Περί ηθικής ο λόγος. Ηθικολόγοι

Γράφει ο θεόδωρος Θεοδωρίδης φαρμακοποιός, δημοτικός σύμβουλος Βέροιας

Ευτυχώς για τις μικρές κοινωνίες η καθημερινότητα αναδεικνύει την ποιότητα μας και τις σχέσεις μεταξύ μας. Θέλοντας και μη η επαφή μας, είτε στη δουλειά μας, είτε στις σχέσεις μας, είτε στις φιλικές μας συνευρέσεις, γρήγορα αναδεικνύει ότι καλό, ότι ανθρωπίνως έντιμο και συγχρόνως αναγνωρίζετε. Υπάρχουν βέβαια και οι διπρόσωποι που νομίζουν ότι ξεγελούν με τις συμπεριφορές τους. Ακόμη και αυτοί που πιστεύουν ότι ο χρόνος δε θα αναδείξει την ηθικολογία τους πλανώνται και η κοινωνία δεν ξεχνά και τους αποβράζει τιμωρώντας τους έστω και σιωπηλά με την αδιαφορία της. Πλησιάζουν οι φαινομενικά ηθικοί τους συνανθρώπους τους και δημιουργούν ένα πλέγμα εμπιστοσύνης και αβροφροσύνης με τους επιτήδειους που έρπουν πλάι τους μπας και επωφεληθούν. Συνήθως είναι δίπλα τους και τιτιβίζουν ενοχλώντας με την αδυναμίας τους γιατί ποτέ δεν ήταν γνώστες. Μεσοβέζικα προσπαθούν να επιβάλλουν ή να συνδράμουν στην αληθοφάνεια στον αφεντικών τους.

 Η πολιτική ηθική έχει να κάνει με δύο κατηγορίες ανθρώπων. Υπάρχουν άνθρωποι που χαίρουν την εκτίμηση του κόσμου, επιτυχημένοι αρκετοί από αυτούς στη ιδιωτική τους ζωής αλλά ζουν με την ψευδαίσθηση του καλού παιδιού και έτσι νομίζουν ότι βολεύονται. Είναι συνήθως τίμιοι στις προσωπικές τους συναλλαγές, αυταρέσκονται και κορδώνονται με το χαρακτηρισμό του ηθικού. Ο χαρακτήρας όμως φαίνεται όταν κανείς τους ζορίσει, δεν υπακούσει ή όταν διαφωνήσει ανοικτά με τα λεγόμενα τους ή τις επιλογές τους. Αλήθεια που κρύβεται τόση υποκρισία; Καταρρέουν και προσπαθούν να σωθούν στήνοντας σκηνικό, προγραμματισμένο,με τους ακόλουθους τους που όπως είπαμε προκειμένου να υπηρετήσουν τα αφεντικά τους υπερασπίζονται με ανήθικο τρόπο την ηθική όλων τους. 

Ηθικός δεν είναι αυτός που προσπαθεί αλαζονικά να επιβληθεί αλλά αυτός που παραδέχεται το λάθος του ζητώντας συγγνώμη. Σπάνιο φαινόμενο στην πολιτική διαδρομή. Η μικροπρέπεια και ο πολιτικαντισμός ωχριούν μπροστά στη μεγαλοπρέπεια της ηθικής. Φωνασκούντες και απειλώντας προσπαθούν να γαντζωθούν από το αλάθητο της εμμονής τους. Οι απειλές είναι σύνηθες φαινόμενο και οι γελοιότητες αντάμα με τη φαιδρότητα της αδιαλλαξίας τους. 

Τα τσιράκια τους ως δουλοπάροικοι προσφέρουν την βοήθεια τους συμμετέχοντας στη κακόγουστη και κηνοθετημένη καλά πράξη τους αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα του σεναρίου τους . Έχουν γνώση όμως οι φύλακες. Αδιάψευστος μάρτυρας είναι η ίδια τους επιδεικτική φαυλότητα. Ακόμη και ο πιο απλοϊκός νους νιώθει και καταλαβαίνει τι επιθυμούν και τι επιδιώκουν. Μέσα από την εξαφάνιση του απέναντι τους, που τόλμησε να σηκώσει το ανάστημα του και να αρνηθεί να είναι ένα με αυτούς, δείχνουν την ηθική τους υπόσταση. Αυτοί λοιπόν οι ηθικολόγοι λειτουργούν σαν πιόνια. Οι κινήσεις τους όμως οδηγούν  ανέλπιστα στην αποτυχία τους. Δεν έχουν υπολογίσει στο αλάθητο του ελεύθερου σκοπευτή και το άτρωτο σημείο τους, η αδιαλλαξία τους, έγινε η αφορμή της ήττας. Νομίζουν οι προσφέροντες παράφρονα τις υπηρεσίες τους στον αρχηγό και ηγέτη τους δεν θα έρθει και η δική τους ώρα. Ο αλαζόνας ενεργεί πάντα προς ίδιον όφελος . Η ιστορία είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Το έζησαν οι παλαιότεροι και το διαβάσαμε στην ιστορία οι νεότεροι ποια ήταν η συμπεριφορά των ηγετών απέναντι στους υποτακτικούς συμπαραστάτες τους και πληροφοριοδότες τους. Είναι αργά για μερικούς ηθικολόγους να καταλάβουν το ανήθικο της δικής τους πράξης αλλά και το πόσο άσχημα θα αισθανθούν όταν και το δικό τους πετσί νιώσει την αμετροέπεια του αφεντικού τους.

 Στην πολιτική όμως υπάρχουν και άνθρωποι με ηθικές αρχες, όχι φαινομενικές, που καθημερινά προσπαθούν να κάνουν πράξη το όραμα τους. Δεν είναι άλλο από την συνεισφορά τους στη κοινωνία και στο σύνολο. Χωρίς υπόνοιες και χωρίς αυλοκόλακες γύρω τους, διαχειρίζονται την τιμητική θέση τους, με σύνεση και ταπεινότητα. Υπήρξαν και σε υψηλά κλιμάκια της πολιτικής άνθρωποι, πρωθυπουργοί, που πέθαναν σε ένα ντιβάνι και χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο. Η ηθική τους ξεπερνούσε τα όρια της χώρας και άφησαν ανεξίτηλο το μελάνι των ιστορικών που αφιέρωσαν για την ταπεινότητα τους. Η ηθική έχει να κάνει με το εσωτερικό μας πρόσταγμα. Πως γεννηθήκαμε, που και από ποιους γαλουχηθήκαμε την έννοιά της. Σπάνια οι άνθρωποι φεύγουν από το δίδαγμα των προγόνων τους. Βέβαια η διαφορά αυτή είναι που απομακρύνουν κάποιους από την ενασχόληση με την πολιτική. Η διάβρωση  του χαρακτήρα σε ένα ηθικό άνθρωπο αποκλείεται να προχωρήσει . Όπου βρει όμως την ευκαιρία θα το σαπίσει και θα αναδείξει την ποιότητα του  υλικού που φτιάχτηκε.

 Στο δια ταύτα… προσωπικά  με ενοχλούν περισσότερο οι έμμισθοι αυλοκόλακες που θαρρούν ότι υποτέλεια είναι πρόσταγμα και άρα θέσφατο του αφεντικού τους.

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει. 

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φαρσοκωμωδία με κοινό παρονομαστή το όνομα «Μητσοτάκης»

Επόμενο άρθρο

Δεν φταίει η «κακιά η ώρα»