Με αφορμή την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών στην Ημαθία επικρατεί "σιωπή". Τόσο από το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ όσο φυσικά και από την πλευρά των "γαλάζιων" βουλευτών. Καλές οι συμμετοχές στα διάφορα πανηγύρια, καθώς και στις θρησκευτικές εκδηλώσεις και οι αντίστοιχες ανταποκρίσεις στα ΜΜΕ (ΦΩΤΟ από την περιφορά στο Σέλι), αλλ... Περισσότερα
Η ποίηση της ελπίδας
Τελευταία ενημέρωση από Η Άλλη Άποψη
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης η 21η του Μάρτη και η μνήμη προστρέχει σε κείνους που με μια ρηξικέλευθη ματιά μεταμόρφωσαν τη ζωή και τα πράγματα, στοχάστηκαν μέσω της ποίησης και δε «χάθηκαν». Δε «χάθηκαν» γιατί, μέσω της ποίησης, συνομίλησαν με τον κόσμο, βλέποντάς τους σαν φίλους και συναγωνιστές στον ίδιο δρόμο, για τον ίδιο σκοπό, για τα ίδια όνειρα, σε εποχές συγκρούσεων και αγώνων, διωγμών και ελπίδων, καταστροφών και προσδοκιών που δεν επιτεύχθηκαν ακόμη.
Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας ποίηση δικαιούμαστε να συμφωνήσουμε με τον Γιάννη Ρίτσο: «Το μέλλον είναι σίγουρο/ αδελφέ μου./ Ο,τι κι αν γίνει - σίγουρο./ Δεν υπάρχουν πια αποσιωπητικά/ στη φωνή ή στη σιωπή μας./ Ομορφος. Μπορείς να κάνεις πίσω/ τους τροχούς του ήλιου;». Ο ποιητής έχει συνείδηση της κοινωνικής, της ανθρώπινης αποστολής του, που του αναθέτει η ποίηση και που αυτός αναθέτει στην ποίησή του. Η ποίηση του Βάρναλη πολέμησε το κοινωνικό κατεστημένο, κατήγγειλε τις αδικίες, την ανισότητα και τις αθλιότητές του. Και αν η τέχνη είναι επίσης «μια βαθιά αλληλεγγύη» στη ζωή, αυτό απαντάται και στο έργο του Τάσου Λειβαδίτη, αλλά και του Νικηφόρου Βρεττάκου. Τα έργα τους αναδύουν ένα γνήσιο ανθρωπιστικό τόνο, βαθιά και αληθινή θλίψη για τον ανθρώπινο πόνο. Αλλά και ο Νίκος Καρούζος, σ' όλη του τη ζωή, παρέμεινε σταθερά προσηλωμένος στα προσωπικά, αλλά και πανανθρώπινα αναπάντητα ερωτήματα για την αγιάτρευτη απελπισία της ύπαρξης, με έντονες ωστόσο - σε όλο του σχεδόν το έργο - τις κοινωνικές αναφορές και την πολιτική διάσταση, άλλοτε ως οργισμένη αντίδραση στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και άλλοτε ως ειλικρινής διάθεση συμπαράστασης προς τους φτωχούς και αδύνατους.
Και κάπου εκεί κοντά σε όλους αυτούς, δίπλα μας ο Ναζίμ Χικμέτ μάς παρηγορεί: «Οπου να 'ναι θα τελειώσει το χινόπωρο/ Οπου να 'ναι κι η γη θα ξαναμπεί μέσα στου τοκετού τον ύπνο/. Κι εμείς θα περάσουμε ακόμη ένα χειμώνα/ Ζεσταίνοντας τα χέρια μας στη φωτιά της μεγάλης οργής μας/ Και της αγίας ελπίδας μας».