Του Αλέκου Χατζηκώστα *

Με βαρύγδουπες φράσεις όπως «ιστορική συμφωνία», «ουσιαστικός διάλογος», «νέα εποχή» και «προσπάθειες που έγιναν πράξεις» ανακοίνωσε σήμερα το υπουργείο Εργασίας τη λεγόμενη «κοινωνική συμφωνία κυβέρνησης και εθνικών Κοινωνικών Εταίρων» για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ).

Η παρουσίαση έγινε σε συνέντευξη Τύπου της υπουργού Εργασίας Ν. Κεραμέως στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΣΕΤΕ και  ΣΒΕ.

Μέσα από τις τοποθετήσεις τους επιχείρησαν όλοι να ταυτίσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και των εργοδοτών με χαρακτηριστική την τοποθέτηση της υπουργού να κάνει λόγο ότι για τους εργαζόμενους σημαίνει «σταθερό, ασφαλές και προβλέψιμο εργασιακό περιβάλλον, λιγότερο άγχος, αφού μειώνεται η ανησυχία για αλλαγές στους εργασιακούς όρους. Είναι μια βαθιά ανάσα ασφάλειας και αξιοπρέπειας. Για τις επιχειρήσεις, σημαίνει σταθερότητα, δυνατότητα επένδυσης στους εργαζόμενους, περιβάλλον με ξεκάθαρους κανόνες δίχως συνεχείς ή ανοιχτές διαπραγματεύσεις, περιβάλλον που διευκολύνει και ενισχύει την ανάπτυξη και την καταπολέμηση αθέμιτου ανταγωνισμού». Ή όπως ξεδιάντροπα είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ «μόνο εξ όψεως είναι αντίθετα τα συμφέροντα εργαζομένων και εργοδοτών».

Όπως ισχυρίζονται για γίνει επέκταση μίας ΣΣΕ πλέον θα απαιτείται οι εργοδότες που θα δεσμεύει να απασχολούν το 40% των εργαζομένων του κλάδου ή του επαγγέλματος. «Μειώνεται το απαιτούμενο ποσοστό κάλυψης από 50% σε 40%, ενώ το ποσοτικό κριτήριο του 40% δεν θα εξετάζεται καθόλου όταν τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας συνυπογράφουν οι λεγόμενοι εθνικοί κοινωνικοί εταίροι». Ακόμη «δίνεται η δυνατότητα στη ΓΣΕΕ να μπορεί να συνάπτει ή να συνυπογράφει κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας επικουρικά εφόσον προσκληθεί από μέλος της να το κάνει, ώστε να εφαρμόζεται η νέα δυνατότητα της επέκτασης».

Στον «οδικό χάρτη» που παρουσίασαν λοιπόν λένε ότι θα καταργηθεί η μνημονιακή ρύθμιση («Ν. 4046/2012, ΠΥΣ 6/2012) για τη μερική μετενέργεια που ισχύει από το 2012 (που όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις ψήφισαν). Δηλαδή «μετά το τρίμηνο (σ.σ. από το τέλος ισχύος της ΣΣΕ) εξακολουθούν να ισχύουν όλοι οι όροι της ΣΣΕ μέχρι τη σύναψη νέας ΣΣΕ».Ισχυρίζεται ότι επιταχύνονται οι διαδικασίες σε περίπτωση διαφωνίας εργαζομένων και εργοδοτών με «ταχύτερες διαδικασίες για την επίλυση διαφορών μέσω του ΟΜΕΔ». Αντί σχολιασμού αυτό ακόμα και στις διαφάνειες που παρουσίαζε η Κεραμέως το είχε και στα «οφέλη» για τις επιχειρήσεις... 

Να σημειωθεί πως η υπουργός ξεκινώντας την παρέμβαση της επικαλέστηκε την Οδηγία 2022/2041 της ΕΕ που ενσωματώθηκε πέρυσι στην ελληνική νομοθεσία από την κυβέρνηση της ΝΔ, με τον προαναφερόμενο νόμο για τον κατώτατο μισθό (5163/2024), την οποία συνοδεύει ο ισχυρισμός ότι τάχα «επιβάλλει την αύξηση του ποσοστού κάλυψης των εργαζομένων από ΣΣΕ τουλάχιστον στο 80%». 

Ωστόσο χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα από μια σειρά κράτη - μέλη της ΕΕ, όπου τα ποσοστά κάλυψης των εργαζομένων από ΣΣΕ είναι πράγματι πολύ μεγάλα (80%-95%), π.χ. Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Βέλγιο, Φινλανδία, Σουηδία, Ισπανία. Σε Γερμανία και Αυστρία οι κλαδικές ΣΣΕ καθορίζουν τους τυπικούς όρους απασχόλησης και επιτρέπουν εξαιρέσεις από την αρχή της ευνοϊκής μεταχείρισης μέσω ρητρών εξαίρεσης ή παρέκκλισης. Αυτές οι ρήτρες, συχνά γνωστές και ως ρήτρες ανταγωνισμού, επιτρέπουν σε επίπεδο εταιρείας τις «αποκλίσεις» προς τα κάτω τόσο για μισθούς όσο και για συνθήκες εργασίας σε σχέση με όσα ορίζονται στην κλαδική συμφωνία. Κράτη όπως η Γαλλία και το Βέλγιο, το καθένα με διαφορετικό τρόπο, διατηρούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν στις ΣΣΕ, είτε ως προς το ύψος των αυξήσεων είτε ως προς την επέκταση των ΣΣΕ  είτε ως προς το ύψος των αυξήσεων είτε ως προς την επέκταση των ΣΣΕ, αν κρίνουν ότι αυτές απειλούν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Στη ουσία τώρα έχουμε:

α) τη διατήρηση και διαιώνιση του μνημονιακού μηχανισμού που επιβάλλει παγωμένους μισθούς, μικρότερους σε πραγματικές τιμές από τους μισθούς του 2011! Αυτό επιτυγχάνεται με τη διατήρηση της κατάργησης των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων τόσο για τον κατώτατο, όσο και για τους κλαδικούς μισθούς. Επίσης, με τη διαιώνιση όλων των αντεργατικών προϋποθέσεων που απαιτούνται για την επεκτασιμότητα μιας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, στα όρια των “δημοσιονομικών αντοχών και ανταγωνιστικότητας” των επιχειρήσεων.

β) τη διατήρηση όλων των μνημονιακών μέτρων που υπονόμευαν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, όπως η κατάργηση της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης και η δυνατότητα οι επιχειρησιακές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας να εξαιρούνται των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, ακόμα κι αν οι τελευταίες είναι ευνοϊκότερες.

γ) τη διαμόρφωση ενός ασφυκτικού πλαισίου περιορισμού της δράσης των Ομοσπονδιών που επί της ουσίας τις θέτει υπό την ομηρία των εργοδοτικών ενώσεων και της ΓΣΕΕ για να υπογράφουν κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τον ακόμα πιο σφιχτό εναγκαλισμό των Ομοσπονδιών από τις εργοδοτικές ενώσεις για την κατοχύρωση, μέσα από τις κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, όλου του αντεργατικού πλαισίου που έχει διαμορφώσει τους μισθούς πείνας και οδηγεί στο ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου στις 13 ώρες δουλειάς την ημέρα.

Οι εργαζόμενοι δεν θα πρέπει να «τσιμπήσουν». Αντίθετα πιο αποφασιστικά να συνεχίσουν τους αγώνες τους για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων και για την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων με αυξήσεις στους μισθούς, για 7ωρο – 5ημερο – 35ωρο που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες τις εποχής μας.

* Δημοσιογράφος-συγγραφέας

πρώτη δημοσίευση εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ της Μαγνησίας

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.