Δεν ξεχνάμε!

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 21/4/1967 τμήματα του στρατού κινήθηκαν καταλαμβάνοντας στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας, κυβερνητικά κτίρια, το Πεντάγωνο, τη Βουλή, τις τηλεπικοινωνίες κλπ. Εκτελεστής του πραξικοπήματος υπήρξε μια ηγετική ομάδα αποτελούμενη κυρίως από μεσαία στελέχη του στρατού (συνταγματάρχες και αντισυνταγματάρχες) με επικεφαλής την «τριανδρία» Γ. Παπαδόπουλου, Στ. Παττακού και Ν. Μακαρέζου.

Αμέσως μεταδόθηκε βασιλικό διάταγμα για την αναστολή των άρθρων 5, 6, 8, 10, 11, 12, 14, 18, 20, 95 και 97 του Συντάγματος που αφορούσαν τις ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος. Ήδη από την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος συνελήφθησαν πάνω από 1.000 άτομα, κυρίως κομμουνιστές, αριστεροί, αλλά και βασικοί εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού κόσμου, ο πρωθυπουργός Π. Κανελλόπουλος, ηγέτες κομμάτων, κυβερνητικά στελέχη κ.ά. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία έως τις 30 του μήνα είχαν συλληφθεί 8.270 άνδρες και γυναίκες, ενώ κόμματα και ξένοι ανταποκριτές κάνουν λόγο ακόμα και για 10.000-12.000. Το επόμενο διάστημα τα κολαστήρια της Γυάρου, της Λέρου, της Αλικαρνασσού, του Ωρωπού, τα κρατητήρια της διαβόητης ΕΑΤ-ΕΣΑ κ.ά. γέμισαν αγωνιστές.

Οι αιτίες  θα πρέπει να αναζητηθούν στο ίδιο το σύστημα και τις αντιθέσεις του, στο «καθεστώς» που επιβλήθηκε στην μεταεμφυλιακή περίοδο. Τη δεκαετία του ‘60 συνεχίστηκε η κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος εξαιτίας της οξύτατης σύγκρουσης των κυβερνήσεων με το Παλάτι για τον έλεγχο στο στρατό και γενικότερα για τις αρμοδιότητες του βασιλιά. Ταυτόχρονα σημαντικός παράγοντας που όξυνε την κρίση της ήταν και το Κυπριακό. Κάτω από την επίδραση τουλάχιστον των πιο πάνω παραγόντων, το τμήμα της αστικής τάξης που είχε δύναμη στον πιο ισχυρό μηχανισμό, το στρατό, έδωσε τη δικτατορική αστική λύση. Οι πρωτεργάτες της Χούντας ξεπήδησαν μέσα από τους αντιδραστικούς μηχανισμούς που είχε συγκροτήσει το αστικό κράτος, για να χτυπήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τους αγωνιστές και άλλους προοδευτικούς ανθρώπους και πάνω από όλα το ΚΚΕ. Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967 μπόρεσε να επιβληθεί εκτός των άλλων και επειδή δε βρήκε απέναντί του ένα λαό οργανωμένο, αποφασισμένο να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, αξιοποιώντας και τις οξυμένες αντιθέσεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Αντίθετα, κυριαρχούσαν οι αυταπάτες, η αναμονή των εκλογών, οι λογικές του "μικρότερου κακού", ο εγκλωβισμός του αγώνα του λαού στις στοχεύσεις των αστικών κομμάτων.

Σαράντα οκτώ χρόνια μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, διδασκόμαστε, θυμόμαστε, τιμάμε τους αγωνιστές, τα θύματα της Χούντας. Η αντιμετώπιση του φασισμού –με αφορμή και τη ισχυρή πλέον παρουσία της «Χρυσής Αυγής στην πολιτική ζωή του τόπου-και η υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο από την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης στην κατεύθυνση τελικά της ανατροπής του συστήματος που γεννά τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και την καταπίεση!

Προηγούμενο άρθρο

Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε κρατικό χρέος...

Επόμενο άρθρο

Ενα πολύ βολικό σκηνικό...