Το κλείσιμο της USAID, βραχίονα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για την προώθηση των συμφερόντων του παγκοσμίως, δεν σημαίνει εγκατάλειψη των υπηρεσιών που πρόσφερε επί δεκαετίες ο βρώμικος αυτός οργανισμός. Η «αναδιάρθρωσή» του γίνεται στο πλαίσιο συνολικότερων αλλαγών που προωθεί η κυβέρνηση Τραμπ στο κράτος, στη σκιά και της ενδοαστι... Περισσότερα
Σκέψεις με αφορμή το βιβλίο του Κούλη Ζαμπαθά «Καμπή θριάμβων» από τις εκδόσεις «ατέχνως»
Τελευταία ενημέρωση από Η Άλλη Άποψη
Του Αλέκου Χατζηκώστα
Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «ατέχνως», σε μία
επιμελημένη έκδοση, το βιβλίο του Κούλη Ζαμπαθά με τίτλο «Καμπή θριάμβων». Πρόκειται
ουσιαστικά για μία λογοτεχνική μαρτυρία
που το μεν δεύτερο μέρος της με τον ομώνυμο τίτλο «Καμπή θριάμβων» που αναφέρεται
στον ηρωϊκό Δεκέμβρη του 1944 πρωτοκυκλοφόρησε το 1946, ενώ το πρώτο μέρος που
αναφέρεται στην ΕΑΜική Αντίσταση στην περιοχή της Αττικοβοιωτίας είχε κυκλοφορήσει
με ευθύνη της κόρης του Φαίδρας με τίτλο «Στα διάσελα με τους χρυσαετούς» μετά το θάνατό
του, το 1975.
Πρόκειται όπως αναφέρεται και στο εξώφυλλο για «Λογοτεχνικό
χρονικό από το αντάρτικο στην Αττική και των Δεκεμβριανών». Το αναφέρει και ο ίδιος
ο συγγραφέας: στην πρώτη έκδοση στα
1946: «Τα κομμάτια τούτα γραφτήκανε στον θριαμβικό Δεκέμβρη του 1944. Όπως τά΄ζησε
ο συγγραφέας έτσι και τά΄δωσε. Απλά, χωρίς πλουμίδια σα σκίτσα εποχής». Όμως δεν
είναι μόνο έτσι. Είναι ταυτόχρονα ένα χρονικό με λογοτεχνική μαστοριά γραμμένο.
Και επίσης δεν είναι δημιούργημα ενός «ουδέτερου παρατηρητή», που παρακολουθεί
τα γεγονότα από απόσταση (χωρική και χρονική) αλλά ενός αγωνιστή λογοτέχνη που
το είδε, το έζησε και το έγραψε κυριολεκτικά στη φωτιά της μάχης.
Με γλώσσα γάργαρη και λαϊκή της εποχής εκείνης (κάτι που ίσως
«ξενίσει» αναγνώστες νεαρής ηλικίας)
περιγράφει γλαφυρά καταστάσεις, αλλά και συναισθήματα. Χωρίς να ωραιοποιεί
καταστάσεις, «ζωγραφίζοντας» το μεγαλείο και τον ηρωισμό των αγώνων εκείνων,
αλλά και τις πρόσθετες δυσκολίες που υπήρχαν ειδικότερα στην περιοχή εκείνη
(π.χ ισχυρές γερμανικές δυνάμεις, μεγάλες δυνάμεις ταγματασφαλιτών, «συντηρητισμός»
μερίδας κατοίκων της περιοχής).
Εκεί που πραγματικά «απογειώνεται» λογοτεχνικά το βιβλίο είναι
οι αναφορές στον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα, στη σκληρότητα, στον άνισο
αλλά δίκαιο χαρακτήρα του, αλλά και στην ελπίδα ακόμη και μετά τη στρατιωτική ήττα:
«Κι οδεύανε περήφανες. Κι ακούγονταν απ’ αλάργα σα λυγμός σαν παιάνας ο ελασίτικος
ύμνος».Ο δρόμος του αγώνα, για να «ανθρωπεύσει ο άνθρωπος» ποτέ δεν ήταν ευθύγραμμος
και «ομαλός» και είχε πάντα βαριές συνέπειες.
Διαβάζεται μονορούφι, -προσφέροντας συγκινήσεις αλλά και χρήσιμα
διδάγματα για τους αγώνες του σήμερα. Κρατάμε για το μέλλον την προτροπή του
συγγραφέα από το μακρινό 1946 : « Καλότυχοι όσοι μπορέσουν κι ακολουθήσουν αύριο,
το στρατί που χαράξανε οι άλλοι με τους αγώνες τους και τη ζωή τους».