Η κυβέρνηση μεθοδεύει περικοπές σε μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων;

Γράφει η Ευγενία Καβαλλάρη, εκπαιδευτικός

Εδώ και μέρες πληθαίνουν τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που με ένα συντονισμένο τρόπο αναπαράγουν το σενάριο πως επίκεινται περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.

Πολλά σενάρια, γύρω από τους μισθούς στο δημόσιο τομέα, εξυφαίνονται και βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες και αυτό δεν είναι τυχαίο. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των σχεδίων είναι η πίεση που δέχονται τα δημοσιονομικά της χώρας και ο προϋπολογισμός λόγω του κορονοϊού. Οι ναυαρχίδες των αστικών δημοσιογραφικών επιτελείων θυμήθηκαν ξανά πως η ψαλίδα των μισθών ανάμεσα στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι ήδη πολύ μεγάλη και θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο μετά την κρίση της επιδημίας σε βάρος των δεύτερων. Μεθοδεύουν έναν ύπουλο εκβιασμό απέναντι στους εργαζόμενους που έχει πολλές όψεις, ενεργοποιώντας και πάλι τον αντιδραστικό κοινωνικό αυτοματισμό. Από τη μια μεριά οι μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα παρουσιάζονται ως φυσικό φαινόμενο ή το λιγότερο ως λογική συνέπεια και οι εργαζόμενοι οφείλουν να βάλουν πλάτη, διότι διαφορετικά υπάρχει η απειλή και η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης. Μπροστά σ’ αυτό το δίπολο οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα οφείλουν, σύμφωνα πάντα με την κυρίαρχη προπαγάνδα, να βάλουν πλάτη και να αποδεχθούν οριζόντιες μειώσεις στους μισθούς τους, που φτάνει ως και το 50%, ώστε να “διορθωθεί” το άνοιγμα της ψαλίδας των αποδοχών δημοσίου – ιδιωτικού τομέα. Στρέφουν τους ιδιωτικούς ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους, απαιτώντας μάλιστα από τους πρώτους να αποδεχθούν ως κανονικότητα τους λεηλατημένους μισθούς φτώχειας και εξαθλίωσης και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας και των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Κι αν τα σενάρια για οριζόντιες μειώσεις μισθών μοιάζουν “ακραία”, υπάρχει μια άλλη μερίδα του αστικού τύπου που κινείται στο ίδιο μήκος κύματος αλλά παρουσιάζει μια ελαφρώς διαφοροποιημένη εκδοχή της ίδιας κατεύθυνσης. Βάζει στο στόχαστρο ομάδες εργαζομένων στο Δημόσιο τομέα που σήμερα υποχρεωτικά δεν εργάζονται λόγω λουκέτου σε συγκεκριμένους τομείς (πχ εκπαιδευτικοί) ή εφαρμόζεται η εκ περιτροπής μερική εργασία. Για τις περιπτώσεις αυτές οι δημοσιογραφικοί λαγοί σπεύδουν να διαμορφώσουν ευνοϊκό κοινωνικό κλίμα για τα σχέδια που απεργάζονται τα αφεντικά τους, κάνοντας λόγο για άδικη μεταχείριση ανάμεσα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ώστε η επιβολή των μισθολογικών περικοπών σε αυτούς τους εργαζόμενους να προκύψει ως λογικό και δίκαιο μέτρο, στο πλαίσιο πάντα της “εθνικής ομοψυχίας” όπου όλοι οι καλούνται να βάλουν πλάτη και να αποδεχθούν πρόθυμα και υπάκουα τη νέα λεηλασία.

Η συζήτηση που εντείνεται αυτές τις μέρες καθόλου τυχαία δεν είναι. Μπορεί ο Σταϊκούρας καθώς και άλλα κυβερνητικά στελέχη να δηλώνουν πως δεν εξετάζουν αυτή τη στιγμή τέτοια μέτρα, σπεύδουν όμως να συμπληρώσουν με νόημα στην ίδια φράση πως για το μέλλον όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά. Χρησιμοποιώντας ως προσχηματικό επιχείρημα την αβεβαιότητα που υπάρχει γύρω από το χρονικό ορίζοντα της κρίσης δεν αποκλείουν κανένα ενδεχόμενο περικοπής, οριζόντιας ή επιμέρους, για τους επόμενους μήνες. Τα σενάρια και η δημόσια συζήτηση, που αφήνει η κυβέρνηση να εξελίσσεται, δοκιμάζουν τις κοινωνικές αντιδράσεις αλλά και ταυτόχρονα τα αντανακλαστικά των εργαζομένων, ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα.

Τα δημοσιογραφικά επιτελεία που βρίσκονται στην υπηρεσία της κυβερνητικής προπαγάνδας προλειαίνουν το έδαφος, ενεργοποιούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και με όχημα τον κοινωνικό αυτοματισμό εντοπίζουν και στοχοποιούν ως πρόβλημα τους δημοσίους υπαλλήλους, όπως άλλωστε έχει γίνει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν.

Για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα δεν θα υπάρχει κανένας εφησυχασμός. Είναι βέβαιο πως θα βρεθούν και αυτοί στο μάτι του κυκλώνα και της αντιλαϊκής πολιτικής την επόμενη ημέρα.

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.

Προηγούμενο άρθρο

«Ο θάνατός σου, η ζωή μου»

Επόμενο άρθρο

Η συμβολή της Κούβας στην καταπολέμηση του κορονοϊού