Κορυφή του παγόβουνου

Πώς γίνεται εν έτει 2023 να καίει για τρία 24ωρα ανεξέλεγκτη μια πυρκαγιά, όχι σε κάποια απομακρυσμένα λαγκάδια, αλλά στην Αττική, στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας;

Πώς έγινε κάρβουνο για μια ακόμα φορά μια τεράστια έκταση στην Ανατολική Αττική, μια περιοχή που κάθε χρόνο αποδεδειγμένα βρίσκεται στο επίκεντρο μεγάλων καταστροφών, κι αυτό 5 χρόνια μετά το μεγάλο έγκλημα στο Μάτι, που υποτίθεται ότι έγινε ...μάθημα;

Πώς εξηγείται το γεγονός ότι με έναν κρατικό μηχανισμό, που, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, είναι «περισσότερο ενισχυμένος από ποτέ», οι καταστροφές αντί να περιορίζονται σε σχέση με προηγούμενα χρόνια επαναλαμβάνονται ακόμα χειρότερες;

Ερωτήματα όπως αυτά δικαίως επανέρχονται από προχτές. Και φανερώνουν ότι οι ελλείψεις σε μέσα και υποδομές, που παρά την προπαγανδιστική ομοβροντία της κυβέρνησης δεν κρύβονται με τίποτα, είναι μόνο η «κορυφή του παγόβουνου» μιας πολιτικής που εγκληματεί διαχρονικά σε βάρος του λαού και του φυσικού του πλούτου.

Γιατί οι τουλάχιστον 4.500 πυροσβέστες που θα έπρεπε να είναι στα πόστα τους αλλά οι θέσεις τους παραμένουν κενές δεν είναι κάτι που «έτυχε». Είναι σύμπτωμα της ίδιας πολιτικής που θεωρεί «άχρηστο κόστος» τις σχεδιασμένες σύγχρονες υποδομές δασοπροστασίας, αφού δεν αποτελούν πεδίο που αποφέρει κέρδη στο μεγάλο κεφάλαιο. Μιας πολιτικής που είτε αντιμετωπίζει τα δάση ως κερδοφόρα διέξοδο για επιχειρηματικούς ομίλους («πράσινη» ανάπτυξη, τουριστική και άλλη εμπορευματική χρήση), είτε τα εγκαταλείπει στην τύχη τους.

Για να γίνουν πραγματικότητα ουσιαστικά μέτρα πρόληψης απαιτείται η μόνιμη δουλειά από πολυάριθμο προσωπικό, εργάτες και εξειδικευμένους επιστήμονες. Απαιτείται ενασχόληση με το δάσος όλο τον χρόνο, να γίνονται καθαρισμοί κατά τη διάρκεια του χειμώνα, να συντηρούνται έγκαιρα τα δίκτυα υδροδότησης, να είναι έτοιμες πριν από την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου οι επαρκείς αντιπυρικές ζώνες, να μελετάται διαρκώς το δασικό οικοσύστημα σαν αυτό που είναι: Ενας ζωντανός οργανισμός με ιδιαίτερες απαιτήσεις. Σε έναν τέτοιο ολοκληρωμένο σχεδιασμό μπορούν να επιτελέσουν τον πραγματικά σωτήριο ρόλο τους και οι πυροσβέστες, με όλα τα μέσα στη διάθεσή τους τόσο για την αυτοπροστασία τους όσο και για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.

Ενας τέτοιος σχεδιασμός αποτελεί «βαρίδι» για το σημερινό κράτος, τις κυβερνήσεις και την ΕΕ, αφού δεν αποτελεί πεδίο κερδοφόρων επενδύσεων, αντίθετα είναι περιττό «κόστος», δίχως «όφελος». Γι' αυτό και δεν «επιλέγεται» από τις κάθε λογής χρηματοδοτήσεις, όπως τα ΕΣΠΑ και το Ταμείο Ανάκαμψης, σε αντίθεση με τον πακτωλό που δίνεται στους επιχειρηματικούς ομίλους για «πράσινες» και άλλες μπίζνες. Αυτό που επιλέγεται σήμερα είναι η εξασφάλιση κάποιων ελάχιστων μέσων, που ακόμα κι αυτά δεν μπορούν να δράσουν αποτελεσματικά λόγω της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί μέσα στα δάση από τη χρόνια εγκατάλειψη και την επιχειρηματική δράση.

Πρόκειται δηλαδή για προδιαγεγραμμένα εγκληματικά αδιέξοδα, που επιχειρεί να τα διαχειριστεί και η σημερινή κυβέρνηση, επικαλούμενη πότε την «κλιματική κρίση» και τα «πρωτόγνωρα φαινόμενα», πότε το «ανάγλυφο» και τα «βουνά - μπακλαβά», πότε τις ανακατεμένες «χρήσεις γης» που κάνουν αδύνατη την πυρόσβεση. Ακόμα κι αυτή όμως η κατάσταση δεν «έπεσε από τον ουρανό». Εχει τη δική της σφραγίδα και της πολιτικής που υπηρετεί, όπως έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Με βάση το δικό τους νομικό πλαίσιο φτιάχτηκε ένας χωροταξικός σχεδιασμός - έκτρωμα, που με κορωνίδα του την εμπορευματοποίηση της γης μετέτρεψε δάση σε «περιαστικές περιοχές», οι οποίες έγιναν «μεικτές ζώνες», περιλαμβάνοντας από κατοικίες μέχρι βιομηχανίες και τουριστικές εγκαταστάσεις. Ενα κουβάρι, δηλαδή, που από τη φύση του αποτελεί εύφλεκτη ύλη.

Ολα αυτά έχουν εκτραφεί από το ίδιο σάπιο και εχθρικό για τον λαό κράτος, που σήμερα μοιράζει «ατομικές ευθύνες» σε όσους δεν καθαρίζουν «οικόπεδα και αυλές», σε όσους δεν κάνουν «ιδιωτική ασφάλιση» κ.ο.κ.

Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, ότι πηγή του εγκλήματος είναι μια πολιτική που κριτήριό της έχει την εμπορευματοποίηση των πάντων, την εκμετάλλευση των εργαζομένων και του περιβάλλοντος για κερδοφόρες μπίζνες. Μια πολιτική που δεν συναντιέται πουθενά με τις ανάγκες του λαού να απολαμβάνει τον φυσικό πλούτο, τα δάση και τα βουνά, να μην κινδυνεύει το καλοκαίρι από τις φωτιές, τον χειμώνα από τις πλημμύρες κ.ο.κ.

Υπάρχει λοιπόν διέξοδος από τον επαναλαμβανόμενο εφιάλτη: Στη σύγκρουση με αυτήν την πολιτική και στη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων προστασίας. Στην πάλη για έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο, που με τον λαό στο τιμόνι της εξουσίας θα αντιμετωπίζει τη γη και τα δασικά οικοσυστήματα ως λαϊκή περιουσία και όχι ως εμπορεύματα, ώστε με κεντρικό σχεδιασμό να μπορέσει να οργανωθεί η ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία των δασών, όπως και ένα σύγχρονο αντιπυρικό σχέδιο, με το βάρος στην πραγματική πρόληψη.

Προηγούμενο άρθρο

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΩΝ ΑΠΟΔΗΜΩΝ: «Ιστορική συναίνεση» στα επικίνδυνα παιχνίδια στις πλάτες των ομογενών

Επόμενο άρθρο

Η ανατομία ενός εγκλήματος