Ο αποτροπιασμός για την ωμότητα της παιδικής και γυναικείας εκμετάλλευσης να γίνει δράση ενάντια στον καπιταλιστικό βούρκο

«Καμία προσπάθεια συγκάλυψης δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από τους προοδευτικούς νομικούς και δικηγόρους, συνολικά από το λαό και τη νεολαία», τονίζει η «Αγωνιστική Συσπείρωση Δικηγόρων», με αφορμή την καταγγελία για τον βιασμό της 19χρονης κοπέλας από αστυνομικούς, μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας. 

Πλάι στο αίτημα για την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, η «Αγωνιστική Συσπείρωση Δικηγόρων» αναδεικνύει τις αιτίες που αναπαράγουν και θρέφουν τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις. Συγκεκριμένα, σημειώνει: 

«Το τελευταίο διάστημα, στον αποτροπιασμό που βιώνουμε για το φριχτό έγκλημα στον Κολωνό με θύμα ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, ήρθε να προστεθεί η καταγγελία 19χρονης κοπέλας για βιασμό της από δύο αστυνομικούς του Τμήματος Ομονοίας, ένας εν των οποίων μάλιστα βιντεοσκοπούσε την πράξη του βιασμού σύμφωνα με την καταγγελία. Δίπλα στις ίδιες τις αποτρόπαιες πράξεις πρόβαλλε νέα αθλιότητα, η υπερασπιστική γραμμή των αστυνομικών περί ευθύνης του θύματος ''φιλοξενούμενη'' στα πάνελ και στα ρεπορτάζ, για να επιβεβαιώσει με τραγικό τρόπο, ότι τα θύματα βιάζονται ξανά και ξανά, πολλαπλά, αντί να στηρίζονται ολόπλευρα και να επουλώνουν τις πληγές τους.

Καμία προσπάθεια συγκάλυψης δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από τους προοδευτικούς νομικούς και δικηγόρους, συνολικά από το λαό και τη νεολαία. Η αποκάλυψη της αλήθειας και η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων είναι αίτημα στα χείλη όλων μας.

Στην αποκάλυψη που όλοι απαιτούμε, το φως της δημοσιότητας, σίγουρα εκτυφλωτικό, σκόπιμα δεν φτάνει στις πιο βαθιές γωνιές των φριχτών γεγονότων. Μία από τις παγίδες, σήμερα, είναι να στρέψουμε την οργή μας σε βάρος ενός ''αμαρτωλού Τμήματος'' και των αξιωματικών του, την ώρα που η αποκρουστική εικόνα που ''εκπέμπουν'' τα ΜΜΕ γύρω και από το συγκεκριμένο Α.Τ. συμπληρώνεται από εκατοντάδες άλλες, παντού, σε όλη την Ελλάδα.

Καθημερινά, και οι δικηγόροι που στηρίζουμε την ''Αγωνιστική Συσπείρωση Δικηγόρων'' ερχόμαστε αντιμέτωποι – είτε μεμονωμένα ως δικηγόροι, είτε με καταγγελίες που έχουν φτάσει σε εμάς από συναδέλφους, είτε από την συμπόρευση και την ανταλλαγή πείρας με την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδος και το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα – με περιστατικά γυναικών, που έσπευσαν να καταγγείλουν σε βάρος τους εγκλήματα ενδοοικογενειακής βίας και αποτράπηκαν από τους ίδιους τους αστυνομικούς. ''Αν του κάνεις μήνυση θα σου κάνει κι αυτός και θα περάσετε τη νύχτα στο ίδιο κελί'', ''δεν υπάρχουν περιπολικά κυρία μου'', ''πήγαινε στο σπίτι σου να τα βρείτε'', είναι φράσεις που επαναλαμβάνονται και τελικά κάμπτουν την όποια διάθεση καταγγελίας έχει μια γυναίκα, που ξεπερνά τον τρόμο της και απευθύνεται στο κράτος για προστασία. Είναι συνήθης η απάνθρωπη εικόνα, αστυνομικών οργάνων να παρατηρούν οκνηρά και αδιάφορα, σαν να πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, αιμόφυρτες γυναίκες να ζητούν να κινηθεί η αυτόφωρη διαδικασία σε βάρος του δράστη που τις απειλεί και τις τρομοκρατεί.

Πλάι σε αυτή τη φρίκη, δεν μπορεί κανείς να μη δει, πως εντείνονται η αστυνομική βιαιότητα και καταστολή σε βάρος των απεργιών, φοιτητικών διαδηλώσεων και εν γένει αγωνιστικών κινητοποιήσεων, με ειδική στόχευση σε πρωτοπόρους συνδικαλιστές που διώκονται και παραπέμπονται στο ακροατήριο, ενώ πληθαίνουν τα κρούσματα σε βάρος δικηγόρων και πολιτών, που υπέστησαν αναίτιες απειλές και εκδικητικές προσαγωγές. Εξάλλου, οι ίδιες αυτές αστυνομικές αρχές και ειδικές διευθύνσεις τους αναλαμβάνουν προεξάρχοντα ρόλο στη μαζική παρακολούθηση των πολιτών και ειδικά στο φακέλωμα πρωτοπόρων αγωνιστών, που επίσης εντείνονται και διευρύνονται, ακόμα και προληπτικά.

Στην πραγματικότητα, ο ίδιος αυτός ρόλος της αστυνομίας ως δύναμης κρούσης απέναντι στον λαό και στη νεολαία, ως τμήματος του κράτους που επιτίθεται στις λαϊκές ανάγκες και διεκδικήσεις με τη βία, την καταστολή και την τρομοκρατία, αυτός ο ίδιος ο χαρακτήρας και ρόλος αναπαράγει και θρέφει την ωμότητα, το τσαλαπάτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ακόμα και τα χειρότερα εγκλήματα, ιδιαίτερα σε βάρος των γυναικών.

Αυτή η ωμότητα δεν είναι ίδιον των αστυνομικών μόνο αρχών. Είναι σύμφυτη με ένα κράτος βαθιά εχθρικό για τον λαό, εκ φύσεως αντιδραστικό, αφού ρόλος του είναι να επιβάλλει και να διαιωνίζει την καθημερινή, αόρατη συχνά, βία της εκμετάλλευσης και καταπίεσης της πλατιάς λαϊκής πλειοψηφίας.

Είναι το ίδιο κράτος, που αφήνει ανυπεράσπιστες τις κακοποιημένες γυναίκες, χωρίς τις απαραίτητες, δημόσιες και δωρεάν δομές για την αντιμετώπιση του τραύματος πόσο μάλλον για την πρόληψη της βίας και της κακοποίηση. Είναι το ίδιο κράτος, που αφήνει τις κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων να είναι δραματικά υποστελεχωμένες, τα Τμήματα Ενδοοικογενειακής Βίας να είναι τέσσερα συνολικά σε όλη την Αττική (!) παρά τις διακηρύξεις υπουργών και κυβερνήσεων, την δε στέγαση και φιλοξενία των θυμάτων κακοποίησης να επαφίεται στις ΜΚΟ και στην Εκκλησία (!!). Είναι το κράτος των εκμεταλλευτών, που λογαριάζει ως ''κόστος'' τις ανάγκες ακόμα και των πιο αδύνατων, παρέχοντας στοιχειώδεις υπηρεσίες τότε και μόνο, όταν στην εξίσωση κόστος – όφελος, βγαίνουν τα μαθηματικά. Το κράτος της ''ατομικής ευθύνης'', του ''όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει''. Και όλα αυτά είναι ωμότητα.

Σήμερα, έχουμε την πείρα και μπορούμε να δούμε, πίσω από την εξευτελιστική μεταχείριση, την ακραία -ή και λιγότερο ακραία- αστυνομική βία, αλλά και πίσω από την ''αδιαφορία των αρμόδιων υπηρεσιών'' και την ''ανεπάρκεια των κοινωνικών δομών'', το ίδιο ''πρόσωπο'': Το πρόσωπο του αστικού κράτους, που διασφαλίζει μία βάρβαρη εξουσία.

Ο δίκαιος και πηγαίος αποτροπιασμός κάθε έντιμου αγωνιστή δικηγόρου, κάθε ανθρώπου που δεν αντέχει την ωμότητα της παιδικής, της γυναικείας, τελικά της ανθρώπινης εκμετάλλευσης, μπορεί και πρέπει να γίνει δράση ενάντια στον καπιταλιστικό βούρκο. Τώρα, που προβάλλει πιο καθαρά, ότι πρόκειται για αληθινό βούρκο, που φυσικά δεν ''καθαρίζεται'', όπως με .. παραιτήσεις και αντικαταστάσεις υπουργών ή «εκδημοκρατισμό», αλλά μόνο ανατρέπεται.  Τώρα, η κραυγή αγωνίας μας για τα θύματα μπορεί και πρέπει να γίνει δύναμη, πάλη και αγώνας ενάντια στο σύστημα, στο κράτος και τις κυβερνήσεις του, που και γνώση έχουν της κατάστασης και θέληση να τη διαιωνίζουν, σε βάρος των αθώων θυμάτων, σε βάρος του λαού, που ασφυκτιά μέσα στη δυσωδία τους και αγωνίζεται για να ανασάνει». 

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ: Στηρίζουμε τα δίκαια αιτήματα των αγροτών που δίνουν έναν μεγάλο αγώνα επιβίωσης

Επόμενο άρθρο

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ: Ζητά το δαχτυλίδι της διαχείρισης υποσχόμενος στους ομίλους κέρδη και «κοινωνική συνοχή»