Δεν φταίει «ο κακός μας ο καιρός»...

Η έκθεση της αγροτικής παραγωγής στα φυσικά φαινόμενα και η πολιτική του κράτους να μην παίρνει μέτρα προστασίας και να μην καλύπτει με επάρκεια τις ζημιές προστίθενται στα αδιέξοδα που κάνουν «Γολγοθά» την επιβίωση των βιοπαλαιστών αγροτών και κτηνοτρόφων.

Η επανάληψη των μεγάλων καταστροφών κάθε χρόνο επιβεβαιώνει ότι δεν υλοποιούνται έργα υποδομής (αντιπλημμυρικά, αντιχαλαζικά κ.ά.) για την ασφάλεια της παραγωγής από φυσικούς κινδύνους, με ολοκληρωμένο κρατικό σχεδιασμό και την αναγκαία χρηματοδότηση. Αλλά κι όταν συμβούν οι καταστροφές, όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις προσπαθούν να πετάξουν από πάνω τους τις ευθύνες και να μειώσουν στο ελάχιστο όσα δικαιούνται οι αγροτοκτηνοτρόφοι που ζημιώθηκαν, ακόμα και να τους αφήσουν χωρίς καθόλου αποζημίωση...

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Επειδή τόσο η προστασία όσο και η αποκατάσταση των ζημιών στις καλλιέργειες, στις εκτροφές και στην παραγωγή των βιοπαλαιστών αγροτών και κτηνοτρόφων, αντιμετωπίζονται ως «κόστος» για το κράτος και επαφίενται στην «ατομική ευθύνη», ενώ ενισχύονται με κάθε τρόπο οι μεγάλες καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις και τα μονοπώλια της μεταποίησης.

Το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας επιτρέπει την ασφαλέστερη πρόληψη των καταστροφών και την προστασία της παραγωγής, αλλά οι βιοπαλαιστές αγρότες και κτηνοτρόφοι συνεχίζουν να είναι έρμαια των καιρικών φαινομένων.

Παρά τις «υποσχέσεις» όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων για στήριξη της αγροτικής παραγωγής, η θέση τους επιδεινώνεται διαρκώς, επειδή η χρηματοδότηση και τα άλλα μέτρα στήριξης από κράτος και ΕΕ αφορούν τα μεγαθήρια του αγροτοδιατροφικού τομέα και την «εξωστρέφειά» τους. Οταν πρόκειται όμως για την προστασία της δικής τους παραγωγής και του εισοδήματός τους, τότε δεν περισσεύει δεκάρα τσακιστή από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα ευρωπαϊκά ταμεία.

Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, μέσα και από το παράδειγμα των καταστροφών, ότι οι λαϊκές ανάγκες δεν συναντιούνται πουθενά με την πολιτική στήριξης της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις, στο πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής που υλοποιεί τις κατευθύνσεις της ΚΑΠ.

Με αυτήν την πολιτική συγκρούεται ο οργανωμένος αγώνας Ομοσπονδιών και Αγροτικών Συλλόγων, που αναπτύσσουν συντονισμένη δράση μέσα από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων.

Ειδικά για το ζήτημα των καταστροφών και των αποζημιώσεων, διεκδικούν αλλαγή του κανονισμού του ΕΛΓΑ, ώστε να ασφαλίζει και να αποζημιώνει την παραγωγή και το κεφάλαιο στο 100%, άμεσα και δίκαια, από όλους τους φυσικούς κινδύνους και τις νόσους, χωρίς εξαιρέσεις και σε όλα τα στάδια της παραγωγής, αλλά και ΕΛΓΑ - δημόσιο φορέα, με επαρκή κρατική χρηματοδότηση.

Ο αγώνας αυτός και η προσπάθεια ανάπτυξης κοινής δράσης με σωματεία εργαζομένων και άλλους φορείς του κινήματος απαντάνε στις σημερινές αγωνίες των βιοπαλαιστών αγροτών και κτηνοτρόφων για μια καλύτερη ζωή των ίδιων και των παιδιών τους.

Σε όλους αυτούς απευθύνεται το Κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ, που πρωτοστατεί στην οργάνωση της πάλης για να μπορεί ο λαός να ζει με αξιοπρέπεια, για να ικανοποιούνται οι διευρυνόμενες ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, για να αξιοποιούνται οι δυνατότητες που προσφέρουν η επιστήμη και η ανάπτυξη της τεχνολογίας προς όφελος των πολλών και όχι για τα κέρδη των λίγων.

Η απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα που αναπαράγει για τον λαό η οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο το κέρδος είναι ο σοσιαλισμός, η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, που θα στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Εκεί θα εντάσσονται και οι βιοπαλαιστές αγρότες μέσω των εθελοντικών παραγωγικών συνεταιρισμών, δίνοντας οριστικά τέλος στο βάσανο της επιβίωσης, που σήμερα αποτελεί ατομική και όχι κοινωνική υπόθεση και ευθύνη.