Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου παρουσιάστηκε το βιβλίο «Σταγόνες» του Γιώργου Κασαπίδη στη Βέροια το απόγευμα της Τετάρτης 4/5 στην «Ελιά». Την εκδήλωση διοργάνωσε το βιβλιοπωλείο ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ, οι εκδόσεις ΠΗΓΗ και την στήριξε το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας. Για το βιβλίο μίλησαν η Κατερίνα Μπόσκου, ο Δημήτρης Μουρατίδης, ο Αλέκος Χατζηκώστας και ο συγγραφέας. Αποσπάσματα και ολόκληρα διηγήματα ακούστηκαν δραματοποιημένα από την Όλγα Παπαδοπούλου, την Κατερίνα Μπόσκου, τον Γιάννη Παρασκευόπουλο και τον ίδιο τον συγγραφέα.

Η Κατερίνα Μπόσκου αναφέρθηκε στην προσωπικότητα του συγγραφέα και υπογράμμισε τον τρόπο γραφής τους που την χαρακτηρίζει η θεατρική και κινηματογραφική στόφα, ενώ για το περιεχόμενο έκανε λόγο. για τη σφραγίδα που άφησε στην ατμόσφαιρά της η πολιτική ζωή, που καταγράφεται έμμεσα στα πορτρέτα των ηρώων της σαν χαρακιές.

Ο Δημήτρης Μουρατίδης σημείωσε ότι πρόκειται για διηγήματα λεπτοδουλεμένα με γλώσσα ανεπιτήδευτη και εύστοχη με ήρωες καθημερινούς που έχουν ως περιεχόμενο τη νοσταλγία, μνήμη και ευαισθησία.

Ο συγγραφέας παίρνοντας τον λόγο ανάμεσα στ΄’ άλλα τόνισε: «Οι "Σταγόνες" μου είναι κλεμμένες ζωές. Είναι μουσική, θέατρο, ποίηση... Ας είναι αυτό το βιβλίο η ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Ας σκεφτούμε πως οι ζωές είναι δικές μας και πως χρέος μας είναι, απέναντι στην ίδια τη ζωή, ν' αγωνιζόμαστε."

Ολόκληρη η παρέμβαση του Αλέκου Χατζηκώστα

28 σταγόνες δροσιάς σε περιόδους που η σκληρή πραγματικότητα είναι  συχνά άνυδρη.

28 εικόνες σ’ ένα βιου μαστερ από αυτά που βλέπαμε μικροί και που ουσιαστικά αποτελούν από μόνες τους μικρές ταινίες που διατρέχουν δεκαετίες.

28 σταγόνες από μία βρύση που λέγεται ζωή και που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι μικρή, όμορφη και συχνά πικρή.

Μία συλλογή λοιπόν διηγημάτων, ουσιαστικά μικρής φόρμας, γεμάτη όμως εικόνες ενδιαφέρουσες, βγαλμένες από την ίδια τη ζωή και τις αντιφάσεις της με μία γοητευτική γραφή που σε κάνει να θέλεις να διαβάσεις και την παρακάτω ιστορία μέχρι να ολοκληρώσεις το βιβλίο.

Οι ιστορίες έχουν τον δικό τους ρυθμό. Θα μπορούσε να είναι και χορευτικός. Άλλωστε όπως μου αποκάλυψε σε συνέντευξη του ο συγγραφέας ο τίτλος της συλλογής θα μπορούσε να είναι και 9/8, όπως είναι ο ρυθμός του ζεϊμπέκικου. Η περιγραφή άλλωστε του χορού μας δίνει και μία εικόνα- ίσως και άποψη για το πώς είναι η πραγματική ζωή και πως θα μπορούμε να πορευτούμε μέσα σ’ αυτή:

«Ο ζεϊμπέκικος δεν έχει βήματα. Ο ζεϊμπέκικος έχει μόνο ρυθμό. Και μία αποστολή. Είναι το σύνορο ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Μία ενώνει, μία χωρίζει…Εκείνος που τον χορεύει έχει καημό μεγάλο. Πρέπει να είναι δωρικός. Χωρίς τερτίπια, δηθενιές και φιγούρες…»

28 διηγήσεις για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δομή και τις εκπλήξεις τους πολλές φορές δυσάρεστες. Μια συλλογή που συναρμόζει πρόσωπα και καταστάσεις και παρακολουθεί την αλληλεπίδραση ή ακόμη και την αλληλεξάρτησή τους.

Στη «Γερμανική Ιδεολογία» ο Κ. Μαρξ έγραφε διεισδυτικά για τον άνθρωπο και τις σχέσεις του: «Μέχρι τώρα, οι άνθρωποι κατασκευάζουν διαρκώς στα μυαλά τους σφαλερές αντιλήψεις για τον εαυτό τους, για το τι είναι και το τι πρέπει να είναι. Έχουν ρυθμίσει τις σχέσεις τους σύμφωνα με τις ιδέες τους για το θεό, για το φυσιολογικό άνθρωπο κτλ. Αυτοί, οι δημιουργοί, έχουν σκύψει το κεφάλι μπροστά στις δημιουργίες τους. Ας τους ελευθερώσουμε από τις χίμαιρες, τις ιδέες, τα δόγματα, όντα φανταστικά που κάτω από το ζυγό τους οι άνθρωποι φθίνουν. Ας εξεγερθούμε ενάντια στην κυριαρχία των σκέψεων» Και «…σε κάθε ιστορικό στάδιο βρίσκεται ένα υλικό αποτέλεσμα: ένα σύνολο παραγωγικών δυνάμεων, μια ιστορικά δημιουργημένη σχέση ατόμων προς τη φύση και ανάμεσα τους, που παραδίδεται σε κάθε γενιά από την πρώτη από την προηγούμενη της, μια μάζα παραγωγικών δυνάμεων, κεφαλαίων και περιστάσεων, που, από τη μια μεριά, πραγματικά μετατρέπονται  από τη νέα γενιά, αλλά επίσης, από την άλλη, της υπαγορεύουν τους όρους της ζωής της και της δίνουν μια καθορισμένη ανάπτυξη, έναν ειδικό χαρακτήρα. Δείχνει  συνεπώς ότι οι περιστάσεις φτιάχνουν τους ανθρώπους, όπως ακριβώς οι άνθρωποι φτιάχνουν τις περιστάσεις»

Ας έχουμε οδηγό στην ανάγνωση των ιστοριών αυτό το μοτίβο. Η αγάπη και ο θάνατος. Ο ηρωισμός και ο συμβιβασμός. Το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι.  Ιστορίες που δίνουν βάση για τροφή στη σκέψη μας, την εμπλουτίζουν και γι’αυτό συχνά χρειάζεται να ξαναγυρίσουμε στα βαθύτερα μηνύματα που κρύβουν.

Μια συλλογή για τη δύναμη και την επιρροή των ανθρώπινων σχέσεων. Μια συλλογή για την αλήθεια που βρίσκεται καλυμμένη συχνά πίσω από κλειστές πόρτες ή πίσω από κάθε προσποιητά χαμογελαστό βλέμμα, που προσπαθεί να ξεγελάσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.

Οι σταγόνες δεν δροσίζουν πάντα. Δίνουν όμως μία ανάσα αναγκαία. Κι όμως κάθε σταγόνα συμβολίζει και κάτι, τότε συμπληρώνει στιγμές στη θάλασσα του χρόνου.

Μου θυμίζει τη «Νοσταλγία» του Ταρκόφσκι που είχα δει στα φοιτητικά μου χρόνια: «Μία σταγόνα και άλλη μία σταγόνα δεν κάνουν δύο σταγόνες/ αλλά μία σταγόνα μεγαλύτερη».

 

 

 

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.