Παρουσιάστηκε το βιβλίο του Π. Κάγιου “Ο κλήρος της τρικυμίας”

Το νέο μυθιστόρημα του Παύλου Κάγιο «Ο κλήρος της τρικυμίας» παρουσιάστηκε το απόγευμα της Τετάρτης 7 Μαρτίου, στον χώρο πολιτισμού «Εκτός Χάρτη - Art Gallery, Books & Coffee” στην Βέροια. Την εκδήλωση προλόγισε η Τ. Χριστοδούλου από μέρους του βιβλιοπωλείου ενώ ο συγγραφέας Παύλος Κάγιος  αναφέρθηκε στο πως του ήλθε η ιδέα για τη συγγραφή του βιβλίου. Υπογράμμισε ότι η αρχική ιδέα ήταν οι τσακωμοί στις κληρονομιές. Μίλησε για το εάν υπάρχει μοίρα, για την ιστορία των δύο νέων ανθρώπων – των δύο ηρώων του βιβλίου και για το τι κάνεις εάν άλλοι έχουν αποφασίσει για σένα. Πρόκειται για το έκτο του μυθιστόρημα, το λιγότερο βιωματικό του βιβλίο, αλλά και το πιο προσωπικό, καθώς κατά την συγγραφή του, ανακάλυπτε πράγματα που τον έκαναν να φοβάται, αφού έβαζε τον εαυτό του στην θέση των ηρώων του, που αγάπησε και θαύμασε πολύ. Έχει καλό τέλος, καθώς οι ήρωές του στο τέλος βγαίνουν νικητές, παρά τους πνευματικούς και υλικούς συμβιβασμούς.Ακολούθησε πλούσια συζήτηση με το κοινό.
Η παρέμβαση του Α. Χατζηκώστα
«Αν ζωή σού φαίνεται τώρα πικρή, ανακάτεψέ την, έχει κάτσει η ζάχαρη» συμβουλεύει η Πολυνίκη την έγκυο Ισμήνη.
Και έχει πολλά τέτοια όμορφα και διδακτικά αποφθέγματα- χωρίς να καταφεύγει σε στείρους διδακτισμούς- το βιβλίο. Ένα στοιχείο που μου άρεσε ιδιαίτερα-καθότι και δημοσιογράφος που μας αρέσουν στο σινάφι μας οι ατάκες…
Αλλά ας αναφέρω  και άλλα που μου άρεσαν
-«Αγάπη είναι να κάνεις τον άλλο να γελά»
-«Η ζωή είναι γεμάτη από στοιχήματα, το ρισκάρεις, κι αν χάσεις κάποιες φορές, τι έγινε, σημασία έχει να μπορείς να σηκώνεσαι»
-«Οι δεσμοί αίματος συνήθως χωρίζουν αντί να ενώνουν τους ανθρώπους»
Ας δούμε τι λέει σε συνέντευξη του ο ίδιος ο συγγραφέας για το βιβλίο του: Σε σχετική ερώτηση, πώς θα χαρακτηρίζατε τον “Κλήρο της τρικυμίας”; Ερωτικό, κοινωνικό ή νουάρ μυθιστόρημα; Απαντά:
Πρώτα –πρώτα ερωτικό. Πρόκειται για έναν απαγορευμένο από όλους έρωτα: από τη κοινωνία, την εκκλησία, το νόμο. Είναι ο έρωτας του Θόδωρου και της Ιωάννας, δύο 33τριάχρονων, που πιάνονται αιχμάλωτοι από τις αποφάσεις άλλων- και πιο συγκεκριμένα του πατέρα τους…  Η όλη ιστορία του βιβλίου ξεκίνησε από την διαπίστωση που έχω κάνει μέχρι σήμερα στη ζωή μου πως οι κληρονομιές είναι και σκλαβιές των κληρονόμων καθώς όλη τους η ζωή καθορίζεται από αυτές. Μέσα, λοιπόν, από μια διαθήκη που αφήνει στους απογόνους του ένας αιωνόβιος, σχεδόν, ηλικιωμένος, επικρατεί επί 35 χρόνια –από το 1981 που πεθαίνει μέχρι τις μέρες μας…-  εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των κληρονόμων χωρίς να είναι αθώος και αυτός που άφησε τη κληρονομιά καθώς την άφησε έτσι που να τους έχεις δεμένους χειροπόδαρα… Και πίσω από αυτή την υλική κληρονομιά που σκλαβώνει τους κληρονόμους, ξεσκεπάζεται  ακόμα μια πιο βαριά κι ασήκωτη «σκλαβιά», αυτή της επέμβασης  στην ελευθερία βούλησης στη ζωή των  διαδόχων…»
Με πρωτότυπο και παράδοξο τρόπο ξεκινά ο Παύλος Κάγιος την αφήγησή του αιφνιδιάζοντας τον αναγνώστη βάζοντας ως αφηγηματική περσόνα ένα έμβρυο του οποίου τις ανησυχίες σκέψεις και περιπέτειες θα ξεδιπλώσει ως σημείο κορύφωσης της ζωής του όπου θα ξεδιαλύνει το μυστήριο που τον σφράγισε. Θα περάσει από την άγνοια στην γνώση με τρόπο επώδυνο που συνιστά στοιχείο περιπέτειας  κατά  την αρχαία τραγωδία. Ο Θόδωρος Βεργιανιάδης κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος με εξομολογητικό τόνο και απελευθερωμένος από τη δεσποτεία ενός κεντρικού μύθου και πλοκής συνθέτει τα περιστατικά που εξιστορεί και σκιαγραφεί τα πρόσωπα – μορφές του οικογενειακού του περιβάλλοντος που καθόρισαν τη ζωή του. Το εξωτερικό σκηνικό κατά κανόνα συνοδεύεται  από την εσωτερική του περιπλάνηση στο χώρο της ατομικής μνήμης και του στοχασμού. Η μαρτυρία , το βίωμα ,η εξομολόγηση , η έκφραση της υπαρξιακής αγωνίας και του αδιεξόδου τροφοδοτούν το κείμενο του Παύλου Κάγιου.
Ο τίτλος «Ο κλήρος της τρικυμίας» προϊδεάζουν και λειτουργούν υπαινικτικά για την πορεία της ζωής του ήρωα. Κλήρος – κληροδοτούμενη κατάσταση, εν προκειμένω απόφαση και επιλογή του πατέρα που θα σταθεί μοιραία για τον ήρωά μας.. Τρικυμία – τρικυμιώδη ταραγμένη ζωή. Δύο ψηφίδες που παραπέμπουν στην Σοφόκλεια τραγωδία «Οιδίπους τύραννος» και «Αντιγόνη» καθώς οι δύο ήρωες ο Θόδωρος και η Ιωάννα συνάπτουν αιμομικτική σχέση παντρεύονται και αποκτούν παιδί αγνοώντας την τρομακτική αλήθεια όχι από επιλογή τους αλλά επειδή έτσι το σχεδίασε ο αινιγματικός πατέρας.
Η λύση δεν είναι η συντριβή όπως συμβαίνει στην αρχαία τραγωδία καθώς ο συγγραφέας επιλέγει το θέμα να το αφήσει ανοιχτό, βάζοντας ως αφηγητή την ίδια τη ζωή να σχολιάζει: «Θα καταφέρουν οι 2 ήρωες μας να βρουν την ελευθερία τους μέσα στην ασχήμια της αλήθειας ή θα μείνουν παντοτινά αιχμάλωτοι αυτής της άσχημης αλήθειας που εγκλώβισε τις ζωές τους μόλις βγήκαν από τη μήτρα της μάνας τους;»
Με τρεις ουσιαστικά οπτικές γωνίες του Θόδωρου, της Ιωάννας και της ζωής (της τελευταίας σε ρόλο ενός επιπλέον δραματικού προσώπου που συνδιαλέγεται με τους άλλους δύο) παρουσιάζεται όλο το πλαίσιο της ζωής τους, των καταστάσεων που βίωσαν, των συναισθημάτων τους, των συναισθημάτων του και των προσώπων που τους πλαισίωσαν και καθόρισαν τη ζωή τους χωρίς να λείπουν και οι αναφορές στο ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο από τη μεταπολίτευση μέχρι την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Οι αποτυπώσεις, η αφηγηματική γλώσσα και οι περιγραφές όπου υπάρχουν, είναι κατά κύριο λόγο εμποτισμένες στο ποιητικό κλίμα και σε συνδυασμό με την λεπτή παρατήρηση και το σχόλιο οδηγούν σε νέους τρόπους οργάνωσης του αφηγηματικού υλικού .

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

ΚΕΠΑ Δήμου ΒΕΡΟΙΑΣ-ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΒΕΡΟΙΑΣ:ΕΑΡΙΝΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ

Επόμενο άρθρο

"Γράφοντας για την άγρια φύση: εργαστήριο δημιουργικής γραφής στην αγγλική γλώσσα, που εξερευνά τη φύση μέσα από την αμερικανική τέχνη και λογοτεχνία"