Μαζική απόρριψη της «αξιολόγησης»

Μια μάχη με αποφασιστική σημασία και με πολλές προεκτάσεις, ενάντια στις στρατηγικές επιλογές για την Παιδεία και με επίκεντρο την υπεράσπιση των μορφωτικών δικαιωμάτων, βρίσκεται αυτό το διάστημα σε εξέλιξη στα σχολεία. Ο λόγος για την αντιπαράθεση με την προσπάθεια της κυβέρνησης να προωθήσει την εσωτερική και εξωτερική «αξιολόγηση» των σχολείων, στο όνομα της αναβάθμισης της Εκπαίδευσης.

Αν κοιτάξει όμως κανείς τι και πώς αξιολογείται, δεν θα βρει πουθενά λύσεις στα προβλήματα της Εκπαίδευσης, όπως τα ζουν καθημερινά εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς. Αντίθετα, όλα οδηγούν σε ένα σχολείο με λιγότερη ουσιαστική γνώση, το οποίο καλείται να διαχειριστεί τη μιζέρια της υποχρηματοδότησης, που φαίνεται πια με γυμνό μάτι, από τις υποδομές μέχρι το περιεχόμενο.

Βέβαια, η «αξιολόγηση» δεν περιορίζεται σε διαδικασίες «αποτίμησης» - σαν να μην ξέρουν τάχα οι κυβερνήσεις τα προβλήματα που η πολιτική τους προκαλεί - αλλά αφορά το σύνολο των πολιτικών επιλογών που υπηρετούν αυτήν τη στρατηγική, την οποία προωθούν όλες διαδοχικά οι κυβερνήσεις, σήμερα της ΝΔ, προηγουμένως του ΣΥΡΙΖΑ και γι' αυτό μαζί και τις διαδικασίες «αξιολόγησης» αυτής της πορείας.

Η Υπουργική Απόφαση που άναψε το πράσινο φως για να ξεκινήσει η διαδικασία, περιγράφει τις τρεις λειτουργίες που θα αξιολογούνται: Παιδαγωγική και Μαθησιακή - Διοικητική - Επαγγελματική Ανάπτυξη των Εκπαιδευτικών. Αυτές αναλύονται σε 14 θεματικούς άξονες, οι οποίοι με τη σειρά τους περιλαμβάνουν δείκτες που είναι αποκαλυπτικοί για το «πού το πάει» η «αξιολόγηση», τι είναι αυτά που θέλουν να αλλάξουν και να προωθήσουν. Αλλωστε, και η έννοια της «αναβάθμισης» που επικαλούνται δεν είναι ουδέτερη. Σχετίζεται άμεσα με το ποιο είναι το ζητούμενο στην Εκπαίδευση, και αυτό για την κυβέρνηση, τη σημερινή και όλες τις προηγούμενες, δεν είναι άλλο από την ακόμα στενότερη σύνδεση του σχολείου με τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.

Ο πρώτος άξονας, που σχετίζεται περισσότερο με το περιεχόμενο του σχολείου, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την «ενίσχυση δεξιοτήτων», ενώ προσχηματικά επικαλείται την «ενίσχυση της κριτικής σκέψης», την «ένταξη προσφύγων» κ.ά. Καθορίζοντας και όχι αξιολογώντας το σχολείο, το σπρώχνουν στην εκγύμναση δεξιοτήτων σε βάρος της ολόπλευρης γνώσης: Θετικά θα αξιολογούνται η διδασκαλία της γλώσσας... μέσα από συνταγές μαγειρικής και οι δεξιότητες που έχει περισσότερο ανάγκη η αγορά. Για παράδειγμα, το ενδιαφέρον τους για τις «ψηφιακές δεξιότητες», στην εποχή της λεγόμενης 4ης βιομηχανικής επανάστασης, είναι μεγαλύτερο από το αν οι μαθητές διαθέτουν σήμερα τα ψηφιακά μέσα για την τηλεκπαίδευση! Οσο για το ενδιαφέρον τους σχετικά με τα προσφυγόπουλα, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι 5.000 έχουν εξαφανιστεί από την Εκπαίδευση μέσα στην πανδημία, χωρίς βέβαια γι' αυτό να ευθύνονται οι σύλλογοι διδασκόντων.

