Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας

Κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου της Βέροιας για την «Ελληνικότητα της Μακεδονίας» ο  καθηγητής της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης Νικόλαος Κόϊος υποστήριξε απαντώντας στα περί εθνικισμού ότι «είμαστε κοσμοπολίτες, δεν είμαστε διεθνιστές». Και φυσικά δεν αμφισβήτησε την αναγκαιότητα ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε

Στη φάση αυτή , με αφορμή τις εξελίξεις σχετικά με την ΠΓΔΜ εξελίσσονται από πολιτικά κόμματα και φορείς και οι δύο «τάσεις» της αστικής ιδεολογίας που έχουν κοινή ρίζα την εξυπηρέτηση όχι των λαϊκών συμφερόντων, αλλά της αστικής τάξης. Ας γίνουμε συγκεκριμένοι!

1.Εθνικισμός είναι ιδεολογία της αστικής τάξης, που αποσκοπεί να διεγείρει το μίσος των λαών ενάντια σε άλλους λαούς και να στεριώσει στη συνείδησή τους την αντίληψη της κυριαρχίας ενός κράτους πάνω σ' ένα άλλο. Ο εθνικισμός καλλιεργείται από τα καπιταλιστικά κράτη, γιατί στη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας και του κεφαλαίου βρίσκεται η ανάγκη της διαίρεσης των ανθρώπων, που δίνει την ευκαιρία πιο εύκολης επιβολής της καταπίεσης και εκμετάλλευσης. (Ενα μέσον και μάλιστα ισχυρό είναι η εθνική καταγωγή). Η αστική τάξη διαδίδει τον εθνικισμό, για να σπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στους εργαζόμενους των διαφόρων εθνών. Για να τους εμποδίσει να χειραφετηθούν και να ενωθούν σε κοινό μέτωπο ενάντιά της. Για να αποσπάσει την προσοχή τους από την ταξική πάλη για την ανατροπή του κεφαλαίου. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον εθνικισμό για την προετοιμασία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και για να δικαιολογήσει την υποδούλωση άλλων λαών. Επίσης, χρησιμοποιεί τον εθνικισμό και στο εσωτερικό ενός κράτους, όταν το αστικό κράτος είναι πολυεθνικό, ή όταν υπάρχει μεγάλο τμήμα μεταναστών, με δεδομένο το αντικειμενικό γεγονός, σύμφυτο του καπιταλισμού, της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης. Ο εθνικισμός μπορεί και διαδίδεται ή επιδρά σε συνειδήσεις ανώριμες πολιτικά, ταξικά, επειδή ακριβώς υπάρχει το έδαφος ανάπτυξής του από την εποχή των αστικών επαναστάσεων και τη δημιουργία καπιταλιστικών κρατών.

2.Ο κοσμοπολιτισμός, η άλλη όψη του νομίσματος, είναι μέρος της αντιδραστικής αστικής αντίληψης, που διαδίδεται από τους ιδεολόγους του ιμπεριαλισμού και αποτελεί ένα όπλο στα χέρια του κεφαλαίου, στην προσπάθειά τους να υποτάσσουν την εργατική τάξη της χώρας τους στους δικούς τους εκμεταλλευτικούς σκοπούς (η συμμετοχή στην ΕΕ είναι ωφέλιμη για τους ανθρώπους του μόχθου μας, αφού γίνονται Ευρωπαίοι πολίτες, ή πολίτες του κόσμου), αλλά και να υποδουλώνουν άλλους λαούς, στο όνομα της επιβολής των αξιών της καπιταλιστικής ελευθερίας, δηλαδή της ελευθερίας στην εκμετάλλευση. Είναι, επομένως, ένα ιδεολογικό όπλο για την πολιτική και οικονομική υποδούλωση των λαών.

3. Η  σύνδεση τους. Για παράδειγμα, η επιδίωξη της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, για ένταση της διαπλοκής του κεφαλαίου της με το αμερικάνικο ή το δυτικοευρωπαϊκό συνοδεύεται από τη συμμετοχή της Ελλάδας σε διεθνείς και περιφερειακούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ενωση κλπ.). Ταυτόχρονα, η επιβολή αυτής της πολιτικής από τις αστικές κυβερνήσεις, πολιτική μονόδρομος για το κεφάλαιο, επιφέρει δεινά στην εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία και είναι σε απόλυτη αντίθεση με τα συμφέροντά τους. Προκειμένου η άρχουσα τάξη να στηρίξει αυτές τις επιλογές της, το δικό της μονόδρομο, πρέπει να διαμορφώνει και ανάλογη ψυχολογία και συνείδηση στις λαϊκές μάζες. Σ' αυτή την επιδίωξή της, το καλύτερο εργαλείο είναι η ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση με τον «κοσμοπολιτισμό».  Τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας, λέει η κυβέρνηση, απαιτούν συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ακόμη και αν αυτό απαιτεί εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων,(κοσμοπολίτικη λογική), ή και αντιπαράθεση με άλλους λαούς (π.χ. εθνικιστικά συλλαλητήρια για την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, προκειμένου να ενταχτεί στην υπηρεσία της Δύσης, με μοχλό την Ελλάδα)

4. Οι εργάτες δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, ενώ τους ενώνουν τα πάντα. Και αυτή είναι η βάση της εξάλειψης του εθνικισμού και του κοσμοπολιτισμού. Σαν απάντηση αντιτάσσουν τον προλεταριακό διεθνισμό, την κοινή ταξική τους πάλη, ανεξαρτήτως εθνικότητας, για την οριστική απαλλαγή τους από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Στην προκειμένη περίπτωση πατριωτισμός είναι να φωνάζεις ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, απορρίπτοντας παράλληλα τη συμφωνία για το ονοματολογικό, που ανοίγει το δρόμο για ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ - ΕΕ και επιταχύνει την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της Βαλκανικής, βάζοντας τους λαούς σε νέες περιπέτειες και κινδύνους.

 

 

 

 

 

 

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.