Στη Νάουσα συνεχίστηκε το «ταξίδι» παρουσίαση του νέου βιβλίου του Αλέκου Χατζηκώστα «Τα χειρόγραφα του θανάτου» (εκδόσεις Ατεχνως).

Η εκδήλωση παρουσίασης έγινε με επιτυχία, την Κυριακή 6 Οκτωβρίου στις 7μ.μ στην αίθουσα ΒΕΤΛΑΝΣ Πολυχώρος Πολιτισμού .

Για το βιβλίο μίλησαν:

Γιώργος Κασαπίδης, συγγραφέας

και ο ίδιος ο συγγραφέας

Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασε η Ελένη Ζαφείρκου, ερασιτέχνης ηθοποιός

Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος Βαλάντης Λιόλιος.

Ο συγγραφέας με αφορμή το βιβλίο «άνοιξε» μια σειρά ζητήματα όπως Λογοτεχνία και ιστορία-μνήμη, Λογοτεχνία και η συμβολή της στα κοινωνικά-πολιτικά ζητήματα (πόλεμος, φτώχεια κ.α), η ανάγκη στήριξης των τοπικών λογοτεχνών, καθώς και στη ανάγκη ιδιαίτερα η νέα γενιά να βρει τρόπους σύνδεσης με το διάβασμα κ.α Επίσης αναφέρθηκε στο περιεχόμενο του βιβλίου τονίζοντας ότι «είναι η δική μου συμβολή στη συζήτηση για τα 50 χρόνια της «μεταπολίτευσης», καθώς και σε ζητήματα τοπικής ιστορίας, σχέσης πρωταγωνιστών με υπαρκτά πρόσωπα, τρόπος και γλώσσα γραφής κ. Επίσης μετά το τέλος των ομιλιών ακολούθησε πλούσιος διάλογος.

Ολόκληρη η ομιλία του Γιώργου Κασαπίδη 

 Όποιο βιβλίο κι αν πιάσω, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να το μυρίσω. Λες και η ξεχωριστή μυρωδιά του θα μου πει τα πρώτα μυστικά του, ή έστω, κάποιες μετέωρες κουβέντες του έτσι σαν πρώτη σύσταση. Περιμένω τα πρώτα του λόγια, μια περίληψη εκείνων που κρύβει εντός του. Διαβάζω τυχαίες προτάσεις του, δυο λέξεις που κρύβονται σε αραδιασμένα γράμματα. Ύστερα χαϊδεύω το εξώφυλλό του, του κάνω μια τούμπα, το χαϊδεύω στη ράχη και στην πλάτη του.

Έτσι ξεκίνησα και με του Αλέκου το βιβλίο. Ή κάπως έτσι. Μου το έδωσε σε δρόμο της Βέροιας από το παράθυρο τού αυτοκινήτου μου. Δυο λόγια, ένα αστείο -γνωστός χιουμορίστας- κι έπειτα γεια και χαρά. Μέχρι να επιστρέψω στη Νάουσα καμάρωνε στη θέση του συνοδηγού. Το κοιτούσα μόνο κλεφτά. Οι δουλειά, βλέπετε, μας πιέζει, η ζωή τρέχει και μας απορροφά. Μόνο τον τίτλο του διάβαζα ξανά και ξανά.

ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Άμεσα συνέδεσα τον τίτλο με την ποιητική συλλογή του Λειβαδίτη, ‘’Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου’’. Τον αγαπώ τον Λειβαδίτη. Και ο Αλέκος, είμαι σίγουρος. Καλώς οιωνός σκέφτηκα και μόλις επέστρεψα, έχασα -τρόπος του λέγειν- έναν μεσημεριάτικο ύπνο και λίγες βραδινές ώρες. Το διάβασα!

‘’Τα χειρόγραφα του θανάτου’’ χαρακτηρίζονται από την γλώσσα του Αλέκου. Τα διάβαζα  και είχα την αίσθηση ότι είχα τον Αλέκο δίπλα μου να μου εξιστορεί τα του βιβλίου του. Χρησιμοποιεί μια γλώσσα απλή· άλλωστε σε μια νουάρ νουβέλα όπως η ιστορία του, ίσως δεν υπάρχουνε πολλά λογοτεχνικά περιθώρια. Η ιστορία εξελίσσεται, βιάζεται, τρέχει, μισεί, παίρνει απόσταση. Στην καθημερινότητα των ηρώων του, στους καθημερινούς διαλόγους του, στο καθημερινό των ανθρώπινων ζωών. Είναι όμως ακριβώς έτσι;

Ο Αλέκος, γνωρίζει από ιστορία. Και την τοπική και την ιστορία της Ελλάδας. Και της παλαιότερης και της σύγχρονης. Αρκούν αυτά για να γράψει κανείς ένα βιβλίο; Κάθε περίπτωση διαφορετική. Ο Αλέκος έχει και πολιτική άποψη την οποία την καταθέτει σε όποιους χώρους κι αν βρίσκεται. Καλλιτεχνικά, δημοσιογραφικά και αλλού. Έχει το θάρρος της γνώμης. Είναι δηλωμένος υπερασπιστής του κομμουνισμού. Αρκούν αυτά για να γράψεις μια ιστορία; Για κάποιους είναι αρκετά. Ο Αλέκος  έχει γράψει ποιήματα, διηγήματα, ιστορικά άρθρα. Έχει εμπειρίες από αγώνες του δρόμου, της αντιπαράθεσης, της εφημερίδας, του ραδιοφώνου. Αρκούν όλα αυτά; Είναι και έξυπνος και δημιουργικός…

Στα ‘’χειρόγραφα του θανάτου’’ τα εντάσσει όλα του. Συν την άνεση με την οποία θα μιλούσε κάποιος για την πόλη του.

Χτίζει μια ιστορία ανάμεσα στην Βέροια, στον Βόλο, το Γεντί Κουλέ και το Πανόραμα της Θεσσαλονίκης, μέχρι την Αμερική.

Γνωρίζει κάθε σπιθαμή της πόλης του και περιγράφει με άνεση και λεπτομέρειες κάθε σοκάκι της. Στους περισσότερους ήρωές του διακρίνεις και έναν μικρό ή μεγάλο Αλέκο. Θα έβαζα στοίχημα ότι περιγράφει τη δική του ζωή ή ένα μέρος της.

-Αλέκο, θα το έχανα;

Τι κάνει ο δαιμόνιος Αλέκος, για να πάμε σε μια περιγραφή του  βιβλίου του. Θέτει το πλαίσιο. Βρισκόμαστε στο σήμερα, στη Βέροια. Μικρά φλας μπακ σε άλλες εποχές- στην δεκαετία του ’60- επαναφορά στο τώρα, ταξίδια, ουρανοί, γραφεία, σκοτάδια, μπουντρούμια, κελιά, γέφυρες. Εκλογές, πολιτικοί και πολιτική, ιστορικά γεγονότα, μυθοπλασία, βασανιστήρια, θάνατοι, ελπίδα. Το φως και το σκοτάδι να εναλλάσσονται διαδοχικά τόσο σε ρεαλιστικό επίπεδο όσο και στην εξέλιξη της ιστορίας.

 Ο Γιώργος, ένας 60άρης εκπαιδευτικός από τον Βόλο, με καταγωγή από τη Βέροια, παράλληλα με τη ζωή του, την οικογένειά του -την Κατερίνα και τους δυο τους γιους- σέρνει κι ένα βαρίδιο που δεν τον αφήνει να ησυχάσει. Ο αντιστασιακός πατέρας του έχασε τη ζωή του στις φυλακές του Γεντί Κουλέ. Άγνωστο πώς, άγνωστο υπό ποιες συνθήκες, άγνωστο από ποιους συγκεκριμένα. Ευχή και κατάρα της μάνας του -όχι ακριβώς έτσι, ας μου συγχωρεθεί η έκφραση- να λύσει ο γιος της το μυστήριο. Να βρεθούν οι ένοχοι, οι υπεύθυνοι, οι συνεργάτες. Και δικός του καημός, βέβαια. Τον σημάδεψε η απουσία τού πατέρα, η ορφάνια και όλα τα συνεπακόλουθά τους.

Το ταξίδι του στη Βέροια επιβεβλημένο. Ένα τηλεφώνημα τον στέλνει στην πόλη του Βορρά και συγκεκριμένα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Από εκεί θα ξαναπιάσει, σκέφτεται, το νήμα που έχει αφήσει κατά καιρούς χωρίς αποτέλεσμα, της λύσης αυτού του αινίγματος που τον καίει από παιδί.

Αστυνομικό, ιστορικό, πολιτικό και κομματικό το ανάγνωσμα, λοιπόν. Τι κάνει, όμως, ο Αλέκος; Χρησιμοποιεί την ιστορία αυτή για να αναδείξει όλες τις ιστορικές ανακρίβειες  της χώρας μας, να καυτηριάσει όλα τα κακώς κείμενα ευθέως, να ξεστομίσει τις δικές του αλήθειες -και δε φοβάται να αναμετρηθεί με τους επικριτές του, ξέρει τι έχει στο ντορβά του- να σκαλίσει πληγές, να τις ανοίξει διάπλατα, να κατηγορήσει τους υπεύθυνους της εποχής του 2023 και πίσω, να αναμετρηθεί με όσα καίνε τον ίδιο και τους ήρωές του. Να πει ονόματα!

Ο Αλέκος Χατζηκώστας ντύνεται έντεχνα, πότε ως αστυνόμος Καραμήτρος από την Βέροια ο οποίος αναλαμβάνει μια υπόθεση απόπειρας δολοφονίας, πότε ως γυναίκα υπάλληλος των Αρχείων του κράτους, ως μάνα του εκπαιδευτικού, άλλοτε ως υποψήφιος δήμαρχος της Βέροιας -ενός μεγαλοδικηγόρου, ευυπόληπτου πολίτη του οποίου ο πατέρας εμπλέκεται άμεσα στην υπόθεση.

 Άλλες φορές γίνεται ένας ρουφιάνος - το δεξί χέρι του υποψήφιου δημάρχου. Και η ιστορία γράφεται, θαρρείς από μόνη της, σελίδα τη σελίδα. Με ενδιαφέρον, με αγωνία, με κόστος. Κόστος που αρμόζει στον καθένα. Στο ύψος του καθενός. Βλέπω τον Αλέκο στο γραφείο του να γράφει μανιωδώς, ασταμάτητα, απνευστί, αγόγγυστα. Με είκοσι βιβλία γύρω του, με αρχεία μπροστά του, με ντοκουμέντα. Βοηθοί του άοκνοι.

Το τέλος -φυσικά και δεν θα το ομολογήσω- έρχεται βήμα βήμα. Και το ερώτημα, για εμένα, ένα. Πόσος καιρός απαιτείται, άραγε, για να δοθούν ή όχι, σε τούτη την πληγωμένη χώρα, οι κατάλληλες απαντήσεις. Στην χώρα των δύο παγκοσμίων πολέμων, του εμφυλίου, της Βασιλείας, της ξενιτιάς, της χούντας, της σύγχρονης δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Το βιβλίο του Αλέκου αξίζει να διαβαστεί με προσοχή, κρατώντας υποσημειώσεις, σημειώσεις, ημερομηνίες, ονόματα. Και όλα αυτά, μέσα από ένα παιχνίδισμα μιας ιστορίας που κρύβει γεγονότα και μυθοπλασίες.

‘’Τα χειρόγραφα του θανάτου’’ μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με εκείνα τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου του Λειβαδίτη, αλλά έχουν μιαν άλλη αξία. Αξία που πρέπει να υπάρχει στην βιβλιοθήκη σας.

Πριν δώσουμε τον λόγο στον απόλυτα υπεύθυνο της παρουσίας μας εδώ, θα παρακαλούσα την Ελένη να μας διαβάσει ένα ακόμη απόσπασμα. Ένα καταγγελτικό, απροκάλυπτο, καυστικό ‘σχόλιο’ του Αλέκου. Θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω ‘’Χατζηκωστακικό’’.

Ο λόγος στον Αλέκο. Έχει σίγουρα να μας πει πολλά περισσότερα, δεν τσιγκουνεύεται στα λόγια άλλωστε…

Αλέκος Χατζηκώστας. Ο συγγραφέας της νουάρ νουβέλας!

 

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.