Τι είναι τελικά «σύστημα»;

Του Αλέκου Χατζηκώστα *

Με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη και τις συγκλονιστικές κινητοποιήσεις μπαίνει από πολλές πλευρές και όχι πάντα «αθώα» η συζήτηση περί «συστήματος» και… «αντισυστημικών». Σκοπός να σπείρουν σύγχυση για το ποιος είναι ο πραγματικός χαρακτήρας του συστήματος και πώς τα βάζει κανείς μαζί του, να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια για το έγκλημα στα Τέμπη και τη συγκάλυψη, για τις συνέπειες από τη συνολική αντιλαϊκή πολιτική, εντός των ορίων του συστήματος.

Και αυτοί, όπως και το ίδιο το σύστημα που τους αναγορεύει και τους προμοτάρει ως αντισυστημικούς, παρουσιάζουν πολλά ως σύστημα: Τη διαφθορά και τα σκάνδαλα, διάφορα πρόσωπα και όψεις του κρατικού μηχανισμού και των θεσμών, τη συγκεκριμένη κυβέρνηση ή συγκεκριμένα ΜΜΕ που έχουν «πάρει το όπλο τους» για την επικοινωνιακή καταιγίδα συγκάλυψης.

Δείχνουν δηλαδή μερικά «δέντρα» για να κρύψουν το δάσος όπου φυτρώνουν τα «φυντάνια» αυτά: Τον καπιταλισμό, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία. Δηλαδή την οργάνωση της κοινωνίας που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργασίας των πολλών από τους λίγους, που αποτελεί πηγή ταξικής διάκρισης και κάθε κοινωνικής αδικίας.

Τι όμως είναι πραγματικά το ΣΥΣΤΗΜΑ;

ΣΥΣΤΗΜΑ είναι ο καπιταλισμός, δηλαδή αυτός ο κοινωνικός, πολιτικός και οικονομικός σχηματισμός στον οποίο ζούμε και ζει ολόκληρος ο πλανήτης σήμερα, που τις κρίσεις του, αλλά και την ανάκαμψή του, τα πληρώνει πάντα η εργατική - λαϊκή πλειοψηφία.

ΣΥΣΤΗΜΑ είναι η οικονομία που βασίζεται σε εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, στην οποία ο εργάτης πουλάει την εργατική του δύναμη και ξεζουμίζεται σε ένα εργασιακό καθεστώς γαλέρας που επιβλήθηκε από τα μνημόνια και που, παρά το ότι τα μνημόνια έχουν τελειώσει, οι νόμοι τους είναι όλοι σε ισχύ.

ΣΥΣΤΗΜΑ είναι η οικονομία του κεφαλαίου, το οποίο επενδύει και αναπτύσσει εκεί που μπορεί να αναπτύξει πιο γρήγορο κέρδος, ενώ ενδιαφέρεται για τις κοινωνικές ανάγκες μόνο στον βαθμό που η μερική κάλυψή τους πρόκειται να του αποφέρει κέρδος.

ΣΥΣΤΗΜΑ είναι οι διεθνείς συμμαχίες στις οποίες έχει εντάξει τη χώρα η τάξη που έχει την εξουσία. Η ΕΕ, που δίνει τις κατευθύνσεις της αντιλαϊκής πολιτικής σε κάθε τομέα της ζωής μας, και το ΝΑΤΟ, που εξαπολύει πολέμους και επεμβάσεις αξιοποιώντας το έδαφος της χώρας μας, που για τους σχεδιασμούς του πληρώνουμε υπέρογκους εξοπλισμούς.

Ποιος μπορεί, στ' αλήθεια, να χαρακτηριστεί αντισυστημικός αν δεν μιλάει για το κεφάλαιο, το κέρδος, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ;

ΣΥΣΤΗΜΑ είναι και οι θεσμοί που αποστολή έχουν να θωρακίζουν και να διαιωνίζουν αυτήν την εξουσία και αυτήν την οικονομία, όπως η αστική Δικαιοσύνη. Και δεν μπορεί βέβαια να θεωρείται αντισυστημικός όποιος πασχίζει να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη του λαού σε αυτούς τους θεσμούς, τώρα που αυτή η εμπιστοσύνη δείχνει να κλονίζεται.

ΣΥΣΤΗΜΑ είναι τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτήν τη χώρα, και τα αποκόμματα που δημιουργήθηκαν από αυτά.

Αυτά όλα είναι που συνθέτουν ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, δηλαδή τον μεγάλο αντίπαλο που έχουν οι Έλληνες εργαζόμενοι και εργαζόμενες απέναντί τους. Αυτόν τον αντίπαλο και τους πολιτικούς υπηρέτες του πρέπει πιο αποφασιστικά να αμφισβητήσουμε και να αναμετρηθούμε μαζί τους.

Ολο και περισσότεροι βλέπουν ότι το αστικό κράτος δεν είναι τάχα «κράτος όλων», αλλά κράτος των καπιταλιστών, και αυτούς σπεύδει τώρα να «βγάλει λάδι», αξιοποιώντας και όλο το αντιδραστικό σχετικό νομοθετικό πλαίσιο.

Σήμερα λοιπόν, που υπάρχουν σημαντικές προϋποθέσεις περισσότεροι να καταλάβουν πως δεν αρκεί απλά να φύγουν μερικοί «υπεύθυνοι», να καταλογιστούν ορισμένες πολιτικές και ποινικές ευθύνες και να ξαναγυρίσουμε σε «μια από τα ίδια». Σε νέους «υπεύθυνους» και «διαχειριστές» ενός συστήματος που είναι στη φύση του, στους άγραφους «σιδερένιους νόμους» του, να δημιουργεί παντού τις προϋποθέσεις για νέα εγκλήματα σε βάρος της ζωής του λαού, θυσιάζοντας τις ζωές και τις ανάγκες του στον βωμό της κερδοφορίας.

Μόνο ένα κίνημα που θα τα βάζει με τα «ιερά και τα όσια» του σάπιου συστήματος, με την καπιταλιστική κερδοφορία, μπορεί όντως να οδηγήσει στην πραγματική δικαίωση. Μόνο σε σύγκρουση με αυτούς ο λαός μπορεί να ξηλώσει τις ράγες του κέρδους που τον οδηγούν από τραγωδία σε τραγωδία, παίρνοντας ο ίδιος την οικονομία και την εξουσία στα δικά του χέρια, βάζοντας με τις νέες σχέσεις παραγωγής - τον κεντρικό σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο - όλες τις τεράστιες σύγχρονες δυνατότητες στην υπηρεσία των δικών του αναγκών.

Μόνο σε σύγκρουση με αυτή την πολιτική μπορεί να ξηλωθεί το σάπιο κράτος που βρίσκεται στην υπηρεσία του κέρδους και στη θέση του να μπει το κράτος των εργαζομένων, οι δικοί του θεσμοί, που θα ξεμπερδέψουν μια και καλή με το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα.

* Δημοσιογράφος-συγγραφέας

Δημοσιεύτηκε στη ψηφιακή εφημερίδα InVeria

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

Πόλεμος στην Ουκρανία: 3 χρόνια μετά

Επόμενο άρθρο

Τι τους ενοχλεί πραγματικά;