Σταθερά ... αντιλαϊκός

Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των επιχειρηματικών ομίλων είναι ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2020, που ψηφίζεται αύριο στη Βουλή, σε συνέχεια των διατάξεων του νέου φορολογικού και του «αναπτυξιακού» νόμου.

Αποτελεί ταυτόχρονα συνέχεια όλων των μνημονιακών προϋπολογισμών, που στη διάρκεια της κρίσης φόρτωσαν τα βάρη της ανάκαμψης στο λαό, μαζί με τα άλλα αντιλαϊκά μέτρα, ανεξάρτητα από το αν στην κυβέρνηση βρισκόταν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, προκύπτει για παράδειγμα το στοιχείο ότι την εννιαετία 2010 - 2018 τα λαϊκά στρώματα πλήρωσαν σε ετήσια βάση τους ίδιους αναλογικά φόρους, ανεξάρτητα από το «μείγμα» της άμεσης και έμμεσης φορολογίας ή την αναλογία φόρων και περικοπών στους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Το ίδιο συνεχίζεται και σήμερα, σε συνθήκες αναιμικής ανάπτυξης, όπου με τον προϋπολογισμό του 2020 ο λαός επιβαρύνεται με 800 επιπλέον εκατ. ευρώ άμεσους και έμμεσους φόρους σε σχέση με το 2019!

Από τα στοιχεία της περιόδου προκύπτει, επίσης, ότι στους προϋπολογισμούς όλων των κυβερνήσεων οι φόροι που επιβάλλονται στο λαό αγγίζουν σταθερά το 95% των φορολογικών εσόδων, σε αντίθεση με τη φορολογία του κεφαλαίου, που καλύπτει μικρό ποσοστό των κρατικών εσόδων και στον προϋπολογισμό του 2020 μειώνεται ακόμα περισσότερο σε απόλυτα μεγέθη.

Αυτό είναι, για παράδειγμα, το αποτέλεσμα της μείωσης της φορολογίας επί των κερδών των μετόχων κατά πέντε ολόκληρες μονάδες που νομοθέτησε πρόσφατα η ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ, που επέβαλε ισόποση μείωση όσο ήταν στην κυβέρνηση, επιβεβαιώνοντας ότι ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει σε βάρος του λαού.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά η κριτική που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στον προϋπολογισμό του 2020 είναι ότι δεν έχει «αναπτυξιακή δυναμική» και ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα μπορούσε με διαφορετικό τρόπο να αξιοποιήσει το «δημοσιονομικό χώρο» που δημιούργησε η δική του πολιτική, προσθέτοντας μερικές πενταροδεκάρες παραπάνω στα κονδύλια για τη διαχείριση της φτώχειας.

Πώς όμως δημιουργήθηκε αυτός ο «χώρος»; Με την αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων σε τέτοιο βαθμό ώστε την περίοδο 2016 - 2018, το σύνολο των «υπερπλεονασμάτων», πάνω δηλαδή και από τα πρωτογενή πλεονάσματα που προβλέπει η συμφωνία με τους «θεσμούς», να φτάσει τα 13 δισ. ευρώ, μέσα από αιματηρή φορολογία και ανελέητες περικοπές σε κονδύλια που αφορούν ακόμα και στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες.

Αντίστροφα, η φορολογία του κεφαλαίου μειωνόταν, τα προνόμια και οι επιδοτήσεις προς τις επιχειρήσεις αυξάνονταν, στο όνομα πάντα της ανάπτυξης, ενώ βαφτίζονταν «κοινωνική πολιτική» τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της «δημοσιονομικής προσαρμογής».

Αυτήν την κοπτοραπτική απογειώνει σήμερα η ΝΔ κι αυτό αποτυπώνεται στον προϋπολογισμό του 2020, με τη μείωση του φορολογικού συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη στο 24% από 28%, τη μείωση της φορολογίας στα διανεμόμενα μερίσματα στο 5% από 10% και τις άλλες φοροελαφρύνσεις προς το κεφάλαιο.

Στην άλλη πλευρά του νομίσματος, ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων διογκώνεται κατά 325 εκατ., ο ΦΠΑ που φορτώνεται στη λαϊκή κατανάλωση διογκώνεται κατά 470 εκατ., ενώ η κυβέρνηση «τσουβαλιάζει» τα ποσά των ελαφρύνσεων στις ισχυρές επιχειρήσεις με αυτές για τα εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά, δρομολογώντας «βροχή» από «ισοδύναμα» αντιλαϊκά μέτρα, όπως η επέκταση της «αξιολόγησης» των δαπανών σε όλα τα υπουργεία και στους κρατικούς φορείς.

Πρόκειται, δηλαδή, για έναν ακόμα σκληρό αντιλαϊκό, ταξικό προϋπολογισμό που, όπως όλοι οι προηγούμενοι, αποτελεί εργαλείο αναδιανομής υπέρ του κεφαλαίου, επιβεβαιώνοντας ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει επίθεση διαρκείας στα δικαιώματα και στις ανάγκες του λαού.

Πίσω από την κάλπικη αντιπαράθεση για την αναλογία των έμμεσων και άμεσων φόρων που πληρώνει η λαϊκή οικογένεια, ή για την αναλογία ανάμεσα σε περικοπές κρατικών δαπανών και φόρους, που συνυπάρχουν σε κάθε προϋπολογισμό, κυβέρνηση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συντηρούν και αναπαράγουν τον φαύλο κύκλο «ελαφρύνσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους - φοροαφαίμαξη των εργαζομένων και του λαού».

Το ίδιο ισχύει και με τον ψευτοκαβγά τους για τα ψίχουλα που βαφτίζονται κάθε φορά «ισοδύναμα» και «κοινωνικές παροχές», επιστρέφοντας στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα ένα απειροελάχιστο μέρος του πλούτου που τους κλέβει το κεφάλαιο.

Απάντηση στην αντιλαϊκή φορολογία, αλλά και στην κοροϊδία της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων μπορεί να δώσουν μόνο η σύγκρουση με την πολιτική στήριξης των κερδών του κεφαλαίου, ο αγώνας για ουσιαστικές φοροελαφρύνσεις του λαού με αύξηση της φορολογίας στο κεφάλαιο, η πάλη για σύγχρονα δικαιώματα και την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών.