Ανακατανομή του χαρατσώματος για τα φάρμακα μεταξύ φτωχών και πάμφτωχων

Το γνωστό παραμύθι της «μεταμνημονιακής εποχής» και «των νέων δυνατοτήτων χάραξης πολιτικής και αντιμετώπισης των αναγκών των πολιτών», όπως και την περιβόητη απάτη των «ισοδύναμων μέτρων», χρησιμοποίησε για άλλη μια φορά η κυβέρνηση, για να ανακοινώσει μέτρα τα οποία βαφτίζει «εκπτώσεις», ωστόσο είναι πλήρως ενταγμένα στην πολιτική συνεχούς επιβάρυνσης των εργαζομένων και του λαού για την προμήθεια φαρμάκων.

Οπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο υπουργός Υγείας, Ανδ. Ξανθός, κατά τη διάρκεια των εργασιών της αρμόδιας Επιτροπής στη Βουλή, «όποια ελάφρυνση υπάρξει στη συμμετοχή του πολίτη έχει δημοσιονομική επίπτωση, επιβαρύνει αναγκαστικά είτε το κράτος είτε τους άλλους εμπλεκόμενους στην αγορά φαρμάκου. Δεν υπάρχουν ιδανικές και δημοσιονομικά ουδέτερες λύσεις. Η ιδέα μας είναι να μπουν εισοδηματικά κριτήρια και αναγκών με βάση τη χρονιότητα της νόσου, ώστε να έχουν αισθητή ελάφρυνση στο κόστος (...) Αναζητάμε ισοδύναμο μέτρο προκειμένου να υπάρξει ελάφρυνση σε ασθενέστερες οικονομικά ομάδες χωρίς δημοσιονομική επίπτωση». Δήλωσε επίσης ότι ήδη βρίσκεται σε συζητήσεις με τις φαρμακοβιομηχανίες για το συγκεκριμένο σχέδιο.

Αποκωδικοποιώντας τις εξαγγελίες του υπουργείου, επιβεβαιώνεται ότι και στη... «μεταμνημονιακή» Ελλάδα παραμένει «ευαγγέλιο» η τήρηση των αντιλαϊκών δημοσιονομικών στόχων, στη βάση των οποίων θα διατηρείται σε πλήρη ισχύ όλο το αντιλαϊκό πλαίσιο που επιβαρύνει τους ασθενείς και τους εργαζόμενους.

Με δεδομένη την κρατική υποχρηματοδότηση και το πλαφόν της κρατικής φαρμακευτικής δαπάνης, η κυβέρνηση ουσιαστικά εξαγγέλλει την πιθανότητα μέτρων που απλά σηματοδοτούν μια ανακατανομή του χαρατσώματος για τα φάρμακα, και πάλι μεταξύ των φτωχών και των ακόμα πιο φτωχών από τα λαϊκά στρώματα.

Η όποια ελάφρυνση υπόσχεται η κυβέρνηση σε ορισμένες κατηγορίες ασθενειών και ασθενών δεν θα χρηματοδοτηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά από την αύξηση της συμμετοχής των υπόλοιπων ασθενών.

Θέτοντας «εισοδηματικά κριτήρια», στην ουσία λέει ότι θα παίρνει από τους φτωχούς για να ενισχύσει τους πάμφτωχους.

Αυτό που δεν λέει η κυβέρνηση είναι ότι στο έδαφος της πολιτικής της κρατικής υποχρηματοδότησης, της εμπορευματοποίησης και της ενίσχυσης των κερδών των μονοπωλίων του κλάδου, οι πληρωμές των ασθενών έχουν εκτιναχθεί (μεσοσταθμικά από το 9% έχουν ανέβει στο 30%), υπολογίζοντας μόνο τα φάρμακα της «θετικής λίστας».

Παράλληλα, εξακολουθεί να «τρέχει» η διαδικασία αφαίρεσης φαρμάκων από τη «θετική λίστα» και η μετάθεσή τους στα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ) και στα μη αποζημιουμένα, δηλαδή αυξάνεται ο αριθμός των φαρμάκων που οι ασθενείς πληρώνουν εξ ολοκλήρου από την τσέπη τους.

Μόνο από το Γενάρη μέχρι και τον Αύγουστο του 2018, η διαφορά που πλήρωσαν οι ασθενείς μεταξύ της λεγόμενης ασφαλιστικής και της λιανικής τιμής ανέρχεται στα 176.097.140 ευρώ (στοιχεία της Πανελλήνιας Ενωσης Φαρμακοβιομηχανίας). Το ίδιο 8μηνο εκτελέστηκαν 103.869.229 συνταγές, όπου κάθε συνταγή και 1 ευρώ, το οποίο αφαιρείται από τη συμμετοχή του ΕΟΠΥΥ. Εάν ίσχυε μόνο η θεσμοθετημένη συμμετοχή των ασθενών (0%, 10%, 25%), το ποσό που έπρεπε να πληρώσουν οι ασφαλισμένοι θα αντιστοιχούσε στο 14,58% και στον ΕΟΠΥΥ στο 85,42%. Με το κόλπο της διαφοράς ασφαλιστικής και λιανικής τιμής και του 1 ευρώ ανά συνταγή, το ποσοστό που πληρώνουν οι ασθενείς «απογειώθηκε» στο 31,36%, ενώ του ΕΟΠΥΥ μειώθηκε στο 68,64%.

Η παραπάνω «αφαίμαξη» των ασθενών και των λαϊκών στρωμάτων, με τις εξαγγελίες του υπουργείου όχι μόνο θα διατηρηθεί αλλά θα επιδεινωθεί. Και μπορεί η κυβέρνηση να κορδώνεται για το δήθεν «τέλος των μνημονίων», ωστόσο διατηρεί σε ισχύ όλους τους μνημονιακούς νόμους προκειμένου να εξασφαλίζονται τα ματωμένα πλεονάσματα, να δημιουργηθούν ακόμη πιο ευνοϊκές συνθήκες για τη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου. Μερικοί από αυτούς τους τρόπους στήριξης είναι η μείωση των κρατικών κονδυλίων για το Φάρμακο, η διατήρηση των μέτρων σε βάρος των ασθενών και η ανακατανομή του κόστους μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων.