ΙΣΤΟΡΙΑ:Μύθοι και αλήθειες για το ρόλο της Ενωσης Κέντρου

Τι ήταν η Ενωση Κέντρου

Η Ενωση Κέντρου δημιουργήθηκε λίγο πριν τις εκλογές της 29ης Οκτώβρη 1961, τις γνωστές ως εκλογές της βίας και νοθείας. Ηταν ένα πολυσυλλεκτικό σχήμα, ένα πραγματικό συνονθύλευμα το οποίο αποτελέστηκε από τους φιλελεύθερους του Σ. Βενιζέλου, τους πλαστηρικούς της ΕΠΕΚ του Σ. Παπαπολίτη, τους Αγροτιστές του Α. Μπαλτατζή, τη Νέα Πολιτική Κίνηση των Μητσοτάκη, Νόβα, Γ. Μαύρου κ.ά., την ομάδα του Γ. Παπανδρέου, τον σοσιαλίζοντα Ηλ. Τσιριμώκο, τον καθαρώς δεξιογενή Στ. Στεφανόπουλο και άλλους.Η δημιουργία αυτού του κόμματος ήταν μια έντονη εσωτερική ανάγκη του συστήματος και για το λόγο αυτό η ντόπια ολιγαρχία με τους Αμερικάνους κατέβαλαν τεράστιες προσπάθειες για να καταφέρουν να το δουν να στέκεται στα πόδια του. Το βεβαιώνει, μεταξύ άλλων, ο Κ. Καραμανλής όταν μέσω του ιστοριογράφου του, Μ. Ζενεβουά, μας πληροφορεί ότι μετά τις εκλογές του 1958 αρνήθηκε να δεχτεί τον Γ. Παπανδρέου στις γραμμές της ΕΡΕ, παρόλο που ο τελευταίος το επιθυμούσε διακαώς. Μάλιστα σε μια συνάντηση των δύο, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνούμενος την προσχώρηση στην ΕΡΕ του μετέπειτα αρχηγού της Ενωσης Κέντρου, φέρεται να δικαιολόγησε ως εξής την άρνησή του: "Θα εξασθενούσατε έτσι μιαν εθνική αντιπολίτευση που η χώρα επίσης χρειάζεται. Δύο ισχυρά κόμματα, το ένα στην εξουσία, το άλλο εξασφαλίζοντας - για το γενικό καλό - ένα ισορροπημένο αντίβαρο, το ένα διαδεχόμενο το άλλο και ξαναπαίρνοντας τα ηνία όταν η φθορά της εξουσίας θα επέβαλε μιαν αλλαγή, ιδού ο υγιής κοινοβουλευτισμός που ονειρεύομαι. Και γι' αυτό εύχομαι το σχηματισμό ενός συμπαγούς κόμματος του Κέντρου, ικανού να ενώσει τα ανομοιογενή στοιχεία του" (Μ. Ζενεβουά: "Η Ελλάς του Καραμανλή", σελ. 208).Η Ενωση Κέντρου ήταν, επίσης, ένα κόμμα που φτιάχτηκε για να ανακόψει την ανοδική πορεία της ΕΔΑ που, ας σημειωθεί, στις εκλογές του 1958 είχε αναδειχτεί στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το γεγονός αυτό το παραδέχεται χωρίς περιστροφές ο Α. Παπανδρέου ο οποίος γράφει για την περίοδο που γεννήθηκε το κόμμα του πατέρα του: "Η αμερικανική στρατηγική στην Ελλάδα αυτή την περίοδο, είχε δύο βασικές επιδιώξεις. Η πρώτη ήταν η εκλογική εξόντωση της ΕΔΑ. Η δεύτερη, ήταν η προβολή ενός μεγάλου, αλλά μειοψηφούντος κόμματος του Κέντρου" (Α. Παπανδρέου: "Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα", σελ. 156-157).Η Ενωση Κέντρου, λοιπόν φτιάχτηκε για να στηρίξει το αστικό μετεμφυλιακό καθεστώς και όχι για να το αλλάξει. Φτιάχτηκε για να μπορέσει να περπατήσει ένα δικομματικό πολιτικό σύστημα που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κατεστημένου και όχι για να τ' αμφισβητήσει. Κι ανταποκρίθηκε σ' αυτό της το ρόλο με μέγιστη επάρκεια.

Η άνοδος στην κυβερνητική εξουσία και ο "Ανένδοτος"

Το κόμμα του Κέντρου έφτασε στην κυβερνητική εξουσία παίρνοντας τη σχετική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (42,04%) στις εκλογές της 3ης Νοέμβρη 1963 και την απόλυτη (52,72%) στις εκλογές της 16ης Φλεβάρη 1964. Προηγουμένως όμως ακολούθησε μια πολιτική τακτική που έχει μείνει στην ιστορία με την επωνυμία "Ανένδοτος αγώνας". Ορισμένοι μάλιστα τον αποκαλούσαν διμέτωπο αγώνα, εναντίον και της Δεξιάς και της Αριστεράς. Στην πραγματικότητα ήταν ένας αγώνας μονομέτωπος, που αποσκοπούσε στην όσο το δυνατό μεγαλύτερη συρρίκνωση της δύναμης της ΕΔΑ. Ηταν μια προσπάθεια να αφαιρεθεί πάση θυσία από την ΕΔΑ η δυνατότητα να καρπωθεί εξ ολοκλήρου η ίδια τη λαϊκή αγανάκτηση που γέννησαν οι εκλογές της βίας και της νοθείας του '61, η δράση των λεγόμενων παρακρατικών οργανώσεων και του "κράτους του χωροφύλακα". Κι ήταν τέλος μια προσπάθεια για να διατηρηθεί και να ενισχυθεί η ενότητα των ετερόκλητων δυνάμεων της Ενωσης Κέντρου. "Αν δε γινόταν ο Ανένδοτος - έλεγε ο Γ. Παπανδρέου μιλώντας στην Πάτρα, στις 1/7/1962 - το Κέντρο θα διαλυόταν και θα επήρχετο η πόλωσις" (Σπ. Λιναρδάτου: "Από τον Εμφύλιο στη Χούντα", τόμος Δ' σελ 167). Επίσης στις 18/3/1963 έγραφε ο ίδιος στον Βασιλιά Παύλο: "Η ΕΔΑ έχει υποστεί βαρύτατα πλήγματα από τον αγώνα της Ενώσεως Κέντρου. Με τον αγώνα μας έχει συντελεστή ο επαναπατρισμός της Δημοκρατίας, την οποία εκαπηλεύετο η ΕΔΑ. Και η Νεότης την οποία άλλοτε παρέσυρεν η Ακρα Αριστερά, έχει στρατευθεί σήμερον κάτω από την ιδικήν μας σημαία. Και είναι το γεγονός αυτό αληθώς ιστορική υπηρεσία της Ενώσεως Κέντρου υπέρ του Εθνους και της Δημοκρατίας" (στο ίδιο, σελ 220). Οι... ιστορικές αυτές υπηρεσίες για τις οποίες καυχιέται ο Γ. Παπανδρέου ήταν επαρκείς για το κατεστημένο, ώστε να εμπιστευτεί στο κόμμα του την κυβερνητική εξουσία. Κι αφού του την εμπιστεύτηκε ζήτησε νέα ανταλλάγματα βρίσκοντας ανθρώπους πρόθυμους να του τα δώσουν.

Οι "σημαιοφόροι" της Δημοκρατίας

Πολλοί ιστοριογράφοι της εποχής, αφήνουν να διαφανεί ότι τους διακατέχει κάποιο δέος όταν αναφέρονται στη μικρή περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το Κέντρο ισχυριζόμενοι ότι έγιναν βήματα εκδημοκρατισμού, που το παλάτι και οι ξένοι δεν άφησαν να ολοκληρωθούν. Στην πραγματικότητα εκείνο που έγινε ήταν ένα φτιασίδωμα του καθεστώτος, έτσι ώστε αυτό να "χαλαρώσει" λιγάκι την πολιτική του μαστιγίου που ακολουθούσε επί ΕΡΕ και να βάλει σε δεύτερη μοίρα κάποιες από τις πλέον βάρβαρες λειτουργίες του, που προκαλούσαν το λαϊκό αίσθημα και δε γίνονταν άλλο ανεκτές. Τα "στεγανά" στον κρατικό μηχανισμό διατηρήθηκαν και το υπουργείο Εθνικής Αμυνας παραδόθηκε στον "αποστάτη του ανένδοτου αγώνα", αλλά έμπιστο του Παλατιού Π. Γαρουφαλιά, πράγμα που σήμαινε πως οι ένοπλες δυνάμεις ήταν το στεγανό διαμέρισμα υπό την κυριότητα της μοναρχίας και των Αμερικανών. Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ορίστηκε ο παλιός ηγέτης της Δεξιάς, Στ. Στεφανόπουλος. Υπουργός των Εξωτερικών ο Στ. Κωστόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου. Πρόεδρος της Βουλής ορίστηκε ο άνθρωπος των ανακτόρων, Γ. Νόβας, κ.ο.κ. Σε ό,τι αφορά τα εθνικά θέματα και το Κυπριακό, η κυβέρνηση του Κέντρου ακολούθησε φιλοατλαντική πολιτική και σ' ό,τι αφορά το εσωτερικό, δεν έπαψε να έχει στο στόχαστρο την Αριστερά. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι σχεδίαζε να θέσει εκτός νόμου τη Νεολαία Λαμπράκη, αλλά προβληματιζόταν ότι μια τέτοια ενέργεια δε θα έφερνε αποτέλεσμα, γιατί η οργάνωση αυτή θα περνούσε με άλλο όνομα στην ΕΔΑ.Οι μύθοι λένε δεν κρατάνε αιώνια. Αυτό είναι σωστό. Ομως όσο κρατάνε, πέρα από το ότι παραποιούν την ιστορική αλήθεια, αλλοιώνουν ταυτόχρονα και τη λαϊκή συνείδηση. Ετσι δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Ενωση Κέντρου ντύθηκε - και με τη βοήθεια του κατεστημένου - με το μανδύα της δημοκρατίας μετά τα Ιουλιανά. Ο Α. Παπανδρέου παραδέχεται στο προαναφερόμενο βιβλίο του (σελ. 259) ότι η δημοτικότητα του πατέρα του ήταν μειωμένη πριν τα Ιουλιανά, αλλά άρχισε να ανεβαίνει μετά απ' αυτά. Και ο Μ. Παπακωνσταντίνου επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές, ότι ενισχύθηκαν δηλαδή τα λαϊκά ερείσματα του Κέντρου μετά την αποπομπή του από την κυβέρνηση (Μ. Παπακωνσταντίνου: "Η Ταραγμένη εξαετία", τόμος Β' σελ. 180-181, 189 και αλλού). Χρησιμοποίησε όμως αυτή τη δύναμη ως διαπραγματευτικό ατού για να ενισχύσει τη θέση του μέσα στο κατεστημένο. Κι απόδειξη ότι δεν ήταν αντίπαλος του κατεστημένου - ανάμεσα στα άλλα - είναι και το γεγονός ότι το Δεκέμβρη του 1966 ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε σε παρασκηνιακές συνεννοήσεις με το παλάτι και την ΕΡΕ και συμφώνησε μαζί τους την από κοινού στήριξη της συντηρητικής κυβέρνησης Παρασκευόπουλου. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

«Ενωση Κέντρου» και ΕΔΑ

Βασικό στοιχείο της παραπάνω πολιτικής ήταν η αντίληψη για το χαρακτήρα και το ρόλο της «Ενωσης Κέντρου».Το ΚΚΕ και η ΕΔΑ υποστήριζαν ότι η «Ενωση Κέντρου» ακολουθούσε πολιτική «διμέτωπου αγώνα», ότι δηλαδή έστρεφε τα «πυρά» της τόσο κατά της «Δεξιάς», όσο και κατά του ΚΚΕ και της ΕΔΑ. Ηταν έτσι τα πράγματα;Αποδείχνεται πως η προηγούμενη άποψη, ότι η «Ενωση Κέντρου» έκανε διμέτωπη πάλη, ήταν αναντίστοιχη και με τον ταξικό χαρακτήρα και με την πολιτική της «Ενωσης Κέντρου». Η «Ενωση Κέντρου» δεν έκανε διμέτωπο αγώνα, για τον απλούστατο λόγο ότι τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι δυνατό να αγωνίζεται ένα κόμμα και κατά των μονοπωλίων και κατά του λαού. Οπως δεν είναι δυνατό να τάσσεται και υπέρ του λαού και υπέρ των μονοπωλίων. `Η με τη μια πλευρά θα βρίσκεται ένα κόμμα ή με την άλλη. Η «Ενωση Κέντρου», είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση, είτε συνεργαζόμενη με την ΕΔΑ, είτε όταν απέρριπτε τις προτάσεις συνεργασίας του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, έκανε πάντα ταξικό μονομέτωπο αγώνα κατά του ΚΚΕ και της ΕΔΑ.

Δε βρισκόταν έξω από την πραγματικότητα το γεγονός ότι η «Ενωση Κέντρου» αντιπάλευε την ΕΡΕ (τη «Δεξιά»), μάλιστα η μεταξύ τους σύγκρουση πήρε και δραματικές διαστάσεις. Το γεγονός αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο, ούτε αποτελεί μόνο ελληνικό φαινόμενο. Υπήρξαν φορές που οι ενδοαστικές αντιθέσεις αποκτήσανε τέτοια οξύτητα, ώστε χύθηκε και αίμα προκειμένου η μια πλευρά να επικρατήσει επί της άλλης. Για παράδειγμα, το 1922, η «φιλελεύθερη» παράταξη έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα 6 επιφανή στελέχη της «Δεξιάς» (Γούναρης, Χατζηανέστης, Πρωτοπαπαδάκης, Θεοτόκης, Μπαλτατζής, Στράτος), με τη γνωστή «Δίκη των Εξι», φορτώνοντας σ' αυτούς την ευθύνη της εκστρατείας στη Μικρά Ασία, αν και για την τραγωδία του λαού η βενιζελική παράταξη ήταν εξίσου υπεύθυνη με τη βασιλική. Δεν είναι επίσης άγνωστο ότι στρατιωτικές δικτατορίες στην Ελλάδα δεν επιβλήθηκαν μόνο από την «ακροδεξιά», αλλά και από τους «φιλελεύθερους» (δικτατορία Πάγκαλου), στα πλαίσια της σύγκρουσης βενιζελικών - αντιβενιζελικών. Τα αστικά κόμματα, όσο μπορούν να συνενώνουν τις δυνάμεις τους όταν χρειαστεί, άλλο τόσο φτάνουν και σε διαχωρισμούς και σε οξύτατες συγκρούσεις, είτε ως αποτέλεσμα βαθιάς κρίσης τους και μεταξύ τους διαφωνίας για την αντιμετώπιση του λαϊκού κινήματος, είτε ως αποτέλεσμα οξυμένων αντιθέσεων ανάμεσα σε μερίδες της οικονομικής ολιγαρχίας.Παρά τις διαφορές, λοιπόν, ανάμεσα στην «Ενωση Κέντρου» και την ΕΡΕ, που ασφαλώς υπήρχαν, «Δεξιά» και «Κέντρο» πορευόντουσαν στην ίδια όχθη, «πολεμώντας» μεταξύ τους για το ποια από τις δύο θα υποτάξει καλύτερα τις δυνάμεις της «απέναντι όχθης».Επιπλέον απόδειξη γι' αυτό αποτελεί και το ότι η «Ενωση Κέντρου» αποδέχτηκε να συνεργαστεί με την ΕΔΑ, όταν χρειάστηκε να τη χρησιμοποιήσει για τους δικούς της σκοπούς. Στις εκλογές του 1956, για παράδειγμα, το «Κέντρο», ενώ συνεργάστηκε εκλογικά με την ΕΔΑ, έβαλε ανάμεσα στους όρους για τη συνεργασία και τον εξής: Οτι το «Κέντρο» θα σχημάτιζε κυβέρνηση μόνο στην περίπτωση που οι δικοί του βουλευτές θα ήταν πλειοψηφία στη Βουλή. Διαφορετικά δε θα σχημάτιζε, έστω κι αν αποκτούσε την πλειοψηφία μαζί με τους βουλευτές της συνεργαζόμενης ΕΔΑ!Το ΚΚΕ, θεωρώντας ότι η συνεργασία με την «Ενωση Κέντρου» αποτελούσε προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για την υλοποίηση του Προγράμματος της «Εθνικής Δημοκρατικής Αλλαγής», κι επικεντρώνοντας σ' αυτό την πολιτική του, δεν έδινε το πρώτο βάρος στη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Παράλληλα η ΕΔΑ, υλοποιώντας αυτή την πολιτική: α) Αδυνάτιζε την πάλη για τη λαϊκή ενότητα. β) Δεν αποκάλυπτε τον πραγματικό χαρακτήρα της «Ενωσης Κέντρου», γεγονός που όχι μόνο δε βοηθούσε λαϊκές δυνάμεις να απεγκλωβιστούν απ' αυτή, αλλά και ενίσχυε τη λογική του «μικρότερου κακού». γ) Αδυνάτιζε έτσι και την πίεσή της προς την «Ενωση Κέντρου», ώστε να την υποχρεώσει σε λήψη κάποιων δημοκρατικών μέτρων.Βεβαίως πρέπει να συνυπολογιστεί το εξής αναμφισβήτητο θέμα: Οτι οι τότε πολιτικές συνθήκες (εξόριστοι και φυλακισμένοι, το ΚΚΕ στην παρανομία, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, θεσμικό πλαίσιο του εμφυλίου κ. ά.) υποχρέωναν το ΚΚΕ και την ΕΔΑ να προσεγγίζουν και να δρουν από κοινού με άλλες δυνάμεις, του «Κέντρου» ακόμη και της «Δεξιάς», που αντιτίθονταν στα παραπάνω. Αυτό η ΕΔΑ έπρεπε να το κάνει και ασφαλώς το έκανε (επιτροπές για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, υπογραφές για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ κλπ.). Το θέμα δε βρισκόταν σ' αυτό. Βρισκόταν στο γεγονός ότι η κοινή δράση με αστικές δυνάμεις γι' αυτά τα ζητήματα δεν περιοριζόταν σε πρωτοβουλίες στο μαζικό κίνημα ή και στο πολιτικό επίπεδο (π.χ. Βουλή), αλλά εντασσόταν απ' την πλευρά της ΕΔΑ σε προγράμματα κυβερνητικής συνεργασίας με την «Ενωση Κέντρου». Και ενώ αυτά ήταν προγράμματα αστικού εκσυγχρονισμού, το Κόμμα μας έβλεπε τη συγκεκριμένη κυβερνητική σύμπραξη ως μέσο για να υλοποιηθούν ακόμη και ριζικές αλλαγές. Ενώ στην πραγματικότητα συνέβαινε το εξής: Για να συμπορευτεί με την «Ενωση Κέντρου», με βάση τα όποια κοινά σημεία υπήρχαν, άφηνε στην άκρη τα κύρια, αυτά δηλαδή που καθόριζαν την κατεύθυνση της πολιτικής πάλης κατά της πλουτοκρατίας.Το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ υπογράμμιζε: «Πολλές φορές η πολιτική της ενότητας όχι μόνο δε βοηθούσε την ενότητα, αλλά, αντίθετα, έδινε την ευχέρεια στην Ενωση Κέντρου να την αποφεύγει και να προβάλλεται σαν ηγετική δύναμη. Ετσι, στην πράξη, της αναγνωριζόταν το προβάδισμα και η Αριστερά οδηγούνταν πολλές φορές στην ουρά της Ενωσης Κέντρου και η επιρροή της, σαν συνέπεια αυτού του γεγονότος, περιοριζόταν» (9ο Συνέδριο ΚΚΕ, σελ. 79, Εκδοση της ΚΕ - 1974).Μπορεί, ίσως, να τεθεί και ο προβληματισμός, αν ήταν ρεαλιστικό να υπάρξει διαφορετική εξέλιξη απ' την παραπάνω, τη στιγμή που το ΚΚΕ έβλεπε την «Ενωση Κέντρου» ως κόμμα που θα μπορούσε, κάτω από προϋποθέσεις, να συμμετάσχει ακόμη και σε επαναστατικό μέτωπο (8ο Συνέδριο ΚΚΕ - 1961).

(Δημοσιεύτηκε στην έντυπη «ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ»)

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

Σε αγωνιστική ετοιμότητα για τη λύση των αιτημάτων τους, καλεί η Ομοσπονδία Συνταξιούχων ΙΚΑ

Επόμενο άρθρο

Αποκαλυπτικός ο υπουργός...