Σαν δικηγόρος που είμαι, κυρίως ασχολούμενος με ποινικές υποθέσεις,  σχεδόν καθημερινά, συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο. Έτσι λοιπόν, συμβαίνει, αρκετές φορές να ξεχνάω ονόματα, επίθετα, αλλά και πρόσωπα … “μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου”, όπως λέει κι ο ποιητής.

Ήταν λοιπόν ένας κύριος, που συναντούσα κάποιες φορές στη Βέροια, που μου έκανε εντύπωση, επειδή όποτε με συναντούσε με χαιρετούσε πάντα γελαστός και πάντα με καλή διάθεση. Η υπόθεση θύμιζε αστυνομικό θρίλερ, σαν αυτά που γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας.. διότι ενώ αυτός φαινόταν να με γνωρίζει πολύ καλά, εγώ ούτε θυμόμουν που και πότε τον  είχα συναντήσει...

Ποιος λοιπόν ήταν αυτός ο άνθρωπος;;; Πελάτης ο οποίος ικανοποιημένος από την απόδοσή μου σε κάποιο Δικαστήριο με χαιρετούσε με τόση καταδεκτικότητα; Ή μήπως το χαμόγελό του ήταν γεμάτο υπονοούμενα του στυλ «θα δεις τι θα πάθεις,  αν σε πετύχω πουθενά μόνο σου, γιατί με «έκαψες»;;

Κάποια φορά λοιπόν πριν αρκετό καιρό , σε ένα βιβλιοπωλείο της πόλης μας «χαζεύοντας» κάποια βιβλία, «έπεσα» πάνω σε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Δυτικά του Αλιάκμονα» του οποίου συγγραφέας ήταν ο Αλέκος Χατζηκώστας, άγνωστος ακόμη σε μένα.

Σ αυτό το βιβλίο μ εντυπωσίασε πολύ το εξώφυλλό του, γιατί είχε μια καταπληκτική φωτογραφία του Αλιάκμονα. Ξεφυλλίζοντάς το λοιπόν, ανακάλυψα και κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες-διηγήματα. Έτσι το αγόρασα.

Το ίδιο βράδυ το διάβασα απνευστί ολόκληρο ,ήταν καταπληκτικό. Περισσότερο όμως με συγκίνησε ένα διήγημά του με τον τίτλο «Κάποια Μεγάλη Πέμπτη στο χακί», (για το οποίο ο συγγραφέας, όπως διάβασα αργότερα, τιμήθηκε με τον Α’ έπαινο στο 4ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό «Δ. Βικέλας»). Με συγκίνησε ιδιαίτερα αυτό το διήγημα γιατί μιλούσε για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να είναι διαφορετικός και για τη μοναξιά του ιδεολόγου. Αμέσως, η περιέργεια μου με ώθησε να μάθω ποιος ήταν αυτός ο Αλέξανδρος Χατζηκώστας και φυσιογνωμικά, γιατί το βιογραφικό του υπήρχε στο βιβλίο αυτό ,αλλά δεν υπήρχε φωτογραφία του.

Πάω λοιπόν κατευθείαν στο Μεγάλο Αδερφό (googl-άκι),αλλά ούτε εκεί είχε  φωτογραφία του…

Την επόμενη μέρα ξαναπηγαίνω στο βιβλιοπωλείο αναζητώντας κι άλλο βιβλίο αυτού του Συγγραφέα και πέφτω πάνω στα διηγήματά του «Σχεδία Μνήμης». Ανοίγοντας λοιπόν το εξώφυλλο να δω αν υπάρχει φωτογραφία του, μένω έκπληκτος !!!

Αμάν!!! Αυτός είναι ο «πελάτης» μου, που με χαιρετάει πάντα εγκάρδια κι εγώ δεν θυμάμαι ποιος είναι!!!Πόσο τυχερός στάθηκα μ αυτή την διπλή ανακάλυψη…!!!!

Να λοιπόν ποια είναι η μεγάλη ευλογία των συγγραφέων...

 Σε παίρνουν από το χέρι χωρίς εσύ καν να τους γνωρίζεις και σε ταξιδεύουν σε μέρη που εσύ προσωπικά έχεις ήδη ταξιδέψει με το μυαλό σου και νομίζεις ότι άλλος κανείς δεν έχει πάει.

