Το «κράτος δικαίου» και οι εκτελεσμένοι στις Συκιές Θεσσαλονίκης

Με αφορμή την εύρεση ομαδικών τάφων εκτελεσμένων στις Συκιές Θεσσαλονίκης ανατρέχουμε στο πλούσιο αρχείο του ΚΚΕ για εκείνη την περίοδο και πιο συγκεκριμένα για την λειτουργία και τις καταδικαστικές αποφάσεις του έκτακτου στρατοδικείου Θεσσαλονίκης, που λειτούργησε από το 1946 έως το 1951.

Ψάχνοντας διάφορα αρχεία πέσαμε σε ένα εξώφυλλο της εφημερίδας «Ελεύθερη Ελλάδα», που αποτελούσε όπως αναγράφει στον τίτλο της «απογευματινή εφημερίδα, όργανο του πολιτικού συνασπισμού των κομμάτων του ΕΑΜ» και τυπωνόταν στην Αθήνα. Στις 7 Μάη διαβάζουμε στο πρωτοσέλιδο το εξής: «Η "σφαγή" - Έχουν εκτελεσθεί έως τώρα 1 ιερεύς, 4 γυναίκες, 30 στρατιώτες και 146 πολίτες από το "ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ"». Η εφημερίδα στο θέμα της αναφέρεται στην εκτέλεση της Κούλας Ελευθεριάδου, στελέχους του ΚΚΕ, η οποία μπροστά στους στρατοδίκες, ξεφτιλίζοντας κάθε προσπάθειά τους να την φέρουν σε αντιπαράθεση με το Κόμμα της και τους συντρόφους της, γνωρίζοντας ότι η απόφαση του στρατοδικείου θα τη στήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα ανέφερε: «Θα δεχθώ ψύχραιμα την απόφαση σας, με πλήρη επίγνωση της θέσης μου και τη βεβαιότητα ότι έκανα το καθήκον μου σαν Ελληνίδα και σαν κομμουνίστρια, μέλος του ΚΚΕ…».

Έτσι χτίστηκε το κράτος δικαίου της καπιταλιστικής εξουσίας. Με εκτελέσεις, λάκκους εκτελεσμένων, μαζικούς τάφους νεκροζώντανων όπως στην Φλώρινα, με μία σφαίρα στο κεφάλι στελεχών, μελών και οπαδών του ΚΚΕ που πάλεψαν για να κάνει κουμάντο στην χώρα του ο λαός. Έτσι χτίστηκε η αστική δημοκρατία. Στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στα ξερονήσια, τις φυλακές, τις απαγωγές αγωνιστών, στα κρατητήρια, στις δολοφονίες στελεχών του ΚΚΕ και του εργατικού λαϊκού κινήματος. Το σημερινό «κράτος δικαίου» που το λιβανίζουν όλα - μα όλα - τα αστικά κόμματα είναι η εξέλιξη του «κράτους δικαίου» που διαμορφώθηκε με έκτακτα στρατοδικεία όπως αυτό στην Θεσσαλονίκη. Η ευρύτατη πολιτική, «διακομματική» στήριξη σε τέτοιους είδους μέτρα εκείνη την περίοδο μπορεί να γίνει αντιληπτή και από το εξής στοιχείο: Από το 1946 έως το 1951 - την περίοδο που λειτουργούσε εν προκειμένω το έκτακτο στρατοδικείο Θεσσαλονίκη - εντοπίζει κανείς πάνω από 10 διαφορετικά κυβερνητικά σχήματα. Τα αστικά κόμματα παραμέριζαν παλιές διαφορές, το ένα κόμμα διέγραφε τις αμαρτίες του άλλου κόμματος, προκειμένου να ενωθούν απέναντι «στον χάρο που έβλεπαν με τα μάτια τους», δηλαδή την δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και του ΚΚΕ.

Δεν πρόκειται για κάποια περίοδο πραξικοπημάτων ή ανωμαλίας. Δεν πρόκειται για κάποια περίοδο που η Ελλάδα βρισκόταν σε κάποιο καθεστώς «διεθνούς απομόνωσης». Αντίθετα έσφιγγαν όλο και πιο πολύ οι δεσμοί της ελληνικής αστικής τάξης, στην αρχή με τους Βρετανούς και στη συνέχεια με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές (μέχρι σήμερα το καυχιούνται οι απολογητές του συστήματος, ότι «τότε η Ελλάς διάλεξε το στρατόπεδο της Δύσης»), οι οποίοι στήριξαν με όλα τα μέσα, στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά την σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας, της αστικής δημοκρατίας. Είχαν να αντιμετωπίσουν έναν λαό που τα προηγούμενα χρόνια με την δράση του και την καθοδήγηση του ΚΚΕ είχε αμφισβητήσει έμπρακτα τους θεσμούς του αστικού κράτους, διαμορφώνοντας νέους θεσμούς, γεννημένους μέσα στην πάλη ενάντια στην τριπλή (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία) φασιστική κατοχή, με την ενεργητική συμμετοχή του λαού, την ώρα που οι προκατοχικοί αστικοί θεσμοί, είτε είχαν καταφύγει μαζί με τον χρυσό της χώρας εκτός Ελλάδας, είτε συνεργάζονταν με τους κατακτητές, είτε έστηναν μηχανορραφίες στοχεύοντας στην ήττα της εργατικής τάξης και του λαού και πρώτα απ’ όλα του  ΚΚΕ και του ένοπλου ΕΑΜικού κινήματος προκειμένου να διασφαλιστούν τα ταξικά συμφέροντα των καπιταλιστών. 

Η πραγματικότητα σήμερα και όλη η σύγχρονη ιστορία του τόπου μας αποδεικνύουν ότι τίποτα δεν έχει να προσφέρει στον λαό η εμπιστοσύνη στους θεσμούς ενός εχθρικού, αντιλαϊκού κράτους, ενός κράτους που η πιο πιστή αποτύπωση των θεμελίων του είναι τα κρανία των εκτελεσμένων κομμουνιστών του Επταπύργιου. Τίποτα το προοδευτικό δεν υπάρχει σε αυτό που αποκαλούν «κράτος δικαίου», αφού αυτό φτιάχτηκε και προστατεύει την καρδιά κάθε αδικίας, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία. Και αν την περίοδο της ένοπλης ταξικής σύγκρουσης του 1946 - 1949 χτίστηκε πάνω στις εκτελέσεις, η σκληρότητα της ταξικής πάλης δεν κάμπτεται από ρομαντισμούς και θεωρίες περί «συλλογικών τραυμάτων». Αφενός δεν φέρει κανένα «τραύμα» η αστική τάξη για το πώς αντιμετώπισε την αφρόκρεμα του αγωνιζόμενου λαού, το ΚΚΕ. Αφετέρου αρκεί να σκεφτεί κανείς το εξής: Η «θεματοφύλακας» του «κράτους δικαίου» - να φανταστεί κανείς ότι αυτά τα λένε οι «προοδευτικές» δυνάμεις - Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμάζει τους λαούς της για τις κιμαδομηχανές του ιμπεριαλιστικού πολέμου, την ίδια στιγμή που χρηματοδοτεί με δισεκατομμύρια ευρώ τους κατσαπλιάδες τζιχαντιστές που κατέλαβαν την εξουσία στην Συρία...

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

Μιλούν τα όπλα

Επόμενο άρθρο

Έχει ιστορία