Παρά τις κυβερνητικές προσπάθειες να παρουσιαστεί ότι ανήκουν πλέον στο παρελθόν, τα μνημόνια είναι εδώ. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει και η πρώτη επίσκεψη της τρόικας που βρίσκεται σε εξέλιξη από τη Δευτέρα, στο πλαίσιο της μόνιμης «μεταμνημονιακής» εποπτείας.

Το αντικείμενο της επίσκεψης δεν είναι «γενικά και αόριστα» κάποια συζήτηση για την πορεία της οικονομίας, αλλά η κατάρτιση του προϋπολογισμού για το 2019, με το ακόμα ψιλότερο «κρησάρισμα» των κοινωνικών δαπανών, τα περισσότερα «αναπτυξιακά» κίνητρα στο κεφάλαιο, τους μόνιμους στόχους των ματωμένων πλεονασμάτων.

Είναι επίσης ο έλεγχος της πορείας των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, για τις οποίες τα στελέχη της τρόικας δεν κουράζονται να θυμίζουν πως κάθε παρέκκλιση από τα συμφωνημένα θα σημάνει αυτόματα την ακύρωση των μέτρων διευθέτησης του χρέους.

Αλλά και από τη μεριά της κυβέρνησης, ξεχωρίζουν μακράν οι συνεχείς διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να υπάρξει «καμία επαναφορά» στο παρελθόν, δικαιώνοντας έτσι τους πάνω από 700 μνημονιακούς νόμους και εμφανίζοντας όσα έχασε ο λαός την προηγούμενη 8ετία ως περασμένα - ξεχασμένα.

Στο ίδιο πνεύμα, κλιμακώνονται οι δηλώσεις ότι η «μεταρρυθμιστική προσπάθεια», οι αναδιαρθρώσεις δηλαδή που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και αποτέλεσαν τον πυρήνα των τριών μνημονίων, θα συνεχιστούν, με «αφετηρία» το «βουνό» των μνημονιακών μέτρων.

Ενώ η κυβέρνηση παρουσιάζει τις εξαγγελίες για τα μέτρα «κοινωνικής δικαιοσύνης» (που στην πραγματικότητα ανακατανέμουν τη χασούρα που έχουν τα λαϊκά στρώματα) ως μέτρα «ρεαλιστικά», «κοστολογημένα», «τόσο-όσο» επιτρέπει ο «δημοσιονομικός χώρος» που έχει συμφωνηθεί με το κεφάλαιο και τους «θεσμούς».

Ολα αυτά, βέβαια, δεν βρίσκονται μόνο στο επίπεδο των δηλώσεων. Περιγράφονται «χαρτί και καλαμάρι» τόσο στις συμφωνίες της κυβέρνησης με τους δανειστές, στο Μεσοπρόθεσμο, όσο και στο λεγόμενο «αναπτυξιακό» σχέδιο «δικής της κοπής», όπου περιέχονται αναλυτικά οι επόμενες αναδιαρθρώσεις που δεσμεύεται να προωθήσει για το κεφάλαιο.

Ακόμα και τα «καβγαδάκια» που στήνουν κυβέρνηση και ΝΔ αυτές τις μέρες, αποτυπώνουν την αντιλαϊκή πραγματικότητα που υπηρετούν από κοινού.

Χαρακτηριστική είναι για παράδειγμα η «κόντρα» σε ό,τι αφορά την Ασφάλιση: Και οι δυο αντιμετωπίζουν το ασφαλιστικό σύστημα ως «δημοσιονομικό πρόβλημα». Και οι δυο υπηρετούν την πολιτική της ΕΕ και τις «συστάσεις» του ΟΟΣΑ, που οδηγούν στο περιβόητο «σύστημα των τριών πυλώνων», διαλύοντας πλήρως τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, ανεξάρτητα από τους ρυθμούς και το εύρος των ανατροπών που προσθέτει κάθε επόμενη κυβέρνηση στους αντιασφαλιστικούς νόμους της προηγούμενης.

Τα μνημόνια επομένως είναι εδώ. Και ανάκτηση των απωλειών για το λαό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων, το γκρέμισμα των αντιλαϊκών μέτρων, τη σύγκρουση με την πολιτική που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Γι' αυτό η κυβέρνηση κοροϊδεύει όταν προπαγανδίζει τη δήθεν «επαναφορά» των Συλλογικών Συμβάσεων, αλλά αρνείται ακόμα και να συζητήσει την πρόταση νόμου των 500 και πλέον συνδικάτων που κατέθεσε το ΚΚΕ και η οποία προβλέπει την κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων που συνθλίβουν τις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς.

Οπως αρνείται να ψηφίσει και την τροπολογία του ΚΚΕ για άμεση κατάργηση των διατάξεων που προβλέπουν νέες περικοπές στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις και παραπέρα μείωση του αφορολόγητου.

Η οργάνωση της πάλης για ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, της συμμαχίας τους και του οργανωμένου αγώνα τους, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν, τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς.