση για τα λεκτικά και σωματικά «χαρακτηριστικά» της βίας ισούται και ταυτίζεται οργανικά και δομικά με την αντιμετώπιση του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής.

  Και η συζήτηση στη Βουλή για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία για μία περαιτέρω «ποιοτική» εμβάθυνση στα χαρακτηριστικά εκείνα που ορίζουν και προσδιορίζουν τις διάφορες εκφάνσεις του νεοναζισμού. Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο θα μπορούσε να γίνει μία εκ βαθέων συζήτηση και για τις συνδηλώσεις της κρατικής-κατασταλτικής βίας, μίας βίας που σήμερα καθορίζει και «επικαλύπτει» το κοινωνικό εποικοδόμημα, συμπληρώνοντας σε λεκτικό και σωματικό επίπεδο, την βία που ασκούν τα τάγματα εφόδου και καταστολής της Χρυσής Αυγής.

 Και οι καταπιεστικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους ασκούν λεκτική και σωματική βία, που, μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών (του κράτους) καθώς και του ιδεολογικού-νομιμοποιητικού νομοθετικού «επιχρίσματος» «ουδετεροποιείται», «αποφορτίζεται» πολιτικά λαμβάνοντας δύο χαρακτηριστικά: 1. Καταπολέμηση της εγκληματικότητας, ή για να χρησιμοποιήσουμε έναν πολιτικά «ορθό» όρο, η «γυμνή» κρατική-κατασταλτική βία ενσωματώνει στοιχεία επιβολής «του νόμου και της τάξης», εμπεδώνει τον «αναγκαίο» και «απαραίτητο» σεβασμό στο νόμο. Έτσι, «παίζοντας» με τις λέξεις και  τα προσίδια νοήματα τους, θα λέγαμε πως η αστυνομική εξάρτυση «λειτουργεί» ως εργαλείο επιβολής και εμπέδωσης του νόμου, που, την ίδια «χρονική» στιγμή, είναι ο νόμος του άρχοντος αστικού συγκροτήματος εξουσίας. 2. Η κρατική-κατασταλτική βία νομιμοποιείται κοινωνικά αλλά και πολιτικά στο βαθμό που νοείται ως «μονοπώλιο» που «διαθέτει» και ασκεί το κράτος. Έτσι, ως νομοθέτημα, ως απαύγασμα της κρατικής επιβολής που ορίζει και οργανώνει τις κοινωνικές σχέσεις, εκκινεί από πολιτικό πεδίο και διαχέεται και καταλήγει στο χώρο του κοινωνικού.

 Και ακριβώς η βία που ασκούν οι καταπιεστικοί μηχανισμοί του κράτους, «ουδετεροποιείται», «αποφορτίζεται» από τα προσίδια πολιτικά και ιδεολογικά νοήματα της, με αποτέλεσμα να διαμεσολαβείται πολιτικά (νόμος), να νομιμοποιείται και να «καθαγιάζεται» κοινωνικά. Ως οργανικό συμπλήρωμα των παραπάνω διαπιστώσεων, τα σώματα ασφαλείας περιβάλλονται με τον «μανδύα» του νόμου, του νόμου  που ως νόημα και πλαίσιο οργάνωσης και ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων μίας ευνομούμενης πολιτείας, δίνει το «δικαίωμα» άσκησης βίας που νοείται ως τιμωρία αλλά και «αποκλεισμός» των πολιτικά και ιδεολογικά «απείθαρχων».

 Αλλά το να γίνει μία συζήτηση στο κοινοβούλιο ακριβώς για τις ολικές συνδηλώσεις της βίας, λεκτικής και σωματικής, για την «ποιοτική εμβάθυνση» της βίας, για τους δομικούς μετασχηματισμούς της, θα ήταν αδύνατο, δεδομένου και του αρνητικού συσχετισμού κοινοβουλευτικής-πολιτικής δύναμης. Έχουμε και άλλες φορές υποστηρίξει ότι το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, ενσωματώνεται οργανικά και δομικά στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ελληνικού «αυταρχικού κρατισμού» που διεκδικεί τα χαρακτηριστικά της εκ των «άνω» αυταρχικής επιβολής, ρύθμισης και οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων.

 Και σε αυτό το πλαίσιο, η βία που ασκείται, βία σωματική και λεκτική, «θεσμοποιείται» και στρέφεται ενάντια στους κάθε λογής «απείθαρχους», οι οποίοι δεν αποδέχονται το δεδομένο προτσές αυταρχικής κρατικής ρύθμισης. Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο παραμένει ατελές και ανολοκλήρωτο, στο βαθμό που μένει οργανικά «στάσιμο» και αποτρέπει την «ολική» αντιμετώπισης της ρατσιστικής βίας, λεκτικής και σωματικής.

 Η «πρόνοια» του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου μένει λειτουργικά ανολοκλήρωτη, μη εστιάζοντας στα σημεία εκείνα που προσδιορίζουν και νοηματοδοτούν την κοινωνική κατάσταση σήμερα. Ο νόμος, για να θεωρείται και να νοείται ως οργανικά «τέλειος», πράγμα εξ ορισμού δύσκολο, πρέπει να λαμβάνει υπόψη την ενεργή κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, «αναλύοντας» ταυτόχρονα τις κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις.

 Η οργανική πολιτική και νομοθετική «ατέλεια» του αντιρατσιστικού  νόμου αφήνει εκτός του πεδίου παρέμβασης και νομοθετικής προστασίας τα θύματα της ρατσιστικής βίας. (Σωματικής και λεκτικής). Με αυτόν τον τρόπο, μένει αποκλειστικά στο πολιτικό-νομοθετικό πεδίο, αδυνατώντας να παρέμβει με αποτελεσματικό τρόπο στο χώρο του κοινωνικού. Και αυτό άπτεται γενικότερων πολιτικών ζητημάτων και εξελίξεων. (Βλ. την στάση και την ταυτόχρονη δράση των πολιτικών κομμάτων, και ιδιαίτερα την στάση του απέναντι στο νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής).

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

Για τις σχέσεις μεταξύ κυβέρνησης και Χρυσής Αυγής

Επόμενο άρθρο

H νέα περιδίνηση της Δημοκρατικής Αριστεράς