 Γίνονται τότε οι κρυφές ερωμένες σου , ο εξομολόγος σου ,ο παιδικός σου φίλος, ένας μετανάστης που ‘χει χάσει τα χαρτιά του και παλεύει να βρεί λύτρωση στην μοναξιά του μυαλού του και τότε, τρυπώνει ξαφνικά μέσα σου ο συγγραφέας και σε  ξεκλειδώνει για να απελευθερωθείς απ τις σκέψεις σου..λέγοντας σου

 «Και μένα με προβληματίζει αυτό που έχεις στο μυαλό σου..δεν είσαι μόνος!!Να και η λύση..ή να τι πιστεύω»

Έτσι, μοιράζεσαι και διαλογίζεσαι τα όσα σκέφτηκες με κάποιον άλλο και δεν αισθάνεσαι μόνος… Μ’αυτό τον τρόπο παρηγοριέσαι, ότι αυτά που σκέφτηκες τα σκέφτεται κι άλλος, άρα είσαι σε.. καλό δρόμο και το κυριότερο, έχεις παρέα μαζί σου.  

Άρα ο Αλέκος Χατζηκώστας, ο Αλέκος μας, είναι ένας «παρηγορητής» του κάθε αναγνώστη. Ένας καλός φίλος…

 Μοιάζει με τον Άγιο Βασίλη που τον αγαπάς πάντα, γιατί είναι ένας δικός σου άνθρωπος, ακόμα κι όταν μάθεις ότι δεν υπάρχει..  

Ευτυχώς όμως ο Αλέκος υπάρχει και θα υπάρχει , όσο θα υπάρχουμε κι εμείς, παραφράζοντας εδώ τον αγαπημένο στίχο του Πυθαγόρα που τραγούδησε ο Στέλιος, στο ομώνυμο τραγούδι του «υπάρχω» μια και ο Αλέκος όσο κι εγώ συγκλονιζόμαστε με την φωνή του Καζαντζίδη.

Στο τελευταίο μυθιστόρημα του Αλέκου, λοιπόν, « το παρελθόν κρατά πολύ» συμβαίνει ό,τι και σε όλα τα έργα του Αλέκου.

Υπάρχει δηλαδή πάντα το αστυνομικό στοιχείο, που πιάνεται χέρι-χέρι για να χορέψει μαζί με το πολιτικό στοιχείο , κάτω από τους ήχους των κοινωνικών πεπραγμένων κάθε εποχής...

Φυσικά δε θα σας αποκαλύψω το τέλος του συγκεκριμένου μυθιστορήματος για ευνόητους λόγους , αλλά θέλω να σταθώ σε τρία πρόσωπα στα οποία ουσιαστικά αναφέρεται το συγκεκριμένο μυθιστόρημα.(φυσικά υπάρχει και η γυναικεία παρουσία που «βοηθά» στην εξέλιξη της υπόθεσης).

Τον Γιώργο Χαρίτογλου , ο οποίος είναι ένας μεγάλος οικονομικός παράγοντας της κοινωνίας του Μυθιστορήματος του Αλέκου , τον Ανδρέα Χαρίτογλου που είναι γιος του και προαλείφεται για βουλευτής και ενός δημοσιογράφου , ο οποίος ψάχνει όπως κάθε έντιμος δημοσιογράφος, να μάθει την αλήθεια ή τουλάχιστον  να καταγράψει ότι αλήθεια  ανακαλύπτει..

Εδώ ο Αλέκος μας φέρνει σ επαφή με μια «γνωστή» κατάσταση στα δημοσιογραφικά πεπραγμένα…

Ο εκδότης-εργοδότης  από το δημοσιογράφο αυτόν ζητάει,  αλλά(προσέξτε)όχι μόνο αυτός, αλλά και η ίδια η κοινωνία, μέσα από του τοπικούς εξουσιαστές της, δηλαδή για παράδειγμα τον παππά του χωριού του θανόντα, να κάνει την «αγιογραφία» του θανόντος, Γεωργίου Χαρίτογλου. Όμως κάποια στιγμή θα έρθει η αλήθεια των γεγονότων που θα κάνει το δημοσιογράφο να «σκοντάψει» στο παρελθόν του θανόντος… διότι ο θάνατος ξεσκεπάζει πολλές φορές τα όσα εν ζωή καλύφτηκαν, «ποικιλότροπος».

Προσέξτε! Ο θανών πλούτισε στα χρόνια της κατοχής , πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων, προδίδοντας φίλους και συναγωνιστές και προσφέροντας «προστασία» στους υπό διωγμό Εβραίους της πόλης του, των οποίων  τελικά την περιουσία την απαλλοτρίωσε, φυσικά με νόμιμα μέσα, και δυστυχώς με τη «βούλα» των εκάστοτε κυβερνήσεων. Εννοείται ότι τις περιουσίες αυτές τις έκανε δικές του.

Αυτά βέβαια αποκαλύπτει ο Αντώνης Κατσογιάννης παλιός κομμουνιστής όπως αυτοσυστήνεται στον δημοσιογράφο και συγκεκριμένα λέει : «Αν ξανάρθεις στο χωριό , ψάξε με. Τον Αντώνη τον κομμουνιστή, αν πεις, όλοι θα σου δείξουνπού κάθομαι, άσχετα άν κανείς τους δε θέλει να μου μιλάει» Να τη η μοναξιά του ιδεολόγου…

 Σας θυμίζει τίποτα αυτό στις μέρες μας; Μήπως ο Γιώργος Χαριτόπουλος είναι πρόσωπο υπαρκτό στην πόλη μας , μήπως μένει κοντά σας, δίπλα σας, απέναντί σας;

 Στο σημείο αυτό θα σας πω μια προσωπική ιστορία:

¨Στα Φάρσαλα Θεσσαλίας όπου μεγάλωσα υπήρχε ένας περιπτεράς ο οποίος ήταν μουγγός. Στην παιδική μου φαντασία , επειδή δε μιλούσε τον είχα ονομάσει Ντέι-Ντέι. Μου φερόταν πάντοτε καλοσυνάτα και όποτε περνούσα μόνος από εκεί, πάντα με φώναζε και με κερνούσε τσίχλες ή καραμέλες. Στο μυαλό μου είχα σχεδόν αγιοποιήσει αυτόν τον άνθρωπο και πολλές φορές περνούσα κι επίτηδες από εκεί για να πάρω το κέρασμά μου. Μάλιστα τον συμπονούσα που η κακιά του τύχη τον είχε κάνει μουγγό.

Μια φορά , περνώντας με τον πατέρα μου από το περίπτερο, του άφησα το χέρι και έτρεξα να πάρω το καθιερωμένο κέρασμά μου. Γυρνώντας, βρήκα τον πατέρα μου βλοσυρό να με μαλώνει γλυκά και να μου λέει, «Μην ξαναπάρεις τσίχλες από αυτόν τον άνθρωπο, Δημητράκη. Ακόμη κι αν σε κερνάει. Κατάλαβες?? Και θα περνάς τρέχοντας από εδώ..»

 Εγώ, απορημένος τον κοίταξα και του είπα ότι είναι καλός άνθρωπος, μου δίνει τσίχλες και γιατί να μην ξαναπάρω τέλοσπάντων;;

Τότε ο πατέρας μου με τη σοφία και τον αινιγματισμό που διακρίνει πολλές φορές του μεγάλους μου απάντησε κοφτά «Θα μάθεις όταν μεγαλώσεις,  είναι κακός άνθρωπος , μην ξαναπάρεις τίποτα από αυτόν».

 Μεγαλώνοντας έμαθα πως ο «αγαπημένος» Ντέι-Ντέι στα χρόνια της κατοχής «κάρφωνε» πατριώτες στους Γερμανούς και έπαιρνε «ανταλλάγματα» ζώντας πλουσιοπάροχα..

Όταν λοιπόν, φύγαν οι Γερμανοί,  ο Ντέι- Ντέι δεν πρόλαβε να φύγει ή για κάποιο λόγο δεν μπόρεσε να φύγει μαζί τους… Τότε  οι Φαρσαλινοί,  τον  πιάσαν , τον σύραν στην πλατεία της πόλης και  εκεί, αφού του σκίσαν τα ρούχα,  του έκοψαν τη γλώσσα και τον αφήσαν αιμόφυρτο.

Τώρα βέβαια πως ένας δοσίλογος κατόρθωσε μετά να πάρει άδεια περιπτέρου λόγω της αναπηρίας του είναι άλλη ιστορία..Μάλλον η γνωστή ιστορία. Δυστυχώς δε μας κάνει πλέον εντύπωση που ένας ακόμη δοσίλογος βολεύεται πάλι μέσα στην κοινωνία μας, καθ’όλα νόμιμα.

Πάμε πίσω στην ιστορία.

Το 1881 φεύγουν οι Οθωμανοί από τη Θεσσαλία και αναλαμβάνουν οι τσιφλικάδες οι οποίοι είναι οι δοσίλογοι εκείνης της εποχής. Θέλετε κι ονόματα;

Σούρλας, Μπέης, Ζάππας, Ζωγράφος, Σκυλίτσης, Καραπάνος, Μπαλτατζής (Ελληνες της διασποράς – από Ρωσία Ρωμανία, Τουρκία κ.α) , οι οποίοι κατά  παρέλαβαν την εξουσία από τους Τούρκους.

Άνθρωποι με τραπεζικές δραστηριότητες, πλούσιοι απ το πουθενά όπως ο Σκιαδαρέσης, (γνωστός για την κόντρα του με τον Μαρίνο Αντύπα- και τον θάνατο αυτού ο οποίος «πυροδότησε» το αγροτικό κίνημα του Κιλελέρ).

Η Ιστορία γράφει νέους δοσίλογους…

1941, πρώτη κατοχική κυβέρνηση με τον Τσολάκογλου στα ηνία της εξουσίας.

 Το 1943 εκδίδεται ο γνωστός νόμος 266/1943 που ιδρύει τα τάγματα ασφαλείας, που φυσικά είχαν την έγκριση της Βέρμαχτ , δήθεν για την εποπτεία των Ελλήνων αντιστασιακών.( Κατοχική κυβέρνηση  Ιωάννη Ράλλη).

 Στη συνέχεια  Ξεσπούν τα Δεκεμβριανά.

Αρχή εμφυλίου, Χούντα. ΟΙ δοσίλογοι, πάντα υπάρχουν θριαμβεύουν …και βρίσκονται παρόντες σε κάθε ιστορική στιγμή.

Τα όσα αναφέρονται στο μυθιστόρημα του Αλέκου «το παρελθόν κρατά πολύ» στηρίζονται σε ιστορικά γεγονότα και έχουν σαν βάση τα όσα συνέβησαν στη γειτονική μας Θεσσαλονίκη αλλά και στη Βέροια, πάντα με το στοιχείο της μυθοπλασίας, σχετικά με την τύχη των περιουσιών των Εβραίων.

 Το θλιβερό βέβαια στην όλη ιστορία των δοσίλογων είναι ότι ενσωματώθηκαν και κυρίως οι ένοπλοι δοσίλογοι, στον κρατικό μηχανισμό και γίναν πάλι καθεστώς, με πρόσωπο όπως πάντα καλυμμένο , προσφιλής συνήθειά τους εξάλλου.

Αν πιστεύεται ότι τιμωρήθηκαν σας υπενθυμίζω…

 Φεβρουάριος του 1945. Γνωστά ονόματα, που πηγαίνουν ως μάρτυρες στην δίκη των δοσίλογων της κατοχής.

 Γονατάς, Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων, Άγγελος Εβερτ, Βασίλης Τσακαλώτος,

 Υπερασπιστική Γραμμή δοσίλογων : «Εμείς είμαστε εθνικόφρονες που πολεμούσαμε τον κομμουνισμό» και συμπληρώνει ο γνωστός δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος «Τα τάγματα  ασφαλείας ήταν για να διαφυλάσσουν την τάξη»… ποια τάξη αλήθεια σε μια Γερμανοκρατούμενη πατρίδα…

Δυστυχώς το 80% των υποθέσεων που αφορούσαν δοσίλογους αρχειοθετήθηκαν και κυρίως σε περιπτώσεις οικονομικών δοσίλογων,   δηλαδή κάποιοι σαν τον Χαρίτογλου, που είχαν τη δυνατότητα να δωροδοκήσουν  δικαστές.

 Η αιτιολογία των βουλευμάτων ήταν ότι «απαλλάσσονται γιατί τα τάγματα ασφαλείας ήταν μονάδες τήρησης της τάξης και η δίωξη αυτών μπορούσε να γίνει μόνο αν υπήρξαν ενδείξεις για υπέρβαση των καθηκόντων τους.»

Να σας θυμίσω ότι ο Τσολάκογλου ενώ αρχικά καταδικάστηκε σε θάνατο , μετατράπηκε η ποινή του σε ισόβια και ο δε Ι. Ράλλης αντί να θανατωθεί επίσης έκτισε ποινή ισοβίων…

Και επειδή οι ποιητές έχουν πιο πολλά να πούνε από μένα, σε μια τέτοια περίπτωση, θα σας διαβάσω δυο ποιήματα του Μιχάλη Γκανά και ένα του Αντώνη Ανδρικάκη, τα οποία έχουν μελοποιηθεί, από σπουδαίους συνθέτες (Να δεις τι σου χω για μετά(Μαχαιρίτσας) και το Αυτοί παιδί μου-Γκανάς- και Το φίδι κι ο Αλέξανδρος- Ανδρικάκης-Μαρκόπουλος)...ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

 

 

Σχόλια

• Δεν υπάρχουν σχόλια για αυτό το άρθρο.

Δεν σας επιτρέπεται η υποβολή σχολίων. Παρακαλούμε συνδεθείτε.