Στον άξονα της «διοικητικής λειτουργίας» αποτυπώνεται η προσπάθεια να προσαρμοστεί το σχολείο στις συνθήκες της υποχρηματοδότησης, να πάρει πάνω του την επιβίωσή του, αναζητώντας χορηγούς, πάντα με το αζημίωτο.

Ετσι, τα δημόσια σχολεία, με τους 50.000 «ελαστικά» εργαζόμενους εκπαιδευτικούς και τα κενά, θα κριθούν για την «αποτελεσματική αξιοποίηση του εκπαιδευτικού προσωπικού». Τα σχολεία της υποχρηματοδοτούμενης Παιδείας θα πρέπει να λογοδοτήσουν για τη «διαχείριση των πόρων» - ψίχουλα. Τα σχολεία 50ετίας και των κοντέινερ, με τα 25άρια και 30άρια τμήματα, χωρίς γυμναστήρια, βιβλιοθήκες, αυλές, θα λογοδοτήσουν για την «προστασία και αξιοποίηση σχολικών χώρων - υποδομών», με τα κονδύλια για τη σχολική στέγη να έχουν περικοπεί κατά 70%. Για τέτοια ζητήματα, η ίδια η «αξιολόγηση» δείχνει το δρόμο της «ενίσχυσης σχέσεων και επιδίωξη συνεργασιών με φορείς», που θα έρχονται σαν σωτήρες, αλλά και τη συμβολή των γονιών, που ήδη δαπανούν 1,2 δισ. ευρώ τον χρόνο στην ιδιωτική Εκπαίδευση, τη στιγμή που οι δαπάνες για την Παιδεία μειώνονται 1,8 δισ. κάθε χρόνο για 11 συνεχόμενα χρόνια.

Με μαθηματική ακρίβεια, όλα αυτά οδηγούν σε κατηγοριοποίηση σχολείων και υποβάθμιση, σε ακόμα σκληρότερους ταξικούς φραγμούς. Αλλωστε χώρες όπου έχουν «τρέξει» νωρίτερα αντιδραστικά μέτρα, αποδεικνύονται παραδείγματα προς αποφυγή, καθώς ήδη στην 20ετή εμπειρία από την εφαρμογή αντίστοιχων μέτρων καταγράφονται μαζικό κλείσιμο σχολείων, ένταση της ταξικής διαφοροποίησης και απαξίωση των σχολείων με αρνητική «αξιολόγηση», γενίκευση των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών κ.ο.κ. Η πείρα αυτή απαντάει και στα όσα εκ του πονηρού λένε το υπουργείο και διάφορα μέσα, πως πρέπει «να σταματήσει η χώρα μας να εξαιρείται από τον γενικό κανόνα της ύπαρξης συστημάτων αξιολόγησης».

Η μαζική απόρριψη της «αξιολόγησης» από τους εκπαιδευτικούς με ποσοστά συμμετοχής στην απεργία - αποχή που ξεπερνούν το 90%, αποτελεί μια ισχυρή απάντηση στο σχολείο που θέλει η κυβέρνηση να οικοδομήσει και μέσα από την «αξιολόγηση», πατώντας στο νομοθετικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ για τη λεγόμενη αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου.

Η κυβέρνηση δεν κρύβει τις προτεραιότητές της και στην Παιδεία. Το δείχνει καθημερινά και μέσα από τη διαχείριση της πανδημίας στα σχολεία, τα οποία με κυβερνητικές αποφάσεις ανοιγοκλείνουν, χωρίς να εξασφαλίζει ουσιαστικά μέτρα για την ασφαλή και συνεχή λειτουργία τους. Αντίθετα, η πανδημία αξιοποιείται πολιτικά για να περάσουν μέτρα όπως αυτό της «αξιολόγησης» των... έρημων σχολείων. Μέτρα που συνδέονται μεταξύ τους και που στο σύνολό τους είναι εχθρικά στα μορφωτικά δικαιώματα, μακριά από την ανάγκη για μια Εκπαίδευση στα μέτρα της σύγχρονης εποχής και των δυνατοτήτων της. Με αυτά ακριβώς τα κριτήρια πρέπει να αξιολογηθεί και να απορριφθεί χωρίς δεύτερη σκέψη η πολιτική της τωρινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων από μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς.

Προηγούμενο άρθρο

Lockdown στην πολιτική τους!

Επόμενο άρθρο

Χωρίς αυταπάτες…