Ήταν πάντα μία ξεχωριστή μέρα για όλη την οικογένεια τα γενέθλια του πατέρα. Και μπορεί η ονομαστική του γιορτή να είχε χάσει την αίγλη των περασμένων χρόνων, όπου όλο το σόι μαζευόταν στο σπίτι για να τιμήσει τον πρεσβύτερο του, όμως τα γενέθλια γιορτάζονταν ανελλιπώς.

Οι σχέσεις του με τη θρησκεία δεν ήταν ιδιαίτερες. Ίσως και γι’αυτό δεν του πολυάρεσε να γιορτάζει την ονομαστική του εορτή. Ένα κεράκι το πρωί στον «πολιούχο της πόλης» και το βράδυ το καθιερωμένο τραπέζι στους στενούς συγγενείς. Νωρίτερα φυσικά το απαραίτητο κέρασμα στους γείτονες, που δεν τον ξεχνούσαν. Και εμείς, παιδιά τότε, με χαρά να παρακολουθούμε τις συζητήσεις των μεγάλων και κυρίως με αγωνία να περιμένουμε να φάμε μετά, τα απαραίτητα γλυκά  από το Lido και τον «Κρίνο»  (κυρίως) που του έφερναν.

Οι καιροί όμως τα τελευταία χρόνια άρχισαν ν’ αλλάζουν. Ο κόσμος κλεινόταν ολοένα και πιο πολύ στο σπίτι, παρακολουθώντας το «χαζοκούτι», όπως το’ λεγε. Οι επισκέψεις στα σπίτια για τις ονομαστικές γιορτές αραίωσαν, έπαψαν να είναι δείγματα φιλίας και αναγνώρισης, περιορίστηκαν σε ολιγόλεπτα -τυπικά- τηλεφωνήματα. Το στενό όμως σόι συνέχιζε τα τραπεζώματα στις ονομαστικές γιορτές, εκεί όπου υπήρχε και ο καθιερωμένος «διαγωνισμός φαγητού» από τα αδέλφια. Παιδιά της κατοχής γαρ…

Η μέρα όμως των γενεθλίων ήταν πάντα κάτι το ξεχωριστό, είχε τη δική της ιεροτελεστία. Κατακαλόκαιρο ,20 Ιούλη, προσπαθούσε να μην δουλεύει καθόλου ή ελάχιστα. Γενέθλια  που συνέπιπταν με την γιορτή του Προφήτη Ηλία, γι’αυτό και υποχρέωνε την μητέρα να ανάβει ένα κερί , αν και αυτό απαιτούσε από μέρους της περπάτημα μιας ώρας για να φτάσει στην εκκλησία που δέσποζε στο λόφο, στην άλλη πλευρά της πόλης. Αλλά τι να κάνει, άλλωστε και αυτή ήταν βαθειά θρησκευόμενη ,  οπότε ίσχυε το «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε…»

Το μεσημεριανό ήταν και αυτό καθορισμένο. Εκείνα τα γεμιστά με κιμά, που τα ‘φτιάχνε με ξεχωριστό τρόπο η μητέρα στην κατσαρόλα. Ντομάτες, κολοκυθάκια, πιπεριές και με μια μοναδική σπεσιαλιτέ στο αυγολέμονο.

Όμως αυτό που με πραγματική θρησκευτική ευλάβεια επαναλαμβάνονταν κάθε χρόνο ήταν η επίσκεψη στο φημισμένο κοτοπουλάδικο του «Π….»  σε ορεινό, καταπράσινο χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Στη αρχή με το φορτηγό. Στη συνέχεια, όταν απέκτησε Ι.Χ,  με την κούρσα, φόρτωνε όλη την οικογένεια για το καθιερωμένο κέρασμα.

Το κοτόπουλο του μοναδικό σε νοστιμιά και ψήσιμο, συνοδεύονταν με τις μπύρες FΙΧ. «Σύνδρομο» και αυτό της κατοχής αλλά και των δύσκολων χρόνων που ακολούθησαν όταν το τσίπουρο και τα χύμα κρασιά θεωρούνταν συνηθισμένα και ολίγον παρακατιανά, ενώ η μπύρα καθώς πρέπει ποτό, γι’αυτό και οι άνθρωποι της βιοπάλης το έπιναν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Κάπου –κάπου προς το τέλος, μεράκλωνε και σιγοψιθύριζε και κανένα λαϊκό τραγούδι και ας μην ήξερε ποτέ όλα τα λόγια του. Και η μητέρα τον καμάρωνε, άσχετα και αν παρθήκαν με συνοικέσιο. Η αγάπη αναπτύχθηκε με την κοινή τους πορεία…

Απέφευγε τον δρόμο για τον χωριό που περνούσε απ’ έξω από τους οίκους ανοχής που είχαν στηθεί εκεί για να «ανακουφίζουν» τα πολλά «φαντάρια» της περιοχής, αλλά και τους περαστικούς για Δυτική Μακεδονία. Έτσι για να μην σκανδαλίζει  τα παιδιά του, όσο και τη γυναίκα του, που σίγουρα θα σταυροκοπιόταν για την αμαρτία που διαπράττουν  τα ... κορίτσια, ενώπιον «Θεού και ανθρώπων».

Εκείνη τη χρονιά όμως πρωτοτύπησε. Τι τον έπιασε και άλλαξε διαδρομή ένας Θεός ξέρει. Ο «οίκος» ήταν ολοφώτιστος, περιμένοντας πελατεία. Επίτηδες έκοψε ταχύτητα περνώντας από μπροστά του ο πατέρας. Και η μητέρα μη γνωρίζοντας τι συνάντησε, μας είπε όλο χαρά: «Για να είναι το σπίτι φωτισμένο θα έχουν κανέναν Ηλία που θα γιορτάζει».

Το γέλιο που έπεσε εκείνη την μέρα, δεν περιγράφεται. Ακόμη το θυμόμαστε, αν και ο πατέρας δεν υπάρχει πια. Όμως υπάρχουν τα «σπίτια» που μας θυμίζουν το περιστατικό κάθε φορά που περνάμε από εκεί για να συνεχίσουμε να τρώμε το κοτόπουλο με τις μπύρες FΙΧ στην μνήμη του.

(Δημοσιεύτηκε στην έντυπη «ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ»)

 

